lunes, 29 de diciembre de 2008

Las muletas recurrentes

son gris metalico brillante, extranuevas

otro año...brindando

Llenándose de ilusiones y vaciándose, una y otra vez., otra vez y una más y más y otra vez, buscando inútiles sentidos y falsos estados de bienestar, pasajeros como los miles de pajaritos que suelen revolotear por mi cabeza…

…este año, más que ninguno, ha pasado a la velocidad del rayo, y yo no he estado donde se tiene que estar, aunque sí he pasado por muchos estados.
Llegó el final del año y lo único con lo que me he quedado es con una multa bajo el brazo, sin carnet, con menos puntos y más que sin dinero… consecuencias de mis andainas irresponsables… lamentándome y comiéndome el coco por como voy a hacer...
ya lo escribí en otra ocasión, el 2008 ha sido un bucle en el tiempo para mi vida…algo de mi que no estuvo se asoma de vez en cuando, con una sutil insinuación de que el momento de su retorno será con la misión cumplida de haber comprendido la vida y la existencia (evidentemente desde mi subjetividad) o lo que pudiera ser lo mismo “vivir en mi”… entonces pienso que a ese algo de mí, podré perdonarle por no haber estado y haberme robado a mi misma el año del 8

… pero bueno, aquí estamos, que no es poco. Como propósito de año nuevo, quisiera brindar simplemente por seguir viviendo, con todos sus tormentos y des-tormentos, y bueno que me suelo poner muy pesada cuando hago un brindis, aquí resumo y digo simplemente:

"por la vida”

…chin chin

(y no os quedéis pensando, como hago yo, y bebed, que si no después oiréis voces a vuestro alrededor diciendo “¡¡¡Bebe!!!”…pues después de brindar siempre hay que beber …eso dicen ¿por qué será?)


a continuación algo sacado de: http://es.wikipedia.org/wiki/Brindis

Se piensa que el acto de brindar se originó en el siglo IV a. C., pero se realizaba por una razón bien distinta a la actual. En la antigua Roma para asesinar a alguien era usual que se envenenaran las copas, por lo que los anfitriones como símbolo de confianza chocaban fuertemente las copas con sus invitados, lo que producía que el líquido de una copa pasara a la otra. De este modo quedaba claro que no había habido ningún tipo de envenenamiento pues los dos que hacían el bridis bebían lo mismo.

Otra teoría afirma que en la antigua Roma se decía que del vino disfrutan todos los sentidos menos el oído. Con el chocar de las copas este sentido también participaba del gozo de la bebida.

Tal vez mis amigas piensan que las quiero matar…¿?.

me quedo con la segunda teoría

hey!!!! ¿has bebido?

Chin chin!!!

Cansada

Llego a casa cansada, una noche mal dormida y un día en el tanatorio…, le tenía un cariño especial, porque él era especial, se fue con su calma, su paciencia y su sabiduría, ya da igual, sin embargo, hoy me ha dado su lección más grande… demasiadas reflexiones en un día… demasiadas conclusiones desconcertantes… demasiada luz, que no se puede escribir…

Cansada sin ganas de nada… unas palabras no esperadas me reconfortan y me animan a escribir estas contadas palabras...GRACIAS

sábado, 27 de diciembre de 2008

Tango


tango libertango - tango libertango


Compartiendo sueños, palabras e inspiración, compartiendo vida…

Todavía no logro entender porque me derrumbas y me alteras con tus letras, me arrancas de mi letargo dejando que mi alma flote entre ellas, esperando el momento de encontrarte entre ellas, y suspendernos los dos en el aire, a ritmo de tango…
Soy inconsciente, perdidamente inconsciente…soñadora entre tus humos, no volveré a despertarme más, si no es a tu lado, de tu mano… hoy he muerto contigo en el tango… entre las estrellas de este año que se nos lleva entre aguas a nuevas tierras…
Bailé entre las baldosas de mi corazón, abrazando el vacío que hay en tu lugar… pensando en tus noches en vela, bailé tu tango, sintiendo latir tu corazón…
Y entre mis letras desvelo mi ilusión de lo bello que es sentir al otro… ¿bailamos otro? Esta vez elijo yo, esta vez un tango liberador… para ti, mi soñador, baila conmigo amor, suenan las notas en este inmenso interior, donde los ecos se difuminan derritiendo nuestras defensas… sabiéndonos presas del sentimiento que nos embelesa y nos llena, de eso que todo el mundo anhela, de eso que también nos encadena… esclavos por sentirla siempre plena…esa belleza, que solo en ti existe… amor…

viernes, 26 de diciembre de 2008

palabra

Buscaba la palabra que me sacase de aquí. La palabra que fuese capaz de liberarme.
Hay búsquedas imposibles, supongo que esta es una de ellas. Por más que rebusco, ninguna de ellas parece tener lo que yo quiero.
Una palabra suspendida en el aire que empezase en mí y acabase en ti, una palabra que me diese la oportunidad de deslizarme entre tus labios, y despertarme entre tus sentimientos…una palabra que al abandonarme me llevase en su interior, viajando placidamente hasta ti, para poder sentir lo que tu sientes…

Palabra
Palabra
Palabra
palabra profunda
palabra sencilla
palabra frágil
palabra sincera
palabra cálida
palabra libre
palabra dulce
palabra tierna

Quisiera ser palabra

palabra


por como me lees
por colarme entre tus labios
palabra por si ahora que me lees, me sientes
por si al pronunciarme me acerco a ti
palabra entre tus labios
palabra en tu mirada
palabra que haces tuya
palabra que besas
palabra que desenredas
se entremezcla en tu vida
y al sentimiento se eleva
palabra que llega a ti
como yo nunca lo haría
palabra en intimidad

Envidio mi palabra,
por lo que provoca en ti.
palabra tráeme, llévame,
acércame, acércale


palabra

me envenenan los besos que voy dando






me envenenan los besos que voy dando
y yo doy
y voy vendiendo a quien quiera comprar
perdida y hastiada de libertad
hay demasiadas cosas ya para contar
son las canas que empiezan a brotar
y sin embargo…
la frescura de juventud sacude mi arruga de caminar
y en un vano intento miro atrás, pues quisiera poder volver a bailar la canción de la primera vez..
y arrebatarle a tus labios todo el sabor del amor
creer en serio todas tus palabras y todo lo que se dice… envolverme en tus sueños para que luego me despiertes, congelando mi corazón… por que no sabes lo que quieres…. y sin embargo lo quieres todo, para nada..

…me envenenan los besos que voy dando, mientras las flores queman estaciones del nunca más volver… porque voy viendo como en tus ojos oscureció la noche de los días del ayer y en mis dibujos te me presentas otra vez… entre lápices y acuarelas te embadurnas de mil maneras, gobernando mis colores, queriéndome enloquecer, le das uso a mi pincel entre retales de otros amores, alternando tus desordenes…y alterando los míos… dibujaré un bosque para que a escondidas en él nos encontremos, dibujaré las montañas con los colores de tus palabras para que vivas otra vez… dibujaré las aguas pasajeras en el cauce de tu vida que encadenas y liberas…

me envenenan los besos que voy dando

del amor que se renueva, en los pasos que voy dando,
del amor que nada espera y sin embargo, querría tu vida entera…


espérame en la barra del viejo bar, a media luz, con el vaso en tu mano… y dame de fumar, que quiero volver a empezar… háblame de tus juegos de azar… y déjame a tu lado emborrachar

me envenenan los besos que voy dando

jueves, 25 de diciembre de 2008

Bo Nadal

Fai frío, hoxe acortei o paseo, este aire xeado perfórame os oídos e o respirar. Cando saín, deixei a cociña de leña quentando a casa, precisamente para saborear este momento do regreso, esta caloriña e sensación de fogar que enche a miña alma nestes momentos. Cando saín levaba tamén unha leve sensación de alegría, por noticias recibidas, cousas que che fan brotar unha pequena ilusión pola vida, casualidades benvidas…puideran ser tonterias, pero non importa, hoxe deixareime estar nesta tonteria… necesítoo… e póñome a pensar que tal vez Papa Noel exista, eu nunca crin nel, pois so creo nos Reises Magos…a eles débolles os momentos máis felices da miña vida... pero, bueno, haberá que abrir horizontes e deixarse agasallar tamén por Papa Noel ¿por qué non?
O paseo foi ben pequeno, pois xa estaba xeando, o cal me fai pensar que esta noite caerá unha gorda. Cando viña cara á casa, o fume da chimenea indicábame de donde viña o vento… viña “do lado da neve”… isto era o que eu oía de pequena… e sempre miraba para ese lado como se trais aquelas montañas se escondera toda a neve do mundo esperando a que o vento soprase dese lado para poder vir onda nos chea de ilusión, cubrindo a paisaxe dun branco especial, onde a luz do sol simulaba vir doutro espazo, donde as eiras se enchían de zonas de xogos para os máis pequenos e o mundo parecía outro máis fermoso. Chegaba irrompendo a rutina e enchendo os días de emoción e alegría. Por iso, cando vexo que o aire ven do lado da neve, sinto unha especie de benestar especial... que sumado á miña tontería pola noticia recibida…fixo deste día un día de benestar…
¡bo Nadal!

miércoles, 24 de diciembre de 2008

presente III !!! la cafetera al suelo

y aterrizando en la realidad, esta vez, nada físico mío, y tampoco demasiado relevante en el plano económico... pero me he cargado la cafetera (estrenada hace nada)...es que se cayó x culpa del cable, pues es que la estufa estaba enchufada y claro, yo me enrede en él, y es que... vale...vale, bien, soy una inconsciente.... así que, estos días o te vas a tomar el café al bar o te compras otra, o te aguantas sin el...jajajajja... y a ver si te centras de una vez en lo que haces...jajajajaja..que ya está bien de llamarte a filas! jajajaja ....perdida!!!! tontaina!!! descentrada!!!

pensando en ti, en rojo y negro





Casi nunca pienso en ti, porque ni todo es negro ni es blanco, ni siquiera gris y no vale la pena…solo hoy lo haré, por un momento y esta vez los únicos colores serán el rojo y negro… por recordar como estaba en estas fechas hace un año y lo bien que te portaste conmigo.

… no quiero pensar en el día de nochebuena con tu familia, en como me ignoraste en la cena, como a una vagabunda cualquiera, pero no me importa, pues eso es lo que soy… y si no lo soy, es lo que quiero ser, no, tampoco, porque lo importante no es lo que eres o quieres ser, sino como te sientes… y es que es así como me siento, vagabunda errante que vivió varias vidas y arruinó su sabiduría, malnacida de ojos inconscientes que vieron pudrir sus raíces sin hacer nada, cayendo el árbol y vendiendo su savia…
y en nuestro caso, en verdad, fue mi culpa, por creerte y venderme…
… por eso no hay reproches para los días que te olvidaste de mentir y decirme que me querías… ni para los días en que debieras fingir un poco al menos e interesarte por como estaba yo, pues era lo único que necesitaba… pero no, solo reinaba el intento de vender a mi compasión tu derrota con tu estupenda retorica… y tu papel de sufridor, esta vez pasándote de rosca y convirtiéndote en un mimo pordiosero o en la cruel víbora que llevas dentro, asesino a sueldo de tu insaciable ego… apuñalando mis puntos débiles, reventando mis heridas, luchando a muerte, no por quererme, solo por no perderme y perderte tú…lloraste tanto…pero es que amor, se te olvidaron las lágrimas… eso sí, me disfrazaste de todo lo peor y lo más grotesco…y mostrándome como único tu maldito espejo! explotaste mi razón, descuartizando mi corazón... alterando mi percepción, llevándome a la total confusión y así, por una vez, conseguiste ser artista, lo que tú ansias …con el beneplácito de culminar tu obra:…matándome.

maldita sea

y al borrón pronto le pusiste cuenta nueva…que bravo eres campeón!...quisiera guardarte rencor y odiarte… pero no puedo, solo me causas dolor por como has dejado mi pobre corazón… que ahora se asusta ya sin razón, y aún así, deseo que consigas salir de tu agujero negro y que halles la felicidad… pero ahora ya no, a costa de la mía…

.......................................................................

.. y lo peor de todo, es que casos por estilo, los hay a patadas…
.......................................................................
y si por casualidad alguien que lea esto se siente mínimamente identificad@ o quiere hablar sobre ello o sobre la vida … con el único fin de charlar un rato y matar el tiempo, por favor que me escriba (en los comentarios o al mail que aparece en mi perfil)…no tengo nada mejor que hacer ;-)
.......................................................................
a la pintura le faltan unos cuantos retoques (corriendo el riesgo de evaporar su esencia)
por si alguien no lo ve (a veces me pasa) es un torso femenino tumbado...
el resto de adjetivos, a vuestro sentir...

martes, 23 de diciembre de 2008

Divagando hacia el fruto

Escribiendo y sepultando pensamientos contra el teclado, tal vez escribir se ha convertido en un “tic”, ja ja ja …. me río…aunque no tiene gracia, me río porque últimamente me gusta mucho reírme de mi misma, tal vez como remedio para no llorar y sistema de defensa contra el estrés, la depresión y el aburrimiento. Puedo ponerme a escribir sin parar, a toda velocidad, ja ja, una “Forrest Gump” del teclado … sin retroceder ni una letra…y así no me extraña que cuando algún día me releo me asuste por algunas faltas de ortografía (ustedes perdonen).
Y otra vez me pongo a escribir por escribir, quizás sea la forma más sincera y directa de hacerlo. Me gusta escribir así, me sienta bien. Tal vez no tener a nadie con quien ponerme a dialogar en serio sobre la vida es lo que provoca que el dialogo se genere en este mi con Mi, en esta que escribe y esta que va leyendo, así mato un poquillo la necesidad de comunicación y con ello supongo que me comunico conmigo misma, lo cual no debe de ser del todo malo. Tal vez eso sea lo que hagamos siempre…un dialogo que solo nos comunica con nosotros mismos…pues solo nosotros sabemos lo que exactamente queremos decir… que solo digo esto por decir algo, mientras voy pensando…que supongo que casi todo lo que pensemos, antes ya fue pensado y lo será después…

cosechando pensamientos, trabajando la vida…

Hay gente que disfruta de las siembras de otros, y creo que es muy inteligente esta postura, si se es capaz de saborearla en toda su grandeza… pero los que somos labriegos de nacimiento nos cuesta más, pues estamos acostumbrados a trabajar la tierra, prepararla, mimarla, abrir los surcos, abonar, sembrar, ver crecer la cosecha, cuidándola, preocupándose, para al final tener una feliz recogida...y digamos que podría ser que saboreemos el fruto de otra manera…

Pero de una manera o de otra, en todos los lados hay de todo, algunos labran comenzando por el surco y acabando en el fruto y otros se ahorran el trabajo y lo saborean directamente…
…supongo que el fin es el mismo, por un camino o por otro, la cuestión es llegar al fruto…saborearlo y disfrutarlo…

Feliz navidad (con humor)

lunes, 22 de diciembre de 2008

Verdad… sólo en ti

¿Qué se esconde tras la palabra “verdad”?

********
Qué me dices?
yo ya no entiendo de nada
no me digas, no me expliques,
si vas a venir, solo quiéreme,
yo lo haré también
con todo mi corazón
por capricho, por deseo o por amor
no buscaré explicación
sabes?
perdí la lógica y la razón
creo que…
me la robaron a traición
una vez creí y otra vez también,
ahora ya no creo ni en lo que veo,
solo espero el momento para empezar a hacerlo
y es que sabes que te creeré lo que me digas
aunque sean mis mentiras…
por qué me miento?
por qué te miento?
no es eso lo que quiero
en realidad
es por todo aquello que se va escondiendo,
…confundiendo
entre todas las palabras
que huyen del silencio
y nos enredan tapando huecos

te lo aseguro, te quiero,
aun cuando te diga que no lo siento
aunque mis palabras simulen fuego...
es miedo a sufrir de nuevo
…sé que serás mi veneno
y moriré por ello
que sin querer
quiero hacerlo
y beberé sin recelo…

dulce veneno, bebo…

… mi sangre se altera
y en cada vaso me vas latiendo…
dilatando
y desarmando mis defensas
siendo presa de tu quimera
mientras corres por mis venas
mi cielo se va abriendo
y el corazón se me acelera
estallándome las venas…
…ya no debo
seguir bebiendo
sin embargo lo seguiré haciendo
hasta que del todo
de mí me aleje
aún sabiendo que estoy muriendo
y es que solo en ti,
la búsqueda se encuentra
y es que solo en ti
infinita es mi verdad
y es que solo en ti
felizmente me daré por muerta.

domingo, 21 de diciembre de 2008

chaooo!!!


pétalo amargo

Un pétalo rueda en las ráfagas del huracán

Bailaría un rato, dormiría y naufragaría entre lágrimas…
Tristeza
Islas de tristeza aisladas y vendidas a los vendavales…
Soy mísera, pétalo perdido, deshojado a destiempo…
no me encuentro
torbellinos por sotavento
relámpagos
a estribor
dolor
el oleaje rompe mi barco
y me hunde en mi llanto
duele,
pétalo amargo
crudo letargo

viernes, 19 de diciembre de 2008

y...

y una nota
en larga ola
no rota
añora...
en perlas caracolas.

a las puertas de tu corazón

La puerta
la puerta es hermosa
preciosa
Yo llego en vapor,
mariposa de flor en flor
La puerta se abre de par en par
esperando verme entrar
a un brazo acogedor,
Donde tú, amor,
me esperas con cariño
e ilusión de niño
regalándome mi abrazo
nunca dado
Donde tú amor,
te confundes entre mis brazos
entre mis labios
entre mis manos
entre mis suspiros
mis sueños e ilusiones
donde cierro los ojos
y no entiendo de razones
donde los besos ruedan
y las sabanas se nos enredan
donde no hay nada que pensar
solo dejarse llevar
por ti
por mí
por amor…

toc, toc

jueves, 18 de diciembre de 2008

non se vaia, fique na Lisboa

Si es la noche, la misma, y es distinta…
Caminando, avanzando, soñando, danzando…
vuelvo a empezar a escribir sin saber a donde llegar, solo son letras, que me acompañan en mi soledad, estos días he pensado en cosas sobre las que escribir, sin embargo llegado este momento no tengo ganas de escribir sobre nada. Me gustaría contar una historia con la voz
(cambio al gallego)
daquel velliño lisboeta da pensión Beira Minho, da praza da Figueira, que para sorpresa dos inquilinos nas mañas o portal aparecía convertido nunha herboristería artificial. A voz daquel velliño era feita para contar historias, con ese acento que teñen algúns portugueses i eu adoro…algunha vez él i eu cruzabamos palabras, pero máis ben, entendiámonos coa mirada. O último día tras pagala conta, ollou pra os meus ollos coma se unha bagoa quixese esvarar polo seu arrugado rostro, e cun profundo sentimento cargou lentamente estas palabras:
“non se vaia, fique na Lisboa”

E de súpeto a bagoa cambiou de dono, e apareceu rebosando no balcón do meu ollo

a piques estiven de quedar…

Si eu tivese esa voz, contaría fermosas historias cargadas de dulces emocións.

Vai por vostede Señor… casi me mata naquel instante con esa frase da que non ovidarei nin as palabras nin o son…non fiquei, pero voltarei.

miércoles, 17 de diciembre de 2008

MIminutero

MI: te noto preocupada
mi: lo estoy…es gravísimo!
MI: que pasa?
mi: creo que el minutero se ha perdido
MI vaya, lo siento, pero ¿es tan grave?
mi: soy aguja en este reloj y sin él el tiempo no es lo mismo
MI: ahí va! Pues sí, deberías actuar ¿ has pensado algo?
mi: que si he pensado?!?!? Me conoces de sobras sabes que le he dado mil vueltas al tema con mil conjeturas distintas
MI: ya, claro... sé como eres, claro que lo sé
mi: creo que debería armarme de valor e ir en su busca
MI: …te aviso que esta noche acabaremos de nuevo en el encerado
mi: vah! Qué importa! no tengo ni idea por donde empezar a buscar …pero, ya te iré contando, hasta luego!!! ya me voy…
...Mi mi Mi mi MI mi Mi mi Mi mi MI mi Mi mi Mi mi MI mi Mi mi Mi mi MI mi Mi mi Mi mi MI mi Mi mi Mi mi MI mi Mi mi Mi mi MI mi Mi mi Mi mi MI mi MI miMINUTEROOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

nos salvaremos juntos, que para eso estamos

No volveré a

Cada noche salgo al encerado a escribir 99,99 veces:

No volveré a ilusionarme. No volveré a creerme la rocambolescas historias que se forman en mi cabezita. Romperé todo los cristales y todos los espejos.
No volveré a sufrir por esto que ahora me ronda la cabeza.
No no no y no nono nonononono y nonononoonooonononononononnoonononononononooooooo, nnnnnnnnnnnnnnnnno.
NO!

Amén.

martes, 16 de diciembre de 2008

Calma

Van dos días en los que veo por un nuevo prisma… otro tipo de cristal.

Dulce, blando. Reconfortante.

El ancla ya no pesa tanto, se ha vuelto más esbelta y nueva, incluso brilla…y otro tipo de sonrisa se me insinúa solo de pensarlo.

Sigo necesitando un mar de realidad.

Por momentos tengo la sensación de que ya estoy nadando plácidamente en él, pero no me fío, siempre pueden aparecer hoyos que en fuertes remolinos te conducen a las oscuras profundidades. Buf, no quiero ni pensarlo, no vaya a ser…

ahora no, ahora estoy en mi mar...

...ondean suaves olas.

En perlas caracolas,
rondan por las olas
y largas horas
las contemplan a solas
una hora
dos horas
tres horas
azul suave
translucido océano
contoneas tus vaivenes
amainando mis desdenes

y sobre el agua los rayos desembocan destellando suaves gamas de rosas y azules, que en un sinuoso baile se entremezcla con mi rostro acariciando mi cansancio, noto mis parpados incitándome a fundirme en la calma de este mar, ralentizando cada abrir y cerrar.... me arrastran a soñar… meciendo mi ser …



...aquí la dejo caer

sin resistencia
…suelto mi ancla.

lunes, 15 de diciembre de 2008

Libreme Dios de los malos tontos

Libreme Dios de los malos tontos, que de los malos listos ya me libro yo

Si es que no puedo. La estupidez desmedida me aterroriza de una manera sobrehumana…
Pues según sus palabras estará aquí hasta su jubilación…bendito sea el Señor! si es que no puede ser... y con esto no quiero decir que el resto de la plantilla seamos magníficos, aunque a su lado tengo clarísimo que una gran mayoría sí lo somos y con una gran diferencia. La frase del principio la leí una vez en el semanal de un texto de Carmen Posadas, fue hace tiempo, pero me quedó grabada. Si alguien quiere leerlo: http://www.clubcultura.com/clubliteratura/clubescritores/posadas/texto54.html (a mí me gusto mucho), supongo que a algunos nos toca(o nos tocó) lidiar alguna vez con este tipo de personajes… y aunque por el puesto que tengo no me queda otra que tener al menos un mínimo de contacto…yo opto por lidiar con él lo menos posible, total ¿para qué?, os aseguro que esta es una de esas cosas imposibles de la vida, y sobre todo, siendo yo mujer…
Y mira que yo puedo llegar a ser compresiva!…pero hay cosas que me sobrepasan…
…en fin, que nada ¡hasta la jubilación!
Bendito sea el Señor! pero en serio, Dios… ¿no puedes hacer nada?

Durmir

¿Cal cousa se enreda entre min e o durmir, que non nos deixa unir?

domingo, 14 de diciembre de 2008

Saraiba



Saraibas que caen
no chan quedan
nun manto cubrindo a terra
entre follas, entre herbas
dunha tarde de inverno
dun día pequeno
do mes de decembro

Caen saraibas,
petando a herba
tentando abrigo
no medio dela

Caen saraibas
golpeando miudo
como unha dor
buscando refuxo

Caen saraibas…
e veñen e petan
petan no chan sen compaixón
petan coma a dor ao meu corazón

soledad

Querida soledad:

cuando no te tengo te deseo,
cuando te tengo te detesto

Desesperanza

Y en las paredes palabras desesperanza,
escritas con la tinta de mis ojos

Pasa el invierno como pasa el tiempo…
muriendo
escribiendo
este día, esta noche acompañan mi mente
tormenta
los cuentos que se cuentan han perdido su latido
ya no miro
me fundo entre colores cultivando nuevos soles
pintando
derrochando vida mientras no los mato
matando
sin piedad apuñalo mis ideas
cambiando
iba a ser, no pudo ser, otra cosa es
impulso

Deseo

Y tú...
que me fulminas con tu mirada mientras jugamos a no vernos
y tú...
que me amas en tus sueños mientras mi cuerpo está ardiendo

viernes, 12 de diciembre de 2008

Si cierro los ojos
y vendo mis palabras
a quien las quisiera llevar
si las envuelvo en seda
si te acaricio con ellas
¿me podrías amar?
Llevo roto mi bolsillo
no las puedo guardar.
Desharé este ovillo
que no me deja pensar
Lanzaré un suspiro
de amor y de verdad.
Abrazaré el olvido
del pasado vivido
encontraré el sentido
de un nuevo camino.

El regalo de las estrellas

el lunes mi corazón dio un vuelco hacia ellas
me emocioné y lloré
escribí algo
intuí que tendría noticias pronto o que estaban pensando en mi de una forma especial
Durante la semana pensé en enviarles algo
pero ellas se adelantaron... para mi gran sorpresa, esta mañana el cartero dejó sobre mi mesa un precioso regalo, por remitente el nombre de la pequeña princesa...

nunca un regalo me ha emocionado tanto
casualmente
el lunes fue el día que salio de sus manos...

Deslizándome en el submundo

Hace frío.
Quizás no todo este perdido.
Por el olor deduzco que no se trata de agua estancada, sino de agua viva, en movimiento.
Me deshago y vuelo en mi instinto.
Como una molécula de agua abandonada a la gravedad, o al capricho de la temperatura…

miércoles, 10 de diciembre de 2008

Unas horas en el submundo

Supongo que desaparecí, no recuerdo muy bien si lloré o no, no recuerdo ni siquiera la temida sensación de morir, solo recuerdo el momento del puente, el instante de la caída y todas aquellas sensaciones que inundaron mi vida…diría que inundaron el momento como si fuese lo único real de todo cuanto viví desde que nací. Un momento eterno, una sensación única.

No recuerdo que pasó después.

Supongo que el río me arrastró.

Es extraño, quizás esté muerta, quizás la muerte no existe dentro de nosotros, sino que solo existe fuera. Solo sé que ahora me encuentro nadando entre aguas subterráneas…no sé como llegue hasta aquí, no tengo ni idea de la profundidad, ni en que lugar del mundo estoy, solo sé que no hay luz y que todo está muy frío… estoy alerta, aunque me temo que el único indicio de vida que hay aquí, soy yo. Parece no haber salida. Me tomo un descanso.

NADA

Unas horas en el mundo

Esta mañana me reconcilié con el mundo. Por unas horas me mantuve a salvo en el viejo puente de madera, ellos estaban conmigo y sus ojos intentaban llevarme hasta mi cuna...al principio dudaba…yo los quiero mucho, pero están demasiado lejos de mí, y no consigo palpar su abrazo, pero aún así, estuve un par de horas reconciliada con ellos, conmigo, con el mundo
…ellos no tienen ni idea, y casi es mejor.
En la tarde ellos ya no estaban. La humedad del día hizo que el puente se volviese resbaladizo, intenté agarrarme… en vano…y como es normal en estas tardes de invierno, la oscuridad llegó enseguida e inevitablemente caí al caudaloso río
… frío, oscuro, tenebroso, turbulento, oscuro, lleno de lodos
…me fue imposible nadar

Escribindo sin sentido acabo nun tema socorrido

non sei se importa moito o contido do que escribo, pois agora, so me presto a escribir sen sentido…
debera buscar algo sobre o que escribir antes de poñerme a facelo, algún tema capaz de transmitir algún coñecemento ou emoción, algo que non só teña como fin ser escrito, senón que tamén teña o fin de ser lido…pero ultimamente xa non busco nada, xa cansei, non busco nada para nada. Non teño moi claro se antes andaba a buscar, eu penso que tiven épocas. Pero sí, quizais que sí, penso que dun xeito ou de outro, sempre andiven a buscar algo. Agora, que xa non teño claro o que hai que buscar, non busco nada…o que pasa e que parece que así non se me da ben vivir, e isto fai que se xunten en min unha presa de forzas que queren estoupar por algún lado… e velaites: este é o motivo real polo que me puxen a escribir.
Sen sentido.
Puidera poñerme a falar dalgún tema socorrido.
¿é o amor un tema socorrido?
Quizais que sí.

Aii! Meu amor, meu amor! Canto te busquei!
E agora non te quero nin ver…
Nin asomar…
Nin se che ocurra!!!!

Vaia…parece que a loucura quere rondarme nesta escritura. Polo que deduzo que non é boa idea poñerme agora con este tema, pois a verdade e que non quero falar asi do amor…ademais, como vou falar del? foi unha das cousas que busquei e nunca atopei, e nin sequera vexo correcto falar del, pois non se debe falar de quen non se coñece.
Nalgúns dos meus viaxes, cando andiven a buscalo, cansei de preguntar por él…atopei moita xente de ida e de volta e as respostas que me daban non me deron pista algunha, pois tanto mo puxeron como a maior das miragres, como a desgracia máis grande, algúns dicían que o era todo e outros aseguráronme que non existía… así que, voltei dos viaxes sen atopalo e cunhas señas que so me levaban á confusión.
Sempre que volto das viaxes procuro sacar algunha aprendizaxe… ou unha conclusión. Desta volta resultaba imposible, pero aínda así intenteino. Nunhos días estiven atarefada procurando atopalas palabras que máis se axeitaran, según o meu entendemento e o meu sentimento…
...se cadra, vai ser mellor que outro día escriba con calma sobre a conclusión-definición á que cheguei
…que ollo! hai moitas! témome ...que tantas coma persoas!
e que tanto existe coma non existe
en tanto q a lo menos dúas das definicións
encaixen ou non á perfección…

lunes, 8 de diciembre de 2008

Sueño marinero

En vuelo fui ave.
Y él,
en mar,
bote abandonado.
Volaba cansada y con vista nublada, susurrando contadas palabras.
No quiso verme y bajó su cabeza.
Sentí su duelo y paré mi vuelo.
Posada a un lado me quedé observando…pues soy ave de mar adentro y no entiendo de varaderos.

Repartía sueños…

…y yo, cuidadosa, probé de uno

y nublada mi vista,
soñé en los viajes de su querer un sueño…

…de vida, como siempre…pasajero
…soñé,
… de amor un dueño
… sutil reflejo que unió destellos…
…de mentiras en verdades
…en los viajes de su querer

siendo ave, yo soñé, un dulce sueño de marinero

por no volver a gritar

no hay noche
mientras giro en el abismo
todo es lo mismo

es así,
claro que es así,
pues por no volver a gritar,
me pondré a jugar:
cojo el aire acumulado en el aire
y lo coloco minuciosamente a mi alrededor,
es un aire denso,
así confecciono un grueso abrigo, ¡que bonito!
Aprieto el cinturón y salgo a pasear

La noche es vaporosa
Mentira!
Es odiosa
un hoy
perdido en el tiempo
igual que ayer
igual que mañana

Grito

Un grito sin sonido,
en lo oscuro,
acorazado
de alambres de espino
Un llanto entre barro
perdido en el olvido

domingo, 7 de diciembre de 2008

comunicARTE

Hay gente de plástico,
son inmortales…
no os podéis imaginar cuantas veces quisiera ser uno de ellos
pero no, no lo soy…
me temo que soy de carne y hueso, de las que se mueren…
y la gente de carne y hueso, no puede evitar los sentimientos,
hay quien es capaz de contenerlos dentro,
la mayoría, diría yo,
otros, necesitamos la expresión,
y algunos, rozando incluso la obsesión, como por ejemplo: yo.
… afán de comunicación, de la unión intima, de la máxima conexión…tal vez huyendo de la inevitable soledad del ser humano…y seguramente en una ilusión de estados imposibles

…aaay, desde luego, lo que son las cosas, quien me lo iba a decir…

en estos tiempos, al menos en mis circunstancias, estar en crisis (de las de verdad) es una enorme carga: la carga de un “yo” demasiado pesado

…en este tiempo tan abundante de “información” y “comunicación”… que cosas!
yo sintiéndome incomunicada y que no sé nada…si es que soy al revés!…

…así que, si alguien escribe inspirado o en relación con algo que leyó aquí, para mí significa mucho
¡existió expresión, conexión… comunicación!

que puedo decir? Si hasta la luna se conjugó con los planetas, tan distantes todos ellos… y sin embargo tan próximos los vimos.
Nosotros aquí, viéndolos, escribiéndolos… enlazando miradas y palabras…que aunque distantes…tan próximos!
y aunque la meteorología no jugó a favor, fuimos capaces de vernos y reconocernos…y es que de eso se trataba.
Gracias por verme, gracias por acordarte de mí en tu entrada

Aprovecho para seguir con algo que me ronda la cabeza desde que me muevo en este mundo de los blog…me paro en pocos, pero aún así, alguna vez estuve a punto de escribir entradas inspiradas por la lectura de alguno de ellos…tal vez ya lo hice inconscientemente… pero me ando con mucho tiento, que no es copiar, solo inspirar (hay que tener en cuenta también que todo se repite)
pero es que ahora está tan protegido esto de la propiedad intelectual, los derechos de autor…
esto es mío, esto es tuyo, no me plagies, no me copies que te escucho…
y claro, con toda la razón del mundo, es suyo, es tuyo y es mío…
pero pienso yo ¿qué será de mí, si leo y me emociona, si percibo belleza, si me duele, si lo amo, si lo odio, si me río, si me entusiasma, si me libera, si desata en mí mil pensamientos, si descubro, si aprendo, si me conmociona, si lo siento, si lo VIVO…y este mi interior en continuo movimiento, se lo bebe y luego irremediablemente necesita expulsarlo?…
...¿se aguantan las ganas de mear por no cometer un delito?
Bueno estoy exagerando, tampoco es para tanto, lo que quería decir es que…de verdad yo creo que la vida…el mundo, se compone de hilos, y por no ponerme a divagar sobre ello, dejo un hilo a un precioso post que me enlazo a mí a su autor:
http://cerkadelmar.blogspot.com/2008/09/de-hilos-se-compone-el-mundo.html
si me denuncias, espero contar con tu defensa ;-)
p.d. casi, casi… hago un ctrl C ctrl V


a veces me privo y lo inspirado no lo escribo, pero no por el delito en si, sino por miedo a tener que sobrevivir a otro juicio…buf, que mal lo pasé…¡puto juez! ¡me cosió a preguntas!
Y es que él no sabía que yo soy pregunta, no respuesta, y bueno, menudo teatro se marcaron los abogados, me quede tan atónita que casi no era capaz de articular palabra…estaba en el punto de mira de cazadores hambrientos, cualquier movimiento que yo hiciese, provocaba que sus rifles me siguieran con una precisión exhaustiva, y sintiéndome una presa completamente acorralada, busqué una salida imposible: la de nunca haber entrado allí. ..
en fin ¡que no! Que no vuelvo a un juicio! (y eso que solo era testigo)

uy…pero ¿sobre que estoy escribiendo?...si es que este tipo de escritos no son mi estilo, ¡que me pierdo del hilo!

…letras pasajeras que gustan de viajes sin fronteras…
hoy quisieran ser lazo
sin nudo, por supuesto

Va un abrazo.

viernes, 5 de diciembre de 2008

para mi lo eran...

http://www.adnmundo.com/contenidos/ambiente/luna_jupiter_venus_ocultamiento_conjuncion_ma281108.html

Sin tu mirada
no me hubiese dado cuenta
pues otra mirada entrelazada
desveló que aquellas bellas estrellas
... en realidad, eran planetas

me escondo y corro

Soy furtiva de encuentros…
…y es que me escondo ante tus ojos…

soy pequeña, tan pequeña
que me confundo entre la tierra
desde aquí se ve distinto
me refugio entre la hierba
contando piedras de mil maneras
nadando entre tus huellas
escalo muros y vendo estrellas
atravieso grandes puertas
de pequeñas elocuencias…
me difumino ante tu ruido
para que no halles mi camino
…y si al mirar …te atisbo
huyo para que no me veas
y a mis pasos les doy cuerda
….
corro, corro, corro
soy rápida
tan rápida!
Dios, cuanto corro!
Campos, caminos…
salto vallados
Ya no corro…¡vuelo!
vuelo
Dime cuanto corres tú?
Me podrás alcanzar?
No, no, no me dejaré alcanzar
Yo corro más!
De pequeña gane un premio…
y hoy contigo me lo juego
Te ReTo ...uN BeSo

jueves, 4 de diciembre de 2008

camareroooooo!!!

que sean dos!!

No esperes nada de mi...

...y preparate para recibir.

Confieso...mea culpa



Las paredes de este templo se me echan encima,
Intento llenar mis pulmones para no asfixiarme
Las paredes están frías,
sin vida
bajo mi mirada,
bajo mi cabeza
pues no hay nada que ver
solo oscuridad
no sabía lo que era la soledad
ni este frío que siento
tan profundo
arañando sitios lejanos que jamás creí en mí
estoy aquí, en la oscuridad de este lugar,
en la casa sin ti,
en mi cama sin ti,
en mi mundo sin ti,
tanto camino hice para llegar aquí,
que agoté la vida que algún día sentí,
ya no hablo con nadie
ni escucho lo que dicen
tanto anduve para llegar aquí
para encontrarme cara a cara con el vacío,
tanto correr…
para dar de bruces con la muerte.
Tengo miedo, miedo…tiemblo…

Desobedecí,
Confieso,
Te espero,
Confieso
No me dejaré querer
Jamás,
Si no es por ti,
Confieso
Estoy aquí,
Solo por ti
Sácame de aquí
Lo confieso,
Estoy así

que nadie se acerque
si no eres tú…AMOR

Y abrázame
Abrázame
Abrázame

Y deja que mis lágrimas resbalen…

Y abrázame
Abrázame
Abrázame


mea culpa
mea culpa

este castigo sin ti
entra
libérame

je suis a toi

llévame
aléjame

Este templo sin tí

Redímeme...AMOR...redímeme

miércoles, 3 de diciembre de 2008

papel secante




¿qué decías?

no no, no te puedo creer…

no, no es verdad

por qué no estás?

Qué haces ahí?

Puedes dejarlo ya…

pero no lo harás

un día lo verás

ese día lo harás

Yo estoy aquí…

****

Atraviesa ya
la cortina gris
deja de pensar
nunca estás aquí.
Encuéntrame al salir de tus juegos de azar
empiézate a reir y dame de fumar
y en mi corazón no busques nunca una razón
sólo sé vivir siempre fuera de control.
Y acompáñame si quieres hacer que me sienta bien
y ponte del revés si quieres hacer que te sienta bien.
Me sube y me siento encima de las nubes
me cuentan que tienes ganas de tormenta
qué importa si las noches se nos hacen cortas
me mira y hasta las palabras se me olvidan.
Y cuando sale, el sol, empieza a bailar
y cuando ríe, el mundo entero me da igual.
Y al despertar se acabo la primavera
y al día siguiente la cabeza no me deja de girar,
repetiremos un sábado cualquiera
nos hablarán las estrellas en cualquier lugar

PAPEL SECANTE-EXTREMODURO

Donde hay paranoia...

...no manda marinero.

Ábreme la puerta!

He venido a AMARTE

lunes, 1 de diciembre de 2008

dos estrellas que brillan más

Llevo días viendo dos estrellas que brillan más de lo normal, sobre todo una de ellas. Son las primeras que se ven, cuando la meteorología lo permite, al ponerse el sol…quedan hacia el sur, más o menos (aunque perdida, de momento no llevo una brújula encima). Llevo días viéndolas mientras conduzco al salir del trabajo, evocan en mi, miles de palabras, pensamientos, sentimientos…muy tentadores para intentar escribir algo hermoso.Al final nunca lo hice.
Hoy además acompañaba la luna, luna nueva, justo encima de una de esas estrellas, quise hacer una foto, pero a mi cámara esa imagen le queda grande…y me dije que de hoy no pasaba, que escribiría algo…la poesía está en mi mente, pero hoy no es su día, y morirá en mi. Se me ocurrió que podría contar una pequeña historia para reflejar esas dos estrellas en este mi blog-caos-camino-diario-todoenuno-ninguno-yo que sé!, para no olvidarme que en esta época de mi vida, vi dos estrellas que desde mi cielo, se veían brillar más de lo normal…

…podría resultar una historia muy larga…

…mientras estén ahí, si algún día miráis y las veis, quizás, en un momento, nuestras miradas se crucen, se encuentren y se reconozcan… en ese cielo...

si así es, por favor, saludad.

Va un beso.

Hoxe neva

Hoxe neva
neva nos pinos,
neva na terra,
neva nos meus ollos
no frio das entrañas

Branca neve…
canto te quería!
sendo nena,
na calma e no xogo que ti traías
hoxe neva
pero xa non como daquela
hoxe neva
xa perdida a inocenza
mirote contenta
dende os albores da triteza
na nova vida que comeza
chegan con delicadeza
brancos bicos á terra

hoxe neva

domingo, 30 de noviembre de 2008

Perlas en el sofá

Hay perlas en el sofá

traigo rosas color amor

acantilados que dan al mar




las almas bailan de puntillas

entre los matorrales, sale el sol de oro

esperar

tantas formas
de decir lo mismo
tantas palabras
para lo mismo
en un continuo devenir
para uno a uno,
lo mismo sentir
ahora vemos
que todo se va a repetir
Cuantos antes?
Infinitos después
lo mismo
lo mismo pues.
Solo quería cantar al revés
Bailar, sentir…vibrar
a tu lado
del único ritmo
que yo sé vibrar
Pues en otros
no me he de encontrar….
Y a tú lado, solo querré estar
mientras tanto
solo puedo esperar
a que a mi lado
tú desees estar…

Se ofrece

EscapistA

sábado, 29 de noviembre de 2008

Amanezco





El día está frío
cuéntame…
que sentiste?
sé que es por ti
la noche calló
no estabas allí
todo se heló...
-----------------
Amanezco

Amanezco de entre las sombras...





amanezco
amanezco
en derrota
amanezco
sin corazón
amanezco
rota
amanezco
siendo gota
en un mar
de desolación
cual triste canción
suena en la habitación

amanezco
entre las sombras
frias
húmedas
veo mi camino sola
a media luz
intentar
caminar
sin miedo a tropezar
se acaba el tiempo
de lágrimas sin aliento
vértigo del primer aleteo
zozobra de mis adentros
amanezco
en desconcierto
mis ojos todavía no se han repuesto
no sé que es lo que veo
revisaré conceptos
de vida y cielo
no buscaré más sueños
pues amanezco de miles de ellos
que es esto?
tanto movimiento
y yo en el desierto
tierra del miedo
y yo en el desierto
de un frío sentimiento
cortando hielo
amanezco de nuevo
cansada de lamentos
amanezco
a mi tiempo
poco a poco me despierto
sintiendo al universo
escribo versos
que al destierro
por siempre hoy condeno

de esta oscuridad
de este frío invierno
amanezco de mis adentros

AMANEZCO

viernes, 28 de noviembre de 2008

En el diván

hola
aquí?
Bien,
que bonito color
Que pulcro todo,doctor!
Anestesia por favor
Tengo alergia al dolor
Aparatosa la operación?
Lleva usted puesto un casco de minero,
por favor encienda su luz
aprovisiónese de un microscopio, telescopio
y un buen batiscafo
antes de utilizar ese maletín lleno de picos, piojos, tornillos, palas y bisturís

uno más uno pueden ser dos
también puede ser uno
o un ciento
suponiendo que es uno
si restas uno ¿qué queda?
Cero patatero
o menos uno

menos infinito
eso existe?
Pues si elevamos todo al infinito
Y restamos infinito
Obtenemos un resultado que multiplicado por…

Doctor, doctor
Qué me está pasando?
Ya no estoy aquí
¿Quién es esa que habla con usted?
Maldita sea, respóndame!
Hágala parar, yo no sé como hacerlo
no me oye?
usted también está ensimismado ?
Pero mírenme!!!!
es que nadie va hacerme caso?
Están locos y ciegos ustedes dos!!!!
Qué están haciendo?
Tengo que hacer que pare, tengo que despertarla, no sabe lo que dice!!!
Apártese doctor! quite sus manos de ahí!!!!
Y déjeme a mí!
¡¡¡Mi miiiiiiiií!!! ¡¡¡Mi miiiiiiiií!!! vuelve en ti ¡¡¡vuelveeeeeeeeeeeeee!!!

jueves, 27 de noviembre de 2008

Divagando

Si al límite hay que llegar, para sentirte belleza, siempre plena, podría decir que este navegar tal vez valió la pena…
…..
salgo del camino
por miedo a caminar
otros mundos miro
y mi espejo sin mirar

nací distinta? me hicieron distinta?

entonces… que hay de ti?

Fuego en tus entrañas
amaneciendo tras las montañas
la fuerza de un nuevo día

impulso

te tienes que levantar
y tus ojos han de mirar
a este mundo girar

embriagas tus sentidos
de mil y un sentidos
obsesivo compulsivos

lo sabes
que no
no
así no

te quemó la plancha
¡fue por planchar! y pensar

Rompió el asa de tu taza preferida, llena de infusión, que te cayó en el ordenador! Portátil!
Cogiste el secador
Queriendo arreglar secaste por un lado, por otro…secaste el teclado y derretiste varias teclas!
Te quedaste sin ordenador, queriendo arreglar y jodiendolo todo…

Esto solo te pasa a ti

Después de días, se decide por sí solo arreglar y todo vuelve a funcionar…

Esto no viene a nada, hay días malos, fue hace meses…

Olvidado

Pudieramos encontrarnos ahora tú y yo,

en este cielo…

tú el oído, yo la nota, crearemos sonido….

cual??

todavía está por inventar,

los ingredientes principales están sin usar…

desahogando!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

¿qué es esto?
cada vez me importa menos
se aproximan fechas señaladas
pensé en ir a Marruecos
allí no se celebra la Navidad,
la solución no es huir
cerrar los ojos
cerrar oidos y no hablar con nadie
pues sí
!!!! te jodes!!!! tú no tienes una puta familia donde disfrutar la puta maravillosa navidad!!!!
aceptalo de una puta vez!!!! no regalaras nada a nadie, nadie te regalara nada, desearas una feliz navidad a todo el mundo, y todo el mundo te la deseara a ti!!!! pues te jodes, te jodes, te jodes, te jodes, solaaaaa en tu puto mundo infernal!!!!!!! fabricate un arbol y cuelgate en él, así tendras un puto bonito regalo navideño!!!
un maldito puto cumpleaños, por el maldito día que naciste, para ver lo bella que podría ser la vida...pero nena, nena, nena ... no te toco a tí!!!!!! así que te jodes, te jodes y te hundes en ti misma, por que tampoco es para tanto, te tienes a tí, que es lo más necesario

miércoles, 26 de noviembre de 2008

Divagando tecla dedo dedo lapis

¿qué é isto que penso?
Tecla trais tecla, dispáranse os pensamentos, produto de sentimentos, pensar por pensar, sentir por sentir, escribir por escribir, sen xeito nin maneira, hoxe non quero escribir, nunca quero escribir nada, e tampouco quero ler, sen embargo un impulso non froito de min é o que me trae ata aquí. Ordeando palabras, desordeando pensamentos, lixeiros movementos, tecla, dedo, dedo, tecla, tecla, tecla…un “vai e ven” que remexe esta cabeza danzando nun espazo sen espazo, unha danza sen música, unha música sen notas, unhas notas sen instrumentos, uns instrumentos sen músicos…unhas palabras sen min, un min sen palabras …
Se me escondo trala túa mirada, ó fin desaparecerei…nun sorriso, nunha bagoa...
desaparecerei nisto que fuxe desta inquietude
desaparecerei nestas mans que ás veces tembran,
cando dedo dedo tecla
semellen unha unidade inseparable
enraizando no teclado
sorbendo sabia, devorando vida
secando a sabia, matando a morte
ollarei ó redor, no que vaguei, divaguei, no que sí ou no que non, buscarei o lapis do día aquel, aquel do que afastei, aquel que me tentou, o lapis da horta, agora serei eu a que vai por él, atopareino cunha única razón:

CRAVARMO NO CORAZÓN...

hoxe no quero escribir

martes, 25 de noviembre de 2008

por tu forma de herir mis sentimientos

La historia se repite

Cuantas cosas tenía planeadas yo para mis 31, recuerdo perfectamente el día que los cumplí, fue ayer.
Esta mañana una compañera de trabajo trajo unos bombones para celebrar su cumpleaños. Recordé que yo cumplo unos días después de ella.
No me cuadran las cuentas… oh, no!! la semana que viene cumplo 32…. ¡ tendré que darme prisa si quiero cumplir alguno de los planes de mis 31!


24 de noviembre de 2008

Pues es que estaba aquí sola
y te tenia que hablar

no queda casi nadie de los de antes
y los que hay han cambiado,
sigo currando en lo mismo
me cansa
me encuentro vacía

espero que mis palabras,
desordenen tu conciencia.

(recortes canción Celtas Cortos 20 de abril del 90)

la historia se repite, y se repite y se repite y se repite

lunes, 24 de noviembre de 2008

Palabra pasaxeira.

Pois si ti queres, eu escribo,
a palabra do meu lamento
Cal magoa che ensino?
Levo dentro máis dun cento!

En cores do sufrimento
que non entenden este tempo
escribir eu quixera
palabras sen sentimento
liberarme deste inferno
nun tenro sentir sinxelo

miña palabra pasaxeira
hoxe bica os teus beizos
tentando a maneira
de ser teu propio sentimento
palabra que o vento leva
retumba o que dentro queda
cuspindo na aspereza
o intenso dor da miña pena
porque a palabra vai
pero a pena queda.

domingo, 23 de noviembre de 2008

que no me miro al espejo

Ayer

Vas a ver a Concha Buika
¡al fin alguien siente empatía por mí!

a mi también me duele

ala, a la calle!
Puaj!

sondeamos ambiente?
Aquí no, no, quiero irme,
Aquí tampoco, vamonos.
Me encontré una conocida que hacía tiempo que no veía
y acabe cazando la maldita cosa de la dulce vida, y pegando tiros en el oeste.
No es amiga, solo conocida, pero le conté que lo estoy pasando mal
Me dice que mi problema es que no me miro al espejo.
¿?
Dice que desde que lo dejó con él no le falta un espejo en su casa.
¿?
Que simple parece, y yo complicándome la vida con la muerte, existencia, el ser, etc,etc
Pero juraría que a mí el espejo me produce el efecto contrario que a ella, pero aún así, decidí probar, por si mirándome al espejo, me viniese una mínima lucidez para descifrar lo que me quiso decir. Tras dos segundos mirándome, conseguí ver algo …siiií! ¡un punto negro! Apresurada, me lo saco de ahí… ay, que satisfacción!

Niebla

Orballo.
Agua.
Niebla
Esta tarde está cerrada de niebla
¿será la mágica niebla de Merlin? ¿las puertas de Avalon?
Hice camino, sin ver nada entre la niebla, camine y camine unos minutos por varios días, y como por arte de magia aparecí en el mismo punto de partida, pero ahora era distinto…el sitio…no, no era el sitio…era yo…no, no, yo soy la misma, distinta…no, vale, no lo veo claro, no…es cierto, es mágica…otra vez la niebla. Venga, otra vuelta.

sábado, 22 de noviembre de 2008

Bienvenida estrella

Hay una bella estrella brillando en lo alto,
un día me confesé su alma gemela.
Pudiera ser o no ser ella.
Para cuando me leas,
bienvenida mi estrella…
ya ves,
estas son las aguas donde navego últimamente,
estos son pequeños retales de mi ser interno,
jamás pensé que un día así me vieras…

Un descanso, nos vemos bajo el puente.

Necesito un descanso,
pero esta sociedad no me lo permite,
bueno, en realidad sí me lo permite, pero a un alto precio.

Pensé en vernos debajo del puente, abandonarlo todo y encontrarnos allí. Con nuestra manta como único equipaje.
El otro día estuve esperando por si el destino te llevase hasta allí, mirando como el agua de mi pequeño río avanza sin parar y cuanta vida guarda en su interior. Siempre lo he mirado con sumo amor y respeto.
Ahora me doy cuenta que en otro tiempo él fue mi amante y mi guardián, cuando todavía los dos estábamos en estado natural, entonces, yo no era consciente de su arrullo mientras jugaba con él en su orilla, en la parte interior de la curva, donde siglo tras siglo él fue colocando un sin fin de sedimentos varios.
Era el paraíso...lo más preciado eran aquellas piedrecillas y arenas de lo más variado en cuanto a tamaños y colores...
Para alcanzar aquella paradisíaca orilla, tenía que cruzar haciendo grandes esfuerzos, saltando de piedra en piedra…aunque parecieran estar estratégicamente colocadas para mí.
Tantas tardes me pasé construyendo canales, playas, piscinas, embalses, puentes, casitas para larvas y demás bichitos…autenticas ciudades acuático-terrestres… pasaba la vida mientras construíamos un pequeño universo solo conocido por el río y por mí, transcurrían las horas como si el tiempo no existiera y lo único real fuese aquel desconocido universo que estábamos creando…
…cuando el sol comenzaba su retirada, la voz de mi madre me buscaba… y yo sellaba el momento vivido con una profunda mirada a aquel universo, batiendome en retirada, mi complice y yo nos despediamos sin palabras satisfechos del tiempo vivido juntos, y como recompensa, esta vez él me ayudaría en la gran misión de volver a cruzarlo y salir corriendo para regresar a casa...

…es un recuerdo tan lejano, que a veces juraría que no era yo aquella personita. Me temo que la han ido matando.

Ahora, sentada en la orilla, envuelta en mi manta, contemplo el agua pasar, en su incesante viaje… deseando convertirme en una hoja seca que se deja caer al agua, dejarme acariciar por ella, abandonarme al arrastre de su viaje y así alejarme de mí y poder descansar en paz.

viernes, 21 de noviembre de 2008

¿estás ahí?

Un día, de casualidad, me di cuenta que te había tendido un lazo...si es que a veces me sorprendo de mi inconsciencia... quizás no lo viste o quizás sí
Quizás sea una paranoica.
Probable.
¿estás ahí?
Puedes liberarme.
Solo un indicio.
Algo.
Pienso demasiado.
Y tambien en ti pienso demasiado.
Necesito tu ayuda.
Presiento que ya no quieres ayudarme.
Solo un pequeño apoyo.
Lo necesito.

jueves, 20 de noviembre de 2008

Noche, perdón.

Hoy la fría noche, se me presento calida,
Entre luces y sombras, las hojas del otoño permanecían ancladas al suelo en un tierno beso.
Hoy no entendí por que ayer y tantas otras veces me hiere tanto,
hoy la sentí caricia pidiendo perdón.
Y yo, que lo perdono todo, me entregué a su abrazo y la ame.
El río, asintió feliz nuestro encuentro y nos bautizó durante el paseo.
Y hoy, entre inmensos coqueteos, la noche y yo, nos fundimos en el amor de enamorados reconciliados.

Hoy le pido perdón.

miércoles, 19 de noviembre de 2008

NOCHE

Si oyes a la noche
no la perdones,
Cerró a mi cuerpo y lo desgarró por dentro
si ves a la noche
llevale reproches.
Me convirtió en este ser en el que vengo,
en el infierno que estoy viviendo,
por sentir como siento.
Me tira al mar, a naufragar,
a la oscuridad de la profundidad
por ver cuanto soy capaz de soportar.

Quizás algún día no sea capaz de regresar.

¿Cuál peligro me acecha?

¿Cuál peligro me acecha?.
que mi ser inquieta,
camino en mis arrabales
la muerte me aprieta

¿cuál herida sangra?
que mi alma no para
senda de los que aman
vidas que belleza claman

¿Cuál día será mi día?
que mi sueño me destruye
vereda de los que huyen
almas sin amor que sufren

tic tac tic tac



Tic tac tic tac… Tic tac tic tac…

de cómo me convierto en aguja del reloj,
de cómo voy saltando de segundo en segundo,
saltando sin perder el ritmo,
tranquilamente sonriéndome por ser una feliz pasajera del tiempo.
Pies arriba y pies abajo, siempre sonriente, es mi viaje, este bonito círculo en el que me muevo.
En un momento, decido bajar y tumbarme en el sofá a escribir algo. No sé, el tiempo siempre pasa igual, pero cuando me salgo del reloj, no es lo mismo.
Cuantas veces me miras impaciente, cuantas veces dejas de mirarme, cuantas veces…
solo soy una aguja, yo no soy el tiempo.

Es nuestro tiempo, somos tiempo.

Cuanta gente se va cruzando en nuestras vidas, aparece y desaparece, cuantas veces las casualidades nos sorprenden y las despedidas nos duelen.

Este entramado que formamos.

Personas que encuentras, por aquí y por allí, a tiempo o a destiempo, a veces no encuentras a nadie y ni siquiera a ti mismo.
La vida que te toca. Soy yo y eres tú ¿quieres ser minutero?
Quizás sea mejor el desencuentro. Mirarnos a la cara desde dentro. Si todos estamos perdidos, entonces, todos estaremos en el mismo sitio ¿no? y ahora que lo pienso quizás sea el sitio más real para estar…aunque este pensamiento surge por que estoy aquí, si no diría que sería real allí donde estuviese…ei! mira el reloj ¿Cuánto tiempo nos queda? Bueno, el suficiente para decirte lo más importante, que no sé por qué, pero te quiero.
Qué curioso! tiempo, solo pienso en ti cuando estoy aquí, porque mientras giro y giro, no sé lo que hago, ni lo que pienso…
Tengo todo el tiempo del mundo para ser lo que yo quiero…sin embargo, soy aguja…supongo que en este tiempo me toca serlo…pero ya estoy cansada…

Danzas impares con pares, y campanadas que interrumpen mi concierto…¡susto que me llevo! No sabía que me mirases tanto, va a ser que realmente te importo, sin embargo no se nota mucho…

sigo circulando, qué hacer? Anhelar lo que todos anhelan? Anhelar lo de unos pocos?

No anhelar nada, y vivirte, tiempo.

Va un beso…

lunes, 17 de noviembre de 2008

qué quiero?

Su cuerpo aprisionaba el mío contra la pared…besos robados, entradas improvisadas a la tierra del adiós, a la tierra del desaparecí…
…momentos de evanescencia incandescente…
… ausencias. Y en un regreso lo miro directamente a los ojos, con los latidos de mi corazón en la garganta, dejando que esta vez me viese, destapando el velo que cubría mi alma. El lo vio…

-Somos mayores, sabemos lo que queremos - me dice.

-Yo no lo sé...

Pudo verme…yo tragué saliva, el silencio duró varios segundos, nuestros cuerpos seguían en contacto, dudando entre la pasión, el corazón y la razón, su mirada y la mía parecía el nexo de unión entre dos mundos intercambiando nuestro tiempo, intercambiando la letra pequeña que nunca se lee…
...dejó de verme y su instinto desconectó el nexo acercando sus labios a mi oreja, susurrando dos palabras:

-Quiero “...arte”

domingo, 16 de noviembre de 2008

Te intuyo tesoro

En cofre cubierto
lo intuyo tesoro.
Que no quiero verlo
por miedo a quererlo

Amor,
Soy agua, soy nada,
Amor,
Soy sol, soy aire

Con capa brillante
desvela semblante
caballero andante
mi poeta errante

Amor
Soy yo, soy ser
Amor
Soy tú, soy todo

corazón alado
camina a mi lado
corazón mal amado
te he esperado tanto

Que no me toquen la...

MORAL, que ya me la toco yo

Súbete al tren

...ya se va, y no vuelve más.
Esta estación desaparecerá en el olvido de lo que un día fue.

De día brisas...y noche surrealista

El día de ayer llegaron brisas de otras tierras a tierra inhabitada, que lentamente parecía desentumecer. Quizás fuesen rachas del aclamado viento a favor.
La noche fue extraña, pudiera decir surrealista para mí…ja ja ja …mmm…mmm…pues por ejemplo… “Vicky, Cristina, Barcelona”…no...tanto no!…si es que a veces la razón desaparece y no sé donde se mete…bueno, apareció en el momento preciso, justo cuando vio que no había agua en la piscina…

Si es que a veces la razón se porta bien.

...o bueno, tal vez se portó mal (y fue ella la que sacó el tapón para que no hubiese agua en la piscina ¿?)

sábado, 15 de noviembre de 2008

Hay claros




Hay brumas imposibles
y silvidos cantados que atraviesan
hay calmas impredecibles
en claros de luna que un día llegan

Hay momentos de belleza
que acarician la existencia
hay cosas que no te esperas
y en sorpresa te despiertan

Amainan los árboles,
el silencio se sosiega
hablan otros amores
y mi mente dejan quieta

Hay claros en lo alto,
que mis ojos cierran
y mi alma aquietan,
momentos llegan
envolviendo el mundo
en lazos de aire
hay claros que llegan
sin sentidos de a pie,
suaves murmullos
de burbujas brotan
abrazando un mundo
por los días que lloran
arrecifes que añoran
soñadas notas coral

Hay días …
hay momentos
que callas y te serenas
es la vida que te espera
a que navegues en ella
con la manta envuelta
de suave violeta

sin miedo a empezar
y
hablar sin temblar

hay silencios
que no debieran hablar
hay silencios
que el tiempo debiera matar

viernes, 14 de noviembre de 2008

LLantos

Me aisló en mi
Por que mundo?
Por que a mí?
Maldita sea.
Y si ya no puedo más
que espero?
Y el famoso viento a favor?
Que me hundo!
********************
Llevaba tatuados puñales en el corazón que le impedían latir con normalidad.
**************
Ya no respiro…

Entrecortando
siento el latido
resquebrajando
afilando su grito
apuñalando
amor inaudito
torturando
pequeños latidos
ahogando
mis cinco sentidos
sollozando
caminos perdidos
sangrando
cortes podridos

corten

no oye
esta muerta
no siente

me abate al suelo
atosiga mi andar
me clava la vida
un simple abrazo
sincero de amor
no es tanto lazo
lo necesito tanto
agonizo en llanto

jueves, 13 de noviembre de 2008

De la rosa al dolor

Porque era rosa
mientras yo la miraba
y entre hoja y hoja
mi amor guardaba.
Porque el suave pétalo
entre rojo y rosa
adivinó el pecado

… primorosa creyó
la sangre de mi voz,
que no era otra
sino esta gota
de áspero dolor.

miércoles, 12 de noviembre de 2008

Lo dejo

Hoy al fin he vuelto a la realidad, ...parece que este año me dediqué a chocar con las paredes de cristal de la realidad, pero creo que esta vez no hay cristal...que tranquilidad, buf, al fin....
...ayer me acosté más tarde de lo que debiera y hoy madrugue más de la cuenta... es que venía una tía mía a por papeleo por el tema de la herencia...bueno! que al fin me levanto de cama con un claro propósito: abrir la puerta a una persona. Aunque parezca mentira, salir de la rutina, hizo que el comienzo del día me abriese los ojos. Lo vi claro, y tomé la firme decisión de colgar los hábitos de inconsciente soñadora... sí, sí, lo dejo, me he dado cuenta de que eso es lo que me genera este malestar insoportable, adiós problemas existenciales, adiós preguntas, adiós ego, adiós conciencia, adios ansiedad, adios angustia, adiós etc.... Decidido: lo dejo.

Voy a vivir la realidad de esta sociedad, meterme de lleno en ella, leer los periódicos, ver la televisión, quedar con gente, casarme con cualquiera, comprar cosas, vestir a la última, asociarme a una asociación, hacer un blog interesante, etc, etc, etc...por qué no?

¿por donde empezar?

Le pedí a mi compañera de trabajo que por favor me pusiese al día de como anda la cosa...

...anda! que hay un nuevo presidente en Estados Unidos?

joder! pues esto si que es importante y yo dormida en mi interrogante!

le pedí que me hablase de él...

tremendo! es negro!...ah, padre negro y madre blanca ... ¿pues por que dices que él es negro? bueno, da igual, supongo que no importa

...y según su biografía, en su juventud tomó drogas para dejar de hacerse preguntas ¿¿¿¿¿?????
¿¿¿¿????
Ya empezamos!.... si es que no doy una! cuando al fin consigo salir de mi interrogante, me encuentro una...¿no respuesta?...¿¿??

Y ahora al final del día, la claridad de la mañana se ha oscurecido...creo que de momento me dejare estar y que sea lo que Dios quiera.
Hoy la pared no resultó tan dura...el cristal era maleable.
Quizás mañana alguien vuelva a timbrar a la puerta de mi casa...

...por cierto, el papa Juan Pablo ha muerto.

Rincones mágicos

Rincones mágicos
en purpurina azul
en calido brillo
tendí para ti

escondida en el rincón
esperando verte sonreír
y regalarte mi ilusión
por lo bello que es vivir

abraza el viento
Amor
por que es un regalo
que envolví para ti

No sé, llamémosle existencia.

El me trae y me lleva
sin saber a donde ni cuando
solo la espera
me está resucitando
mientras en mis venas
el rubí va destilando
mi alma indefensa
se está confesando
en resumida cuenta
el destino se presenta
veredicto dictando
que sin perdón iré presa
a la cárcel de sus labios.
..............
Es la vida que espera
pero yo me vuelvo inquieta
mujer que llevo envuelta
en pequeña niña ingenua
de preguntas sin respuestas.

…hoy llamémosle existencia…

martes, 11 de noviembre de 2008

¿por qué un sueño?

...hubiese sido real si lo hubieses creído…¿por qué te cuesta?
¿no ves, estoy sangrando?
acaso…¿no fuiste tú el que me soñó?...
entonces ¿por qué en la noche silenciosa ya no pronuncias mi nombre?
....abre los ojos dentro del sueño...te aseguro que es real...

Perdida

Una vez le oí a alguien que cuando estás perdido, debes recurrir a las raíces.
El problema viene, cuando tus raíces han desaparecido e intentar volver a ellas supone perderse más, pues solo se haya vacío y vacío y vacío y vacío…y dolor.

Aparte que este tipo de formulas, ni valen para todos, ni significan lo mismo para todos…

Con todo lo vivido vivido…y lo que me quedara! (eso espero), digo que tanto hoy digo esto, como mañana digo otra cosa...¡vamos! por decir algo…

.. hoy me aventuro y digo que cuando se está perdido hay que dejarse estar, e incluso profundizar en la perdición, y perderse más y más, llevar tu mente por laberintos inhóspitos de ¿la locura? con todo el vértigo, malestar, angustia, ofuscamiento, cansancio, ansiedad, etc, etc …que ese estado conlleva…
…porque llegará un momento que encuentres lo único que hay que encontrar….que tal vez, no sea nada.

Algo estable:

Yo! o sea el yo Yo.

ejem ejem

vale no, quería decir

lo pasajero

bien, vale, vale, quería decir que

solo se me ocurre como algo estable: el cambio.

lunes, 10 de noviembre de 2008

El habitante y la tierra.

Sin saber lo que eres, miras a tu alrededor, viendo sombras que vienen y van…enormes descampados sin horizontes cercanos, no hay agua, el sol perdió intensidad y ni siquiera el viento sopla ya…



Era la tierra inhabitada.



Aunque en realidad había un habitante al que nunca podrías ver directamente, siendo él su propio rey y esclavo, su propia ignorancia y sabiduría, su propia libertad y cárcel, su propio dios y demonio…bueno, si por ser, lo era todo en él.


Este habitante pudiera tener cualquier nombre…
…pero imaginemos que era ella …


…de nombre …

...Pasajera.


Y que esta tierra pudiera llamarse …

....soledad.

Silvano

La causa de aquella caótica feria era la misma de todas.
El único niño que sentía la vida en estado puro en aquel espacio, miraba el cielo.
Pronto lo convertirán en atracción de feria.

sábado, 8 de noviembre de 2008

Dialogando en mi



Sábado
estoy en casa
hoy
no saldré de aquí
en mi sitio
acurrucada
dialogando
en mi Mí.


Azul
púrpura
vestigios en plata
vestigios en añil
Ingrata locura
se apoderó
de mí

el alma vendí
al amor que no vi

No sé vivir

Busco a mi alma…
¿Alguien la vio
hoy por aquí?
Yo la perdí,
desastre de mí
No tengo alma,
vacío en mí.
No hallo la calma
dentro de mí
sin lazo enlazada
a la vida sin mí
solo cantaba
sin vivir en mí
tristezas en lágrimas
por doquier vertí
monedas palabra
anduve a pedir
bañadas en plata
pudieran servir
y en tienda esperanza
compraría un mí

Pues vamos allí
Bien…
…quedan o no?
Oh no!
Pobrecita de mí,
Compraría un ti…
o al menos un sí.
Pero no,
no es así
Algún día creí
algun día corrí,
buscándote a ti.
Pero no,
no era así,
pues en verdad,
era a mí.
Cuando al fin
claro lo vi,
en vuelo salí,
camino retrocedí,
al consuelo
de volver en mí.
Pero no estaba allí
y me dormí,
en busca de mí,

MI….mí….
mi MÍ

…y desperté tal cual así,
dialogando en mi mí.

…Mi mi mi mi MI MI
mÍ… Mi…
mi …MI…mí…mi MI

Miña terra. Son dela.

Entre pedras
vexo o onte
da vella terra,
na leña
que a casa quenta
i a alma aperta.

Bicos da terra
sorrín á inquedanza
polo fuxir da beleza
da miña terra
da miña xente
que se embauca
no bo presente.

E mentras
neste salto
entre terras
Galicia vella
Galicia nova
eu susurro dor
e vendo amor
por amor
porque eu fun
fun nena
nena galega
na miña terra.

Un verso y un beso para ti.

Este no será verso
si en tu boca no es amor
eso es lo que yo quiero
para el verso que intento,
el abrazo intenso
de un beso sincero.
No entiendo de rimas
ni a que llaman poesía,
yo solo quería
decirte lo que sentía.
Si este que de mi sale
si este que en ti entra
no te deja lo que yo quería
tráemelo a que lo recargue
pues sin duda lo perdería
en el beso que quise darte
o en el amor que se esparce
si al intentar abrazarte
me dijiste que no querías.

jueves, 6 de noviembre de 2008

Comunicación



[(emisor) necesidad expresión + (receptor)autentica compresión]canal apropiado = comunicación.

Si dentro de esta formula se consigue alterar indistintamente el orden de los sumandos, y lo multiplicamos de nuevo por sinceridad, lograremos un nuevo resultado. Quedando así:

{[(emisor) necesidad expresión + (receptor)autentica compresión]canal apropiado}sinceridad = una buena comunicación al cuadrado.

Nota a tener en cuenta:
parece ser que en las matematicas se pueden trabajar hasta con 8 dimensiones

Solo leer si se quiere soñar



Viajas o saltas?
Bueno, que mas da!
Solo vas.
Bueno pues es que yo iba detrás y se me ocurrió que…quizás!? Bueno quien sabe! Vienes o te vas? Es que, es que…yo solo bailaba, y en fin que…no sé! Pues vamos. Si no, qué hacer? Ja! Perdona, perdona, ¿lo tenías claro? ¿te estoy confundiendo? Perdona, perdona, según dicen me volví loca, j a j aja ja. Esta bien, está bien ¿bailamos? No mires atrás, ¡qué mas da! …me encanta esta música, fue ella la que me puso así… y bueno te vi, te sonreí, no sé, pasabas por aquí, cuéntame ¿Qué es de ti? ….sí, sí, sí…mmm…claro…bueno, ahora no pierdas el paso, por favor, es que yo me sentía así. Y ¿tú?...bueno, lo siento, claro…déjalo estar, ahora no, solo bailemos, es nuestro baile, el de ahora. Perdona, ¿me sigues? no quiero marearte.
Vi el mar y el fuego, la tierra y el cielo, pero ahora solo te veo a ti, y tú a mí.
No pierdas el paso… ¿no es difícil, no?...a mi me resulta fácil,…me encanta Rene Aubry!!!! Un día lo descubrí, y …aquí estoy…loca con él…¡que bien bailamos! Perdona, ¿te canso?...no, no te creo…quería decirte que ahora me siento feliz, y que solo quiero estar así y aquí.

¡soñemos y bailemos!

Aunque sea en el abismo, en el ir o venir, ya da igual, solo pasaba por aquí, y te ví…
y pensé en un abismo entre los dos, cuando después de bailar nos digamos adiós.

Pero mientras la música suene, solo cierra los ojos, escucha y baila.

miércoles, 5 de noviembre de 2008

Perdida

Me pierdo en el intento
de buscar lo que no entiendo.
Soñando un mar abierto
a menudo me despierto.
Arrastro de otro tiempo
nudos de desconcierto
que deshago sin acierto
quedando sin aliento.
Busco y no encuentro
que arrastra este viento.
Magnifico lo que siento
apuñalando así mi centro.
Desvanezco de mi cuerpo
muriendo en este intento...
...bien por abatimiento
por el aburrimiento
o el ofuscamiento.

Me estoy convirtiendo en una…

...Hartista
Harta hasta de mi misma.

martes, 4 de noviembre de 2008

me colé al todo por la nada

Me colé en tu vida
tal cual la bella brisa
de una mañana en calma.
Me colé entre tus sabanas
te abracé en la noche.
Queriéndote amar
bebí de tus palabras.
Acaricié tu cuerpo
yaciendo en fuego
me entregué a tu deseo.
Nos enlazamos en la seda
de susurros de miradas
de olores de sabores.

Ahogando un sueño
jugamos al juego,
al que simplemente
no quisimos perder

Mi enfermedad

El diagnostico estaba claro, era una enfermedad comúnmente extraña, no todo el mundo la sufría de la misma manera, ni con los mismos síntomas… el Doctor me lo dijo, y yo le creí.
La enfermedad se llamaba Vida.
La noticia fue terriblemente espantosa y angustiante para mí, porque ello significaba que me estaba muriendo.

domingo, 2 de noviembre de 2008

Dulce introducción al caos.



Como pasan los días…
…y pasan…
…. ahora te fijas más en las pequeñas cosas…

portadoras de amor a la vida…

...viste un parajillo que llevaba una pluma en su pico, una pluma redonda de pelusilla, blanca, suave…

fue un momento tan, tan…

tan….que no pudiste evitar emocionarte mientras lo mirabas tras laventana resguardada del día frío, húmedo y gris…

Dulce introducción al caos.

Un día la oiste, te gustó el titulo, máximo teniendo algo que ver con ese estado actual de tu mente.

¿quizás minimamente reflejado en este blog?

Te compras el CD, y resulta que te enganchas.
Un día como ayer, aparcas tu coche con esa canción de fondo y al bajarte descubres que en el coche de delante está sonando esta misma canción….
te sonríes por la casualidad…
avanzas un par de pasos…
y al levantar la vista…
¡plas!..
Un encuentro cara a cara…pegado en la pared:
“Extremoduro concierto Coruña 7 de noviembre”
¿¿??
y entonces a tu sonrisa le añades un gesto de interrogante…
y sigues caminando por la calle de esta guisa…
con ese gesto sonrisa interrogante…
y esas sombras que se cruzan contigo te ven…
y te miran
te miran con cara extraña…
pero yo sigo en mi estado…
____[esto no es “el show de true-woman” ¿no?...]
…y el gesto entonces se acentúa…
pero yo sigo mi camino…

de alguna caverna de la parte trasera de mi mente
sale una voz que me va susurrando:
¿que diablos le pasara a esa pobre gente que te mira?
si tú, simplemente estas viviendo

…en tu mundo

SORROW




aire
hilos de aire
azul intenso
sobre negro
SORROW
en un principio
casi no nos percibíamos los unos a los otros,
viajábamos lento,
una marcha agotadora
deambulando
pasos pesados
moribundos
SORROW
azul
Cuando unimos nuestras miradas,
un solo segundo bastó para comprendernos,
en pasado,
presente
y futuro.
Sabíamos que estábamos a punto de encontrárnoslos.
Los gigantes aparecerían de un momento a otro.
El ambiente de ahora solo poseía colores gélidos.
El aire era más ligero.
Las ciudades, las aldeas, los países,... todo…
...todo había desaparecido, y lo cotidiano se había esfumado como si nunca hubiese existido, pero eso ya no nos importaba.
Nuestro tamaño había aumentado considerablemente.
Ahora, a cualquier lado que mirásemos, éramos capaces de percibir la redondez de la tierra, podíamos visualizar perfectamente todos los horizontes mientras nuestra mirada estaba expectante a su llegada.
Todo había quedado arrasado y demolido por ellos.
Los seres de hojalata.
Los gigantes de hojalata se acercarían con pasos de plomo, ellos tenían el poder y la fuerza, llevaban orejas de gato, y su impenetrable armadura simulaba oro blanco…

Nosotros nos mirábamos, afirmando aquel sentimiento que nos unía. No había palabras. Nuestro grito desgarrado del pasado nos había roto la garganta, la cual ahora ya era completamente innecesaria.
A nuestra izquierda saltaban las llamas salpicando lágrimas de fuego devoradoras, demasiado lejanas para alcanzarnos. A la derecha una claridad cegadora ocultaba un lejano y desconocido horizonte.
Ellos aparecerían de frente.
Nuestros pasos eran firmes…
ya no había vuelta atrás a aquel tiempo en que creímos acariciar la verdad…
su verdad.
El mundo había oscurecido, pero apenas nos importaba ya si veíamos o no, no sabíamos muy bien cual sería nuestro papel en la batalla, y la incertidumbre machacaba nuestro cerebro. Nosotros luchábamos a cuerpo, tal como nacimos, exponiendo nuestra piel a sus heridas… y a las nuestras.
Nunca estuvimos preparados para la lucha… pero sabíamos que aquello que nos unía era demasiado fuerte como para romperlo y abandonar, había una esperanza, todavía creíamos en el honor.
Nacimos seres indefensos, solo sabíamos de una guerra, la de la existencia, de la vida, el sentimiento, la pasión y la entrega…
..sin armaduras, sin pretensiones, sin vueltas...
Llegaba el momento. Comenzamos a intuir sus imágenes y sus pasos firmes retumbaban en el suelo. Nuestra unión se tensó creando un lazo indestructible, ellos no podían verlo,nunca entendieron este tipo de cosas.
Sus corazas imponían y nos deslumbraban, pero ahora ya conocíamos su tecnología.
En ciertos momentos sus armaduras parecían doblegar, pero las cosas no siempre son lo que parecen, y estas precisamente estaban construidas para eso.
Nuestro mundo había cambiado para siempre, la ilusión de un mundo que había sido forjado por los mismísimos latidos de nuestros corazones se había esfumado al despertar de la pesadilla de aquella lánguida noche.
SORROW
No existió la lucha.
SORROW
ni la noche
SORROW
pasos
SORROW
y si existió, duró el tiempo que tardó en desvanecerse.
SORROW
hilos aire
no aire
balanceo
y no te veo, pensé que eras o estabas...
no sé si estabas realmente
Sorrow no, ellos no ellos...
...hojalata se abalanza sobre mí, con sus orejas felinas de oro blanco...tú abandontaste...yo seguí...tuve que salir y alejarme de la tierra, no sé...creo que no estabas allí...yo creía, yo creí...el vinculo...
no, no era así...no aprenderás...te caerás de nuevo...no existe nada...

Cuando un pez llora

¿como seca sus lágrimas?

sábado, 1 de noviembre de 2008

Con un lápiz nunca se sabe

MI­- Hola
mi- ….. hola
MI- ¿qué te pasa?
mi- ….no….nada
MI- ¿ya fuiste al cementerio?
mi- …sí….hoy había mucha gente por allí…
MI- Es que mañana es día de difuntos.
mi- …ah!...claro…
MI- Ayayay, por donde andará esa cabeciña
mi- saludé a unos señores y no me contestaron
MI- bah, ni caso. Seguro que están sordos como tapias
mi- puede ser, además salude en voz baja…
MI- pues?
mi- bah ¡qué mas da!
MI- Y bueno¿Estás bien?
mi- Estoy
MI- ¿Bien?
mi- Estoy
MI- Pero…? ¿Qué estás… mal?
mi- Estoy
MI- Levanta la cabeza, anda!
mi- Encontré un lápiz clavado en la huerta.
MI-¿Cómo?
mi- que vi un lápiz, allí, clavado de punta en la tierra
MI- ahhm, ya
mi- ¡¡¡¡y estaba todo insinuante el condenado!!!!!
MI- anda! ¿y tú que hiciste?
mi-ssshhh....me escondí tras la columna y me quede vigilándolo
MI-aaahh, ya…..Ya ya.
mi- ¡¡¡es que con un lápiz nunca se sabe!!!
MI- Si…no, está claro…claro,claro. ¿y te quedaste vigilándolo mucho tiempo?
mi- bah, no sé, un minuto o dos…dos años. No sé, creo que el muy cabrón intuía algo.
MI- ¿Quién?
mi-…joder! El lápiz!! quien iba a ser?!!? ¿el vecino de al lado?
MI-perdona, perdona…-¿sabes? Creo que esta noche te sentaría bien salir
mi- No tengo ganas, estoy cansada…llevaba un papel encima.
MI- quien? el lápiz?
mi- no!!!!!! El lápiz no!!!!!….y no hables así de él, que me pongo mala…¡yo llevaba el papel! lo tenía bien guardado, porque no me fío de él ni un pelo.
MI-Vale, vale….mmm….hoy estas muy guapa
mi-yo es que flipo!!!! Alucino!!!!pero es que no te enteras de nada!!!! tienes cada chorrada que me dejas con…
MI-Vale, vale, tranquila…tenía que probar. Recuerda que solo intento ayudarte
mi- bueno… Es que desde luego!… yo contándote lo del lápiz…y tú pensando en las musarañas…
MI- está bien, está bien…
mi- sabes? a veces cogía el papel en mis manos para asegurarme de que lo tenía y tanto miedo me daba que lo viese, que no podía controlar el temblor de mi cuerpo
MI- no creo que te viese, las columnas del hórreo son muy anchas,
mi- no sé, no sé, no estoy muy segura...joder, qué mal rollo
MI- bueno, pues cuéntame entonces que fue lo que pasó
mi- pues no
MI- oh! Pero...como que no?
mi- sssp sfff sp ¡no!
MI- bueno, pues cuéntaselo a los internautas
mi- no
MI- pero por qué? Seguro que ellos lo quieren saber
mi- yo creo que ellos ya lo saben...mmm...bueno algunos...
MI- joder! pero el qué?
mi- joder, pues que va ser!..
….¡¡¡¡que con un lápiz nunca se sabe!!!!!

viernes, 31 de octubre de 2008

jueves, 30 de octubre de 2008

Si la flor es

Si la flor es,
es flor,
no mariposa,
ni otra cosa.
Yo digo
no!!
no la sueñes
por dios!
no la condenes
no la encadenes
Si la flor es,
es,
no rosa
ni preciosa.
Si la flor es,
déjala ser.

Temblará mi corazón

Mañana lo voy a ver,
tiene que ser,
muchas cosas por devolver.

Temblará mi corazón al verlo
pues tanto lo tiró al suelo
que teme verse así de nuevo.

Maldito yugo me anclaste
que a pocos me mataste
el sentir me destrozaste

Mala espina clavada
a mi piel desgarrada,
me diste menos que nada

Y tú dices que me amaste?
Para tí que me cegaste
no mas palabras malgaste.

miércoles, 29 de octubre de 2008

Rendida danza oscura y sangre

Llevo danzando en este teatro tanto tiempo. No apto para todos, por lo que se ve o no se ve, o lo que se pueda llegar a ver. Teñí mi piel de negro y rojo, que pálidos se tornaron. Es una danza loca, a veces intensa como los tornados, a veces suave como la seda.
Llevo el ritmo cansado, el tocadiscos gira despacio y suena a rayado. No quedó público a la vista. El escenario está viejo y abandonado. No quedan luces que funcionen, la única claridad que hay, llega de una claraboya de allá arriba, detrás del último palco.
Mil y una vidas vividas desde la última función.
Los ojos opacos no pueden mirar, ni ver, ni oír...
...agachada, contemplo mis manos…toco mi cabeza…
...no tengo pelo...
…lloro la tinta roja gastada…
...miro mis manos…
...me echo al suelo cubriendo mis entrañas para que el dolor no me mate…el cielo oscuro me traspasa con cuchillos que apuñalan lo más hondo…convulsiono en un llanto de lágrimas secas, que caen sobre mi, difuminando mi figura hasta no verme y ya no estar aquí.

Vengo de la tierra de nadie

Vengo de la tierra de nadie,
un gran desierto polvoriento.
Sí, ya lo sé,
bajo este sombrero se entrevé,
aunque de piel curtida,
mi rostro viejo y arrugado,…
y mi traje gris está sucio y roto….
y no solo es el traje,
también lo es mi voz ...
y tanto más.
Si pudiera o al menos lo supiese,
te contaría lo que se esconde en el sombrero.
Podría contarte tantas historias
que si por oírlas sintieras música,
sin duda lo haría…
***
Se me olvidó que, nada sé, ni supe, ni sabré…
¿Qué oscuro cielo se tendió para mí?

Solo lloro,
aprisionada por la nada…
..por ser lo que soy…

martes, 28 de octubre de 2008

me colé

Me colé en tu vida
tal cual la bella brisa
de una mañana en calma.
Me colé entre tus sabanas
te abracé en la noche.
Queriéndote amar
bebí de tus palabras.
Acaricié tu cuerpo
yaciendo en fuego
me entregué a tu deseo.
Nos enlazamos en la seda
de susurros de miradas
de olores de sabores
Jugamos al juego
al que simplemente
no quisimos perder.

Libertad

Porque en las palabras encuentro la calma de un cerebro en ebullición. Tantas cadenas que nos amarran y arrancan de una libertad que…
¿¿¿¿queeé?!???
Oh Dios! he pronunciado la palabra “libertad…” [la armamos, lo que iba a escribir quedará para otra ocasión]

Libertad quién te definió?
Libertad quién te define?
Libertad quién te definirá?
acaso....
Libertad definirte es matarte?

Libertad eres amor?
Libertad eres vida?
Libertad sin etiquetas
Libertad sin prejuicios
Libertad respetuosa
Libertad sentida
Libertad hermoso sueño
Libertad dulce alucinación
Libertad bella imaginación
Libertad te veo prostituida
Libertad te llevamos presa
Libertad es el día de tu ausencia
Libertad te hemos matado
Libertad libre utopía
Libertad, libertad, libertad
Libertad!!!
¿Existes libertad?
Si sí, dime, explícame, sorpréndeme, entusiásmame…
Si no … te tendré como un bello sueño… intentando crearte o resucitarte en un significado… …aunque sea solo para mí…

lunes, 27 de octubre de 2008

pre-S-ENTE!!! (II)

Un día, decides salir. Llevas tiempo rezagada y abstraída, y bueno tampoco es plan…recuerdas aquello de que “la verdad está ahí fuera”, y piensas que tal vez sea así, y te dices ¡Pues vamos a probar!
Te cuesta un poco, porque estás en otra onda difícil de sintonizar y acomodar la frecuencia. Te has salido de la general…digamos que estas en “AM”, esa que nadie escucha, en la que suenan interferencias que parecen provenir de otro espacio…un ruido inaudible. Entonces, pruebas con la FM, y charlas algo con quien se caiga por tu lado…ah sí claro! en una emisora corriente, de las “no comunicación” o “comunicación irrelevante”… y bueno…se va matando el tiempo y se caen dos copas de más…

-Señorita, no es nada personal, nosotros somos profesionales…..

-Claro que somos profesionales! todos somos profesionales, somos “personas” y “profesionales”…sí, ya, ¿entonces porque se meten en mi terreno personal?....por favor.......no!!!!!!!!!!! si solo son un par de kilómetros hasta la casa de mi amiga!! Señor, tengo muchos problemas, por favor, no me cargue con más,…es que x*/-+(%¿”••+$+V(.)+((((’’¿¿?=++¿?”.:)?… :(

-Yo también tengo problemas señorita [cállate, no te servirá de nada …ja ja… pareces una niña]… retire la boquilla, por favor. La multa no es un problema,…si no hubiese otros!

-Pero claro que sí hombre, si ya lo sé [que me vas contar tú a mi], pero es que precisamente ahora…

-Señorita... pues mire, es que hace un mes que…/”ºº#(/()=[no me ha importado lo suyo en absoluto, es más, ni siquiera sé que has dicho]´¨{``}///---¡¡¡¡¡!!!!! ¨¨:

-Señor, lo siento mucho, de verdad, lo suyo es una putada de la vida … señor, múlteme.

Y así, te traen al momento, al aquí y ahora, a la conciencia de que vives en sociedad con unas normas y unas leyes, te lo creas o no, te guste o no… existe esta realidad. Aquí, aunque te sientas sola, no lo estarás.
Parece que el destino se burla de ti… y yo, no soy así…y en honor al dicho “el hambre agudiza el ingenio” me las ingeniaré…(señor, tal vez algún día le invite a ver mi obra, ya que usted también contribuyó a su creación… mire ¿qué le parece este cuadro???…)

Ojala le pudiera decir, Agente, que me crea o no, lo siento por usted, su problema me dolió y a los míos se sumó.