lunes, 29 de diciembre de 2008

Las muletas recurrentes

son gris metalico brillante, extranuevas

otro año...brindando

Llenándose de ilusiones y vaciándose, una y otra vez., otra vez y una más y más y otra vez, buscando inútiles sentidos y falsos estados de bienestar, pasajeros como los miles de pajaritos que suelen revolotear por mi cabeza…

…este año, más que ninguno, ha pasado a la velocidad del rayo, y yo no he estado donde se tiene que estar, aunque sí he pasado por muchos estados.
Llegó el final del año y lo único con lo que me he quedado es con una multa bajo el brazo, sin carnet, con menos puntos y más que sin dinero… consecuencias de mis andainas irresponsables… lamentándome y comiéndome el coco por como voy a hacer...
ya lo escribí en otra ocasión, el 2008 ha sido un bucle en el tiempo para mi vida…algo de mi que no estuvo se asoma de vez en cuando, con una sutil insinuación de que el momento de su retorno será con la misión cumplida de haber comprendido la vida y la existencia (evidentemente desde mi subjetividad) o lo que pudiera ser lo mismo “vivir en mi”… entonces pienso que a ese algo de mí, podré perdonarle por no haber estado y haberme robado a mi misma el año del 8

… pero bueno, aquí estamos, que no es poco. Como propósito de año nuevo, quisiera brindar simplemente por seguir viviendo, con todos sus tormentos y des-tormentos, y bueno que me suelo poner muy pesada cuando hago un brindis, aquí resumo y digo simplemente:

"por la vida”

…chin chin

(y no os quedéis pensando, como hago yo, y bebed, que si no después oiréis voces a vuestro alrededor diciendo “¡¡¡Bebe!!!”…pues después de brindar siempre hay que beber …eso dicen ¿por qué será?)


a continuación algo sacado de: http://es.wikipedia.org/wiki/Brindis

Se piensa que el acto de brindar se originó en el siglo IV a. C., pero se realizaba por una razón bien distinta a la actual. En la antigua Roma para asesinar a alguien era usual que se envenenaran las copas, por lo que los anfitriones como símbolo de confianza chocaban fuertemente las copas con sus invitados, lo que producía que el líquido de una copa pasara a la otra. De este modo quedaba claro que no había habido ningún tipo de envenenamiento pues los dos que hacían el bridis bebían lo mismo.

Otra teoría afirma que en la antigua Roma se decía que del vino disfrutan todos los sentidos menos el oído. Con el chocar de las copas este sentido también participaba del gozo de la bebida.

Tal vez mis amigas piensan que las quiero matar…¿?.

me quedo con la segunda teoría

hey!!!! ¿has bebido?

Chin chin!!!

Cansada

Llego a casa cansada, una noche mal dormida y un día en el tanatorio…, le tenía un cariño especial, porque él era especial, se fue con su calma, su paciencia y su sabiduría, ya da igual, sin embargo, hoy me ha dado su lección más grande… demasiadas reflexiones en un día… demasiadas conclusiones desconcertantes… demasiada luz, que no se puede escribir…

Cansada sin ganas de nada… unas palabras no esperadas me reconfortan y me animan a escribir estas contadas palabras...GRACIAS

sábado, 27 de diciembre de 2008

Tango


tango libertango - tango libertango


Compartiendo sueños, palabras e inspiración, compartiendo vida…

Todavía no logro entender porque me derrumbas y me alteras con tus letras, me arrancas de mi letargo dejando que mi alma flote entre ellas, esperando el momento de encontrarte entre ellas, y suspendernos los dos en el aire, a ritmo de tango…
Soy inconsciente, perdidamente inconsciente…soñadora entre tus humos, no volveré a despertarme más, si no es a tu lado, de tu mano… hoy he muerto contigo en el tango… entre las estrellas de este año que se nos lleva entre aguas a nuevas tierras…
Bailé entre las baldosas de mi corazón, abrazando el vacío que hay en tu lugar… pensando en tus noches en vela, bailé tu tango, sintiendo latir tu corazón…
Y entre mis letras desvelo mi ilusión de lo bello que es sentir al otro… ¿bailamos otro? Esta vez elijo yo, esta vez un tango liberador… para ti, mi soñador, baila conmigo amor, suenan las notas en este inmenso interior, donde los ecos se difuminan derritiendo nuestras defensas… sabiéndonos presas del sentimiento que nos embelesa y nos llena, de eso que todo el mundo anhela, de eso que también nos encadena… esclavos por sentirla siempre plena…esa belleza, que solo en ti existe… amor…

viernes, 26 de diciembre de 2008

palabra

Buscaba la palabra que me sacase de aquí. La palabra que fuese capaz de liberarme.
Hay búsquedas imposibles, supongo que esta es una de ellas. Por más que rebusco, ninguna de ellas parece tener lo que yo quiero.
Una palabra suspendida en el aire que empezase en mí y acabase en ti, una palabra que me diese la oportunidad de deslizarme entre tus labios, y despertarme entre tus sentimientos…una palabra que al abandonarme me llevase en su interior, viajando placidamente hasta ti, para poder sentir lo que tu sientes…

Palabra
Palabra
Palabra
palabra profunda
palabra sencilla
palabra frágil
palabra sincera
palabra cálida
palabra libre
palabra dulce
palabra tierna

Quisiera ser palabra

palabra


por como me lees
por colarme entre tus labios
palabra por si ahora que me lees, me sientes
por si al pronunciarme me acerco a ti
palabra entre tus labios
palabra en tu mirada
palabra que haces tuya
palabra que besas
palabra que desenredas
se entremezcla en tu vida
y al sentimiento se eleva
palabra que llega a ti
como yo nunca lo haría
palabra en intimidad

Envidio mi palabra,
por lo que provoca en ti.
palabra tráeme, llévame,
acércame, acércale


palabra

me envenenan los besos que voy dando






me envenenan los besos que voy dando
y yo doy
y voy vendiendo a quien quiera comprar
perdida y hastiada de libertad
hay demasiadas cosas ya para contar
son las canas que empiezan a brotar
y sin embargo…
la frescura de juventud sacude mi arruga de caminar
y en un vano intento miro atrás, pues quisiera poder volver a bailar la canción de la primera vez..
y arrebatarle a tus labios todo el sabor del amor
creer en serio todas tus palabras y todo lo que se dice… envolverme en tus sueños para que luego me despiertes, congelando mi corazón… por que no sabes lo que quieres…. y sin embargo lo quieres todo, para nada..

…me envenenan los besos que voy dando, mientras las flores queman estaciones del nunca más volver… porque voy viendo como en tus ojos oscureció la noche de los días del ayer y en mis dibujos te me presentas otra vez… entre lápices y acuarelas te embadurnas de mil maneras, gobernando mis colores, queriéndome enloquecer, le das uso a mi pincel entre retales de otros amores, alternando tus desordenes…y alterando los míos… dibujaré un bosque para que a escondidas en él nos encontremos, dibujaré las montañas con los colores de tus palabras para que vivas otra vez… dibujaré las aguas pasajeras en el cauce de tu vida que encadenas y liberas…

me envenenan los besos que voy dando

del amor que se renueva, en los pasos que voy dando,
del amor que nada espera y sin embargo, querría tu vida entera…


espérame en la barra del viejo bar, a media luz, con el vaso en tu mano… y dame de fumar, que quiero volver a empezar… háblame de tus juegos de azar… y déjame a tu lado emborrachar

me envenenan los besos que voy dando

jueves, 25 de diciembre de 2008

Bo Nadal

Fai frío, hoxe acortei o paseo, este aire xeado perfórame os oídos e o respirar. Cando saín, deixei a cociña de leña quentando a casa, precisamente para saborear este momento do regreso, esta caloriña e sensación de fogar que enche a miña alma nestes momentos. Cando saín levaba tamén unha leve sensación de alegría, por noticias recibidas, cousas que che fan brotar unha pequena ilusión pola vida, casualidades benvidas…puideran ser tonterias, pero non importa, hoxe deixareime estar nesta tonteria… necesítoo… e póñome a pensar que tal vez Papa Noel exista, eu nunca crin nel, pois so creo nos Reises Magos…a eles débolles os momentos máis felices da miña vida... pero, bueno, haberá que abrir horizontes e deixarse agasallar tamén por Papa Noel ¿por qué non?
O paseo foi ben pequeno, pois xa estaba xeando, o cal me fai pensar que esta noite caerá unha gorda. Cando viña cara á casa, o fume da chimenea indicábame de donde viña o vento… viña “do lado da neve”… isto era o que eu oía de pequena… e sempre miraba para ese lado como se trais aquelas montañas se escondera toda a neve do mundo esperando a que o vento soprase dese lado para poder vir onda nos chea de ilusión, cubrindo a paisaxe dun branco especial, onde a luz do sol simulaba vir doutro espazo, donde as eiras se enchían de zonas de xogos para os máis pequenos e o mundo parecía outro máis fermoso. Chegaba irrompendo a rutina e enchendo os días de emoción e alegría. Por iso, cando vexo que o aire ven do lado da neve, sinto unha especie de benestar especial... que sumado á miña tontería pola noticia recibida…fixo deste día un día de benestar…
¡bo Nadal!

miércoles, 24 de diciembre de 2008

presente III !!! la cafetera al suelo

y aterrizando en la realidad, esta vez, nada físico mío, y tampoco demasiado relevante en el plano económico... pero me he cargado la cafetera (estrenada hace nada)...es que se cayó x culpa del cable, pues es que la estufa estaba enchufada y claro, yo me enrede en él, y es que... vale...vale, bien, soy una inconsciente.... así que, estos días o te vas a tomar el café al bar o te compras otra, o te aguantas sin el...jajajajja... y a ver si te centras de una vez en lo que haces...jajajajaja..que ya está bien de llamarte a filas! jajajaja ....perdida!!!! tontaina!!! descentrada!!!

pensando en ti, en rojo y negro





Casi nunca pienso en ti, porque ni todo es negro ni es blanco, ni siquiera gris y no vale la pena…solo hoy lo haré, por un momento y esta vez los únicos colores serán el rojo y negro… por recordar como estaba en estas fechas hace un año y lo bien que te portaste conmigo.

… no quiero pensar en el día de nochebuena con tu familia, en como me ignoraste en la cena, como a una vagabunda cualquiera, pero no me importa, pues eso es lo que soy… y si no lo soy, es lo que quiero ser, no, tampoco, porque lo importante no es lo que eres o quieres ser, sino como te sientes… y es que es así como me siento, vagabunda errante que vivió varias vidas y arruinó su sabiduría, malnacida de ojos inconscientes que vieron pudrir sus raíces sin hacer nada, cayendo el árbol y vendiendo su savia…
y en nuestro caso, en verdad, fue mi culpa, por creerte y venderme…
… por eso no hay reproches para los días que te olvidaste de mentir y decirme que me querías… ni para los días en que debieras fingir un poco al menos e interesarte por como estaba yo, pues era lo único que necesitaba… pero no, solo reinaba el intento de vender a mi compasión tu derrota con tu estupenda retorica… y tu papel de sufridor, esta vez pasándote de rosca y convirtiéndote en un mimo pordiosero o en la cruel víbora que llevas dentro, asesino a sueldo de tu insaciable ego… apuñalando mis puntos débiles, reventando mis heridas, luchando a muerte, no por quererme, solo por no perderme y perderte tú…lloraste tanto…pero es que amor, se te olvidaron las lágrimas… eso sí, me disfrazaste de todo lo peor y lo más grotesco…y mostrándome como único tu maldito espejo! explotaste mi razón, descuartizando mi corazón... alterando mi percepción, llevándome a la total confusión y así, por una vez, conseguiste ser artista, lo que tú ansias …con el beneplácito de culminar tu obra:…matándome.

maldita sea

y al borrón pronto le pusiste cuenta nueva…que bravo eres campeón!...quisiera guardarte rencor y odiarte… pero no puedo, solo me causas dolor por como has dejado mi pobre corazón… que ahora se asusta ya sin razón, y aún así, deseo que consigas salir de tu agujero negro y que halles la felicidad… pero ahora ya no, a costa de la mía…

.......................................................................

.. y lo peor de todo, es que casos por estilo, los hay a patadas…
.......................................................................
y si por casualidad alguien que lea esto se siente mínimamente identificad@ o quiere hablar sobre ello o sobre la vida … con el único fin de charlar un rato y matar el tiempo, por favor que me escriba (en los comentarios o al mail que aparece en mi perfil)…no tengo nada mejor que hacer ;-)
.......................................................................
a la pintura le faltan unos cuantos retoques (corriendo el riesgo de evaporar su esencia)
por si alguien no lo ve (a veces me pasa) es un torso femenino tumbado...
el resto de adjetivos, a vuestro sentir...

martes, 23 de diciembre de 2008

Divagando hacia el fruto

Escribiendo y sepultando pensamientos contra el teclado, tal vez escribir se ha convertido en un “tic”, ja ja ja …. me río…aunque no tiene gracia, me río porque últimamente me gusta mucho reírme de mi misma, tal vez como remedio para no llorar y sistema de defensa contra el estrés, la depresión y el aburrimiento. Puedo ponerme a escribir sin parar, a toda velocidad, ja ja, una “Forrest Gump” del teclado … sin retroceder ni una letra…y así no me extraña que cuando algún día me releo me asuste por algunas faltas de ortografía (ustedes perdonen).
Y otra vez me pongo a escribir por escribir, quizás sea la forma más sincera y directa de hacerlo. Me gusta escribir así, me sienta bien. Tal vez no tener a nadie con quien ponerme a dialogar en serio sobre la vida es lo que provoca que el dialogo se genere en este mi con Mi, en esta que escribe y esta que va leyendo, así mato un poquillo la necesidad de comunicación y con ello supongo que me comunico conmigo misma, lo cual no debe de ser del todo malo. Tal vez eso sea lo que hagamos siempre…un dialogo que solo nos comunica con nosotros mismos…pues solo nosotros sabemos lo que exactamente queremos decir… que solo digo esto por decir algo, mientras voy pensando…que supongo que casi todo lo que pensemos, antes ya fue pensado y lo será después…

cosechando pensamientos, trabajando la vida…

Hay gente que disfruta de las siembras de otros, y creo que es muy inteligente esta postura, si se es capaz de saborearla en toda su grandeza… pero los que somos labriegos de nacimiento nos cuesta más, pues estamos acostumbrados a trabajar la tierra, prepararla, mimarla, abrir los surcos, abonar, sembrar, ver crecer la cosecha, cuidándola, preocupándose, para al final tener una feliz recogida...y digamos que podría ser que saboreemos el fruto de otra manera…

Pero de una manera o de otra, en todos los lados hay de todo, algunos labran comenzando por el surco y acabando en el fruto y otros se ahorran el trabajo y lo saborean directamente…
…supongo que el fin es el mismo, por un camino o por otro, la cuestión es llegar al fruto…saborearlo y disfrutarlo…

Feliz navidad (con humor)

lunes, 22 de diciembre de 2008

Verdad… sólo en ti

¿Qué se esconde tras la palabra “verdad”?

********
Qué me dices?
yo ya no entiendo de nada
no me digas, no me expliques,
si vas a venir, solo quiéreme,
yo lo haré también
con todo mi corazón
por capricho, por deseo o por amor
no buscaré explicación
sabes?
perdí la lógica y la razón
creo que…
me la robaron a traición
una vez creí y otra vez también,
ahora ya no creo ni en lo que veo,
solo espero el momento para empezar a hacerlo
y es que sabes que te creeré lo que me digas
aunque sean mis mentiras…
por qué me miento?
por qué te miento?
no es eso lo que quiero
en realidad
es por todo aquello que se va escondiendo,
…confundiendo
entre todas las palabras
que huyen del silencio
y nos enredan tapando huecos

te lo aseguro, te quiero,
aun cuando te diga que no lo siento
aunque mis palabras simulen fuego...
es miedo a sufrir de nuevo
…sé que serás mi veneno
y moriré por ello
que sin querer
quiero hacerlo
y beberé sin recelo…

dulce veneno, bebo…

… mi sangre se altera
y en cada vaso me vas latiendo…
dilatando
y desarmando mis defensas
siendo presa de tu quimera
mientras corres por mis venas
mi cielo se va abriendo
y el corazón se me acelera
estallándome las venas…
…ya no debo
seguir bebiendo
sin embargo lo seguiré haciendo
hasta que del todo
de mí me aleje
aún sabiendo que estoy muriendo
y es que solo en ti,
la búsqueda se encuentra
y es que solo en ti
infinita es mi verdad
y es que solo en ti
felizmente me daré por muerta.

domingo, 21 de diciembre de 2008

chaooo!!!


pétalo amargo

Un pétalo rueda en las ráfagas del huracán

Bailaría un rato, dormiría y naufragaría entre lágrimas…
Tristeza
Islas de tristeza aisladas y vendidas a los vendavales…
Soy mísera, pétalo perdido, deshojado a destiempo…
no me encuentro
torbellinos por sotavento
relámpagos
a estribor
dolor
el oleaje rompe mi barco
y me hunde en mi llanto
duele,
pétalo amargo
crudo letargo

viernes, 19 de diciembre de 2008

y...

y una nota
en larga ola
no rota
añora...
en perlas caracolas.

a las puertas de tu corazón

La puerta
la puerta es hermosa
preciosa
Yo llego en vapor,
mariposa de flor en flor
La puerta se abre de par en par
esperando verme entrar
a un brazo acogedor,
Donde tú, amor,
me esperas con cariño
e ilusión de niño
regalándome mi abrazo
nunca dado
Donde tú amor,
te confundes entre mis brazos
entre mis labios
entre mis manos
entre mis suspiros
mis sueños e ilusiones
donde cierro los ojos
y no entiendo de razones
donde los besos ruedan
y las sabanas se nos enredan
donde no hay nada que pensar
solo dejarse llevar
por ti
por mí
por amor…

toc, toc

jueves, 18 de diciembre de 2008

non se vaia, fique na Lisboa

Si es la noche, la misma, y es distinta…
Caminando, avanzando, soñando, danzando…
vuelvo a empezar a escribir sin saber a donde llegar, solo son letras, que me acompañan en mi soledad, estos días he pensado en cosas sobre las que escribir, sin embargo llegado este momento no tengo ganas de escribir sobre nada. Me gustaría contar una historia con la voz
(cambio al gallego)
daquel velliño lisboeta da pensión Beira Minho, da praza da Figueira, que para sorpresa dos inquilinos nas mañas o portal aparecía convertido nunha herboristería artificial. A voz daquel velliño era feita para contar historias, con ese acento que teñen algúns portugueses i eu adoro…algunha vez él i eu cruzabamos palabras, pero máis ben, entendiámonos coa mirada. O último día tras pagala conta, ollou pra os meus ollos coma se unha bagoa quixese esvarar polo seu arrugado rostro, e cun profundo sentimento cargou lentamente estas palabras:
“non se vaia, fique na Lisboa”

E de súpeto a bagoa cambiou de dono, e apareceu rebosando no balcón do meu ollo

a piques estiven de quedar…

Si eu tivese esa voz, contaría fermosas historias cargadas de dulces emocións.

Vai por vostede Señor… casi me mata naquel instante con esa frase da que non ovidarei nin as palabras nin o son…non fiquei, pero voltarei.

miércoles, 17 de diciembre de 2008

MIminutero

MI: te noto preocupada
mi: lo estoy…es gravísimo!
MI: que pasa?
mi: creo que el minutero se ha perdido
MI vaya, lo siento, pero ¿es tan grave?
mi: soy aguja en este reloj y sin él el tiempo no es lo mismo
MI: ahí va! Pues sí, deberías actuar ¿ has pensado algo?
mi: que si he pensado?!?!? Me conoces de sobras sabes que le he dado mil vueltas al tema con mil conjeturas distintas
MI: ya, claro... sé como eres, claro que lo sé
mi: creo que debería armarme de valor e ir en su busca
MI: …te aviso que esta noche acabaremos de nuevo en el encerado
mi: vah! Qué importa! no tengo ni idea por donde empezar a buscar …pero, ya te iré contando, hasta luego!!! ya me voy…
...Mi mi Mi mi MI mi Mi mi Mi mi MI mi Mi mi Mi mi MI mi Mi mi Mi mi MI mi Mi mi Mi mi MI mi Mi mi Mi mi MI mi Mi mi Mi mi MI mi Mi mi Mi mi MI mi MI miMINUTEROOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

nos salvaremos juntos, que para eso estamos

No volveré a

Cada noche salgo al encerado a escribir 99,99 veces:

No volveré a ilusionarme. No volveré a creerme la rocambolescas historias que se forman en mi cabezita. Romperé todo los cristales y todos los espejos.
No volveré a sufrir por esto que ahora me ronda la cabeza.
No no no y no nono nonononono y nonononoonooonononononononnoonononononononooooooo, nnnnnnnnnnnnnnnnno.
NO!

Amén.

martes, 16 de diciembre de 2008

Calma

Van dos días en los que veo por un nuevo prisma… otro tipo de cristal.

Dulce, blando. Reconfortante.

El ancla ya no pesa tanto, se ha vuelto más esbelta y nueva, incluso brilla…y otro tipo de sonrisa se me insinúa solo de pensarlo.

Sigo necesitando un mar de realidad.

Por momentos tengo la sensación de que ya estoy nadando plácidamente en él, pero no me fío, siempre pueden aparecer hoyos que en fuertes remolinos te conducen a las oscuras profundidades. Buf, no quiero ni pensarlo, no vaya a ser…

ahora no, ahora estoy en mi mar...

...ondean suaves olas.

En perlas caracolas,
rondan por las olas
y largas horas
las contemplan a solas
una hora
dos horas
tres horas
azul suave
translucido océano
contoneas tus vaivenes
amainando mis desdenes

y sobre el agua los rayos desembocan destellando suaves gamas de rosas y azules, que en un sinuoso baile se entremezcla con mi rostro acariciando mi cansancio, noto mis parpados incitándome a fundirme en la calma de este mar, ralentizando cada abrir y cerrar.... me arrastran a soñar… meciendo mi ser …



...aquí la dejo caer

sin resistencia
…suelto mi ancla.

lunes, 15 de diciembre de 2008

Libreme Dios de los malos tontos

Libreme Dios de los malos tontos, que de los malos listos ya me libro yo

Si es que no puedo. La estupidez desmedida me aterroriza de una manera sobrehumana…
Pues según sus palabras estará aquí hasta su jubilación…bendito sea el Señor! si es que no puede ser... y con esto no quiero decir que el resto de la plantilla seamos magníficos, aunque a su lado tengo clarísimo que una gran mayoría sí lo somos y con una gran diferencia. La frase del principio la leí una vez en el semanal de un texto de Carmen Posadas, fue hace tiempo, pero me quedó grabada. Si alguien quiere leerlo: http://www.clubcultura.com/clubliteratura/clubescritores/posadas/texto54.html (a mí me gusto mucho), supongo que a algunos nos toca(o nos tocó) lidiar alguna vez con este tipo de personajes… y aunque por el puesto que tengo no me queda otra que tener al menos un mínimo de contacto…yo opto por lidiar con él lo menos posible, total ¿para qué?, os aseguro que esta es una de esas cosas imposibles de la vida, y sobre todo, siendo yo mujer…
Y mira que yo puedo llegar a ser compresiva!…pero hay cosas que me sobrepasan…
…en fin, que nada ¡hasta la jubilación!
Bendito sea el Señor! pero en serio, Dios… ¿no puedes hacer nada?

Durmir

¿Cal cousa se enreda entre min e o durmir, que non nos deixa unir?

domingo, 14 de diciembre de 2008

Saraiba



Saraibas que caen
no chan quedan
nun manto cubrindo a terra
entre follas, entre herbas
dunha tarde de inverno
dun día pequeno
do mes de decembro

Caen saraibas,
petando a herba
tentando abrigo
no medio dela

Caen saraibas
golpeando miudo
como unha dor
buscando refuxo

Caen saraibas…
e veñen e petan
petan no chan sen compaixón
petan coma a dor ao meu corazón

soledad

Querida soledad:

cuando no te tengo te deseo,
cuando te tengo te detesto

Desesperanza

Y en las paredes palabras desesperanza,
escritas con la tinta de mis ojos

Pasa el invierno como pasa el tiempo…
muriendo
escribiendo
este día, esta noche acompañan mi mente
tormenta
los cuentos que se cuentan han perdido su latido
ya no miro
me fundo entre colores cultivando nuevos soles
pintando
derrochando vida mientras no los mato
matando
sin piedad apuñalo mis ideas
cambiando
iba a ser, no pudo ser, otra cosa es
impulso

Deseo

Y tú...
que me fulminas con tu mirada mientras jugamos a no vernos
y tú...
que me amas en tus sueños mientras mi cuerpo está ardiendo

viernes, 12 de diciembre de 2008

Si cierro los ojos
y vendo mis palabras
a quien las quisiera llevar
si las envuelvo en seda
si te acaricio con ellas
¿me podrías amar?
Llevo roto mi bolsillo
no las puedo guardar.
Desharé este ovillo
que no me deja pensar
Lanzaré un suspiro
de amor y de verdad.
Abrazaré el olvido
del pasado vivido
encontraré el sentido
de un nuevo camino.

El regalo de las estrellas

el lunes mi corazón dio un vuelco hacia ellas
me emocioné y lloré
escribí algo
intuí que tendría noticias pronto o que estaban pensando en mi de una forma especial
Durante la semana pensé en enviarles algo
pero ellas se adelantaron... para mi gran sorpresa, esta mañana el cartero dejó sobre mi mesa un precioso regalo, por remitente el nombre de la pequeña princesa...

nunca un regalo me ha emocionado tanto
casualmente
el lunes fue el día que salio de sus manos...

Deslizándome en el submundo

Hace frío.
Quizás no todo este perdido.
Por el olor deduzco que no se trata de agua estancada, sino de agua viva, en movimiento.
Me deshago y vuelo en mi instinto.
Como una molécula de agua abandonada a la gravedad, o al capricho de la temperatura…

miércoles, 10 de diciembre de 2008

Unas horas en el submundo

Supongo que desaparecí, no recuerdo muy bien si lloré o no, no recuerdo ni siquiera la temida sensación de morir, solo recuerdo el momento del puente, el instante de la caída y todas aquellas sensaciones que inundaron mi vida…diría que inundaron el momento como si fuese lo único real de todo cuanto viví desde que nací. Un momento eterno, una sensación única.

No recuerdo que pasó después.

Supongo que el río me arrastró.

Es extraño, quizás esté muerta, quizás la muerte no existe dentro de nosotros, sino que solo existe fuera. Solo sé que ahora me encuentro nadando entre aguas subterráneas…no sé como llegue hasta aquí, no tengo ni idea de la profundidad, ni en que lugar del mundo estoy, solo sé que no hay luz y que todo está muy frío… estoy alerta, aunque me temo que el único indicio de vida que hay aquí, soy yo. Parece no haber salida. Me tomo un descanso.

NADA

Unas horas en el mundo

Esta mañana me reconcilié con el mundo. Por unas horas me mantuve a salvo en el viejo puente de madera, ellos estaban conmigo y sus ojos intentaban llevarme hasta mi cuna...al principio dudaba…yo los quiero mucho, pero están demasiado lejos de mí, y no consigo palpar su abrazo, pero aún así, estuve un par de horas reconciliada con ellos, conmigo, con el mundo
…ellos no tienen ni idea, y casi es mejor.
En la tarde ellos ya no estaban. La humedad del día hizo que el puente se volviese resbaladizo, intenté agarrarme… en vano…y como es normal en estas tardes de invierno, la oscuridad llegó enseguida e inevitablemente caí al caudaloso río
… frío, oscuro, tenebroso, turbulento, oscuro, lleno de lodos
…me fue imposible nadar

Escribindo sin sentido acabo nun tema socorrido

non sei se importa moito o contido do que escribo, pois agora, so me presto a escribir sen sentido…
debera buscar algo sobre o que escribir antes de poñerme a facelo, algún tema capaz de transmitir algún coñecemento ou emoción, algo que non só teña como fin ser escrito, senón que tamén teña o fin de ser lido…pero ultimamente xa non busco nada, xa cansei, non busco nada para nada. Non teño moi claro se antes andaba a buscar, eu penso que tiven épocas. Pero sí, quizais que sí, penso que dun xeito ou de outro, sempre andiven a buscar algo. Agora, que xa non teño claro o que hai que buscar, non busco nada…o que pasa e que parece que así non se me da ben vivir, e isto fai que se xunten en min unha presa de forzas que queren estoupar por algún lado… e velaites: este é o motivo real polo que me puxen a escribir.
Sen sentido.
Puidera poñerme a falar dalgún tema socorrido.
¿é o amor un tema socorrido?
Quizais que sí.

Aii! Meu amor, meu amor! Canto te busquei!
E agora non te quero nin ver…
Nin asomar…
Nin se che ocurra!!!!

Vaia…parece que a loucura quere rondarme nesta escritura. Polo que deduzo que non é boa idea poñerme agora con este tema, pois a verdade e que non quero falar asi do amor…ademais, como vou falar del? foi unha das cousas que busquei e nunca atopei, e nin sequera vexo correcto falar del, pois non se debe falar de quen non se coñece.
Nalgúns dos meus viaxes, cando andiven a buscalo, cansei de preguntar por él…atopei moita xente de ida e de volta e as respostas que me daban non me deron pista algunha, pois tanto mo puxeron como a maior das miragres, como a desgracia máis grande, algúns dicían que o era todo e outros aseguráronme que non existía… así que, voltei dos viaxes sen atopalo e cunhas señas que so me levaban á confusión.
Sempre que volto das viaxes procuro sacar algunha aprendizaxe… ou unha conclusión. Desta volta resultaba imposible, pero aínda así intenteino. Nunhos días estiven atarefada procurando atopalas palabras que máis se axeitaran, según o meu entendemento e o meu sentimento…
...se cadra, vai ser mellor que outro día escriba con calma sobre a conclusión-definición á que cheguei
…que ollo! hai moitas! témome ...que tantas coma persoas!
e que tanto existe coma non existe
en tanto q a lo menos dúas das definicións
encaixen ou non á perfección…

lunes, 8 de diciembre de 2008

Sueño marinero

En vuelo fui ave.
Y él,
en mar,
bote abandonado.
Volaba cansada y con vista nublada, susurrando contadas palabras.
No quiso verme y bajó su cabeza.
Sentí su duelo y paré mi vuelo.
Posada a un lado me quedé observando…pues soy ave de mar adentro y no entiendo de varaderos.

Repartía sueños…

…y yo, cuidadosa, probé de uno

y nublada mi vista,
soñé en los viajes de su querer un sueño…

…de vida, como siempre…pasajero
…soñé,
… de amor un dueño
… sutil reflejo que unió destellos…
…de mentiras en verdades
…en los viajes de su querer

siendo ave, yo soñé, un dulce sueño de marinero

por no volver a gritar

no hay noche
mientras giro en el abismo
todo es lo mismo

es así,
claro que es así,
pues por no volver a gritar,
me pondré a jugar:
cojo el aire acumulado en el aire
y lo coloco minuciosamente a mi alrededor,
es un aire denso,
así confecciono un grueso abrigo, ¡que bonito!
Aprieto el cinturón y salgo a pasear

La noche es vaporosa
Mentira!
Es odiosa
un hoy
perdido en el tiempo
igual que ayer
igual que mañana

Grito

Un grito sin sonido,
en lo oscuro,
acorazado
de alambres de espino
Un llanto entre barro
perdido en el olvido

domingo, 7 de diciembre de 2008

comunicARTE

Hay gente de plástico,
son inmortales…
no os podéis imaginar cuantas veces quisiera ser uno de ellos
pero no, no lo soy…
me temo que soy de carne y hueso, de las que se mueren…
y la gente de carne y hueso, no puede evitar los sentimientos,
hay quien es capaz de contenerlos dentro,
la mayoría, diría yo,
otros, necesitamos la expresión,
y algunos, rozando incluso la obsesión, como por ejemplo: yo.
… afán de comunicación, de la unión intima, de la máxima conexión…tal vez huyendo de la inevitable soledad del ser humano…y seguramente en una ilusión de estados imposibles

…aaay, desde luego, lo que son las cosas, quien me lo iba a decir…

en estos tiempos, al menos en mis circunstancias, estar en crisis (de las de verdad) es una enorme carga: la carga de un “yo” demasiado pesado

…en este tiempo tan abundante de “información” y “comunicación”… que cosas!
yo sintiéndome incomunicada y que no sé nada…si es que soy al revés!…

…así que, si alguien escribe inspirado o en relación con algo que leyó aquí, para mí significa mucho
¡existió expresión, conexión… comunicación!

que puedo decir? Si hasta la luna se conjugó con los planetas, tan distantes todos ellos… y sin embargo tan próximos los vimos.
Nosotros aquí, viéndolos, escribiéndolos… enlazando miradas y palabras…que aunque distantes…tan próximos!
y aunque la meteorología no jugó a favor, fuimos capaces de vernos y reconocernos…y es que de eso se trataba.
Gracias por verme, gracias por acordarte de mí en tu entrada

Aprovecho para seguir con algo que me ronda la cabeza desde que me muevo en este mundo de los blog…me paro en pocos, pero aún así, alguna vez estuve a punto de escribir entradas inspiradas por la lectura de alguno de ellos…tal vez ya lo hice inconscientemente… pero me ando con mucho tiento, que no es copiar, solo inspirar (hay que tener en cuenta también que todo se repite)
pero es que ahora está tan protegido esto de la propiedad intelectual, los derechos de autor…
esto es mío, esto es tuyo, no me plagies, no me copies que te escucho…
y claro, con toda la razón del mundo, es suyo, es tuyo y es mío…
pero pienso yo ¿qué será de mí, si leo y me emociona, si percibo belleza, si me duele, si lo amo, si lo odio, si me río, si me entusiasma, si me libera, si desata en mí mil pensamientos, si descubro, si aprendo, si me conmociona, si lo siento, si lo VIVO…y este mi interior en continuo movimiento, se lo bebe y luego irremediablemente necesita expulsarlo?…
...¿se aguantan las ganas de mear por no cometer un delito?
Bueno estoy exagerando, tampoco es para tanto, lo que quería decir es que…de verdad yo creo que la vida…el mundo, se compone de hilos, y por no ponerme a divagar sobre ello, dejo un hilo a un precioso post que me enlazo a mí a su autor:
http://cerkadelmar.blogspot.com/2008/09/de-hilos-se-compone-el-mundo.html
si me denuncias, espero contar con tu defensa ;-)
p.d. casi, casi… hago un ctrl C ctrl V


a veces me privo y lo inspirado no lo escribo, pero no por el delito en si, sino por miedo a tener que sobrevivir a otro juicio…buf, que mal lo pasé…¡puto juez! ¡me cosió a preguntas!
Y es que él no sabía que yo soy pregunta, no respuesta, y bueno, menudo teatro se marcaron los abogados, me quede tan atónita que casi no era capaz de articular palabra…estaba en el punto de mira de cazadores hambrientos, cualquier movimiento que yo hiciese, provocaba que sus rifles me siguieran con una precisión exhaustiva, y sintiéndome una presa completamente acorralada, busqué una salida imposible: la de nunca haber entrado allí. ..
en fin ¡que no! Que no vuelvo a un juicio! (y eso que solo era testigo)

uy…pero ¿sobre que estoy escribiendo?...si es que este tipo de escritos no son mi estilo, ¡que me pierdo del hilo!

…letras pasajeras que gustan de viajes sin fronteras…
hoy quisieran ser lazo
sin nudo, por supuesto

Va un abrazo.

viernes, 5 de diciembre de 2008

para mi lo eran...

http://www.adnmundo.com/contenidos/ambiente/luna_jupiter_venus_ocultamiento_conjuncion_ma281108.html

Sin tu mirada
no me hubiese dado cuenta
pues otra mirada entrelazada
desveló que aquellas bellas estrellas
... en realidad, eran planetas

me escondo y corro

Soy furtiva de encuentros…
…y es que me escondo ante tus ojos…

soy pequeña, tan pequeña
que me confundo entre la tierra
desde aquí se ve distinto
me refugio entre la hierba
contando piedras de mil maneras
nadando entre tus huellas
escalo muros y vendo estrellas
atravieso grandes puertas
de pequeñas elocuencias…
me difumino ante tu ruido
para que no halles mi camino
…y si al mirar …te atisbo
huyo para que no me veas
y a mis pasos les doy cuerda
….
corro, corro, corro
soy rápida
tan rápida!
Dios, cuanto corro!
Campos, caminos…
salto vallados
Ya no corro…¡vuelo!
vuelo
Dime cuanto corres tú?
Me podrás alcanzar?
No, no, no me dejaré alcanzar
Yo corro más!
De pequeña gane un premio…
y hoy contigo me lo juego
Te ReTo ...uN BeSo

jueves, 4 de diciembre de 2008

camareroooooo!!!

que sean dos!!

No esperes nada de mi...

...y preparate para recibir.

Confieso...mea culpa



Las paredes de este templo se me echan encima,
Intento llenar mis pulmones para no asfixiarme
Las paredes están frías,
sin vida
bajo mi mirada,
bajo mi cabeza
pues no hay nada que ver
solo oscuridad
no sabía lo que era la soledad
ni este frío que siento
tan profundo
arañando sitios lejanos que jamás creí en mí
estoy aquí, en la oscuridad de este lugar,
en la casa sin ti,
en mi cama sin ti,
en mi mundo sin ti,
tanto camino hice para llegar aquí,
que agoté la vida que algún día sentí,
ya no hablo con nadie
ni escucho lo que dicen
tanto anduve para llegar aquí
para encontrarme cara a cara con el vacío,
tanto correr…
para dar de bruces con la muerte.
Tengo miedo, miedo…tiemblo…

Desobedecí,
Confieso,
Te espero,
Confieso
No me dejaré querer
Jamás,
Si no es por ti,
Confieso
Estoy aquí,
Solo por ti
Sácame de aquí
Lo confieso,
Estoy así

que nadie se acerque
si no eres tú…AMOR

Y abrázame
Abrázame
Abrázame

Y deja que mis lágrimas resbalen…

Y abrázame
Abrázame
Abrázame


mea culpa
mea culpa

este castigo sin ti
entra
libérame

je suis a toi

llévame
aléjame

Este templo sin tí

Redímeme...AMOR...redímeme

miércoles, 3 de diciembre de 2008

papel secante




¿qué decías?

no no, no te puedo creer…

no, no es verdad

por qué no estás?

Qué haces ahí?

Puedes dejarlo ya…

pero no lo harás

un día lo verás

ese día lo harás

Yo estoy aquí…

****

Atraviesa ya
la cortina gris
deja de pensar
nunca estás aquí.
Encuéntrame al salir de tus juegos de azar
empiézate a reir y dame de fumar
y en mi corazón no busques nunca una razón
sólo sé vivir siempre fuera de control.
Y acompáñame si quieres hacer que me sienta bien
y ponte del revés si quieres hacer que te sienta bien.
Me sube y me siento encima de las nubes
me cuentan que tienes ganas de tormenta
qué importa si las noches se nos hacen cortas
me mira y hasta las palabras se me olvidan.
Y cuando sale, el sol, empieza a bailar
y cuando ríe, el mundo entero me da igual.
Y al despertar se acabo la primavera
y al día siguiente la cabeza no me deja de girar,
repetiremos un sábado cualquiera
nos hablarán las estrellas en cualquier lugar

PAPEL SECANTE-EXTREMODURO

Donde hay paranoia...

...no manda marinero.

Ábreme la puerta!

He venido a AMARTE

lunes, 1 de diciembre de 2008

dos estrellas que brillan más

Llevo días viendo dos estrellas que brillan más de lo normal, sobre todo una de ellas. Son las primeras que se ven, cuando la meteorología lo permite, al ponerse el sol…quedan hacia el sur, más o menos (aunque perdida, de momento no llevo una brújula encima). Llevo días viéndolas mientras conduzco al salir del trabajo, evocan en mi, miles de palabras, pensamientos, sentimientos…muy tentadores para intentar escribir algo hermoso.Al final nunca lo hice.
Hoy además acompañaba la luna, luna nueva, justo encima de una de esas estrellas, quise hacer una foto, pero a mi cámara esa imagen le queda grande…y me dije que de hoy no pasaba, que escribiría algo…la poesía está en mi mente, pero hoy no es su día, y morirá en mi. Se me ocurrió que podría contar una pequeña historia para reflejar esas dos estrellas en este mi blog-caos-camino-diario-todoenuno-ninguno-yo que sé!, para no olvidarme que en esta época de mi vida, vi dos estrellas que desde mi cielo, se veían brillar más de lo normal…

…podría resultar una historia muy larga…

…mientras estén ahí, si algún día miráis y las veis, quizás, en un momento, nuestras miradas se crucen, se encuentren y se reconozcan… en ese cielo...

si así es, por favor, saludad.

Va un beso.

Hoxe neva

Hoxe neva
neva nos pinos,
neva na terra,
neva nos meus ollos
no frio das entrañas

Branca neve…
canto te quería!
sendo nena,
na calma e no xogo que ti traías
hoxe neva
pero xa non como daquela
hoxe neva
xa perdida a inocenza
mirote contenta
dende os albores da triteza
na nova vida que comeza
chegan con delicadeza
brancos bicos á terra

hoxe neva