jueves, 28 de mayo de 2009

Divagando entre tristeza y barrizal

Puede la vida invadirte en una tristeza, no de las de siempre, otra desconocida que se filtra en tu cuerpo y en todo tu ser, que tensa, que oscurece, que afloja… a su menester. Dicen que después de la tormenta siempre llega la calma.

Y yo digo...no siempre. No siempre.

Permanecer sumergida durante mucho tiempo reblandece la piel.

Luna de hiel, cual belleza veo que no puedo poseer?... y si dentro la siento, solo mía puede ser.

Relajarse y no pensar, para entender todo lo que llevas dentro, que quiere brotar en forma de manantial…suaves ríos, que después de la tormenta inundan campos, arrastrando barro, formando lodos…que algún día enriquecerán la tierra. Quizás…algún día. Es duro dejar de soñar lo que no son sueños. Es duro.

Es duro volver a confiar…¡que digo “volver?!, quiero decir “empezar!, después de tantos lodos, esto es un barrizal.

martes, 26 de mayo de 2009

Obtusa

Hay un charco que se acerca y se entremezcla, usando obtusos no triángulos.
Almacena lodo, distingue agua.
Nudos aprietan la lógica de la vida.
Asfixia.
No.
Vida vacía, pasado extinguido.
Hola, Sr. Perfecto, hoy no estoy para cuentos.
Media vuelta.
Cuento… uno, dos, cuatro, seis, ochenta y noventa…pues resulta que tengo noventa dedos ¿Quién me lo iba a decir?!
Ejem.
Bien…pues es que hoy salio el sol, yo vivo al norte, entre montañas… y a veces vislumbro el mar. Y las motos hacen ruido y los pajaritos cantan, pero yo… no soy minera, y si a buen arbol te arrimas…pajaro en mano, que la sombra que te cobija puede salir volando.

lunes, 25 de mayo de 2009

Perdido en el olvido
hago un traje de descosidos
que hoy no escribo
ni mañana ni pasado
ni domingos ni festivos
Duermo.
Enmarañando pensamientos.
Juego a perder,
Las ansias de querer.
Me pierdo.
Abrí los ojos una vez,
Sin dos ni tres,
Hoy no hay luz
ni agua ni sed.

jueves, 21 de mayo de 2009

...

Pueda ser esto un delirio en mi diario, ajeno de miradas extrañas, tan extrañas como la mía propia. Puedo repasar mi vida, pero ya no me apetece, demasiadas cosas. Buscar una canción de fondo, aunque lo reconozco, esto lo estoy escribiendo con la música del blog de “una más” de fondo, ahora está U2. Estoy a mis anchas en mi vida, no hay nadie nada más que yo en este momento, dándole a la tecla en la habitación de mi enorme casa. Una búsqueda terminada en la búsqueda sin búsqueda y unos puntos suspensivos…que por cierto, a menudo escribo.
La vida no es tal y como yo me la imaginé, no lo es, no. Eso me pasa por tener imaginación y vivir en el mundo de las ideas. Las preguntas existenciales a menudo me juegan un pulso hacia la locura. Vida. Esta es mi vida, esta es la vida, la vida que en estos momentos todos compartimos, como un manto que cubre el tiempo, participando de esta historia que hoy nos toca escribir a nosotros. Yo no era buena en historia…debiera preguntarme por qué mis asignaturas sobresalientes eran el dibujo y la filosofía, sin ser una gran estudiante… pero todo eso queda en un pasado truncado que ya tengo olvidado. Las cosas pasan como pasan, ni más ni menos.
En parte siento que cuando abandone el caos y establezca un orden moriré un rato hacia otra dimensión de la vida. Si es que un día lo hago, claro. El caos es muy versátil y da libertad, es eternamente cambiante…yo soy su pasajera…aunque haya un orden que solo…un “Dios?” entiende.

Aprendiendo a aprender, cada persona puede volverse un maestro para mí, siendo tal y como es, con o sin adornos … cada uno por lo que es…importa tanto. Muchas veces se me olvida empezar por el principio, muchas veces hago cosas impropias de un ser que forme parte de esta sociedad. Muchas veces soy sorda, otras muda, muchas veces hablo desde un “mi” que no entiende o que no reflexiona. Muchas veces…que más da! …
hoy encontré un trébol de cuatro hojas, hace muchos años que no encontraba uno… justo en estos momentos que creo que he encontrado la filosofía de mi vida, no quiero anticiparme, ya en otras ocasiones lo creí… para después desistir. Sin embargo esta vez, la siento tanto, que creo que es la buena. Quien sabe.
He pasado muchos meses fatales, con o sin razón, pero los he pasado y sigo aquí.
Las casualidades se van formando, entrelazando hasta designar tu vida, cuando un día verás que sin darte cuenta deambulas en un barco que un día dibujaste de cualquier manera y lleva escrito en su eslora la palabra destino… este es el destino, sin futuro ni pasado, el momento presente… tan evanescente y eterno, lo único que tenemos en realidad, el presente, que en otro presente se tornará pasado.
Pensamientos y pensamientos. Tiempo. Tiempo al tiempo. Aunque hace tiempo que tengo la sensación de estar suspendida en él. Un lapsus. Un no ser. Unos puntos suspensivos.
Quiero brindar con cada persona que comparte el momento, un abrazo en el tiempo que nos une a todos por igual. Una cadena en un devenir, abriendo los ojos a la vida, cerrándolos y abriéndolos de nuevo, tantas veces como sean necesarias…al menos, mientras estemos aquí..un gran abrazo...entre cada uno de los puntos suspensivos.

martes, 19 de mayo de 2009

Empeño

Quejerosa sin razón
no existe tal condición
ni la palabra que lo demuestre.
JA.
Rosa de mi corazón
Flor de mi razón,
perdí las llaves
entre espinas y matorrales.

****
Estoy aquí,
sin vela alzada,
ahogada
en la que fue mi salvación pasada.

Vendida en la peor traición
de la más frágil y vulnerable emoción.

Débil corazón.

Re-venta.

Por todas las casas de empeño
busco la huella de lo vendido
si encontrarlo pudiese
con mis bolsillos vacíos
dando dolor al trueque
compraría lo que siempre ha sido mío.

{Ahhhhhh (Maldita sea) Tal vez lo disimule, pero creo que soy de una extraña raza de gilipollas de un mundo aparte. [(Mierda) (joder)]}



Corazón abatido.
Razón aturdida.

No hay.
El dinero se lo llevo…
o el viento …que sé yo!
Solo me queda el empeño… (y lo puedo decir en todos y cada uno de sus significados)

jueves, 14 de mayo de 2009

Nube

Un paso entre otros tantos y palabras que se van o que vienen, depende de la posición de cada uno. Escribir por escribir, mientras se aparcan los problemas y los sueños a la vuelta de la esquina. Ellos seguirán allí.


La cena cocinándose en la cocina y mientras tanto, retomo viejos hábitos. Un pitillo liado y una cerveza en la mano. Una nube de nicotina y algo más, sale de mí y del pitillo de mi mano…una nube se forma fuera de todas las previsiones meteorológicas…

Bueno, tal vez en la dos…¿es esa la que siempre acierta?

**
Son meus ollos que te miran, por mirar… ti, nube, unha nube que tende a subir, nalgún viaxe por descubrir que eu vixío dende a guarida alén da caverna …vas tomando formas suxeridas, debuxando debuxos e agrupando letras nunha danza lenta, orixinalmente su-real, que me afasta da miña lembranza, que me leva máis aló da imaxinación, na miña consciencia, leo os segundos que perduran nesa nube do tempo, acaso parecera maxia… na maxia duns ollos e unha mente que procesa. Na maxia dun coello branco saíndo dun sombreiro, a miña nube é o coello que fica inquedo, atisbando a maxia de desaparecer en calquer momento… retornar ó sombreiro alén do eterno...pola mesma maxia coa que aparece no caprichoso sombreiro dun mago feiticeiro...
...ou en calquer nube formada fora da previsión.

martes, 12 de mayo de 2009

no me sale escribir nada

¿será que estoy empezando a salir del caos?

¿:D?

Antonio Vega

a donde te has ido? ojala que al sitio de tu recreo, ojala.

Y desde mí, en un recuerdo, un millón de gracias... por esta canción.




Donde nos llevó la imaginación
donde con los ojos cerrados
se divisan infinitos campos

Donde se creó Ia primera luz
germinó la semilla del cielo azul
volveré a ese lugar donde nací

De sol, espiga y deseo
son sus manos en mi pelo
De nieve, huracán y abismos
el sitio de mi recreo

Viento que en su murmullo parece hablar
mueve el mundo y con gracia le ves bailar
y con él el escenario de mi hogar.

Mar bandeja de plata, mar infernal
es un temperamento natural
poco o nada cuesta ser uno más.

De sol, espiga y deseo
son sus manos en mi pelo
De nieve huracán y abismos
el sitio de mi recreo,

Silencio, brisa y cordura
dan aliento a mi locura
Hay nieve, hay fuego, hay deseos
allí donde me recreo

jueves, 7 de mayo de 2009

Eu que sei

Poñerse a escribir…algúns din, algúns contan… eu que sei. Vivo nunha aldea, na que naceu un neno e morreu unha vella. Vivo nesta historia de xente que se vai, eles fan a miña historia que eu coso a remendos. Eu que sei. O outro día vin un cura poñerse no medio da vía, esperando o tren, dicíndolle ós fieis que esa era a salsa da vida. Eu que sei. Unha velliña está a morrer, unha nova a parir. Din…


Caín na conta do cotián, do sufrimento que conleva o balcón dun fermoso ollar.
Caín na conta dun vello vermello que olla ós nenos, na historia que levan cada un deles… caín na conta do inquietante de atopar un semellante enfronte, observador que tensa o ambiente … caín na conta de pensar o que conleva caer na conta, nunha mente que reverte, e que non atopa o oco que lle axeite
Nos papeis en branco que están por escribir, nunha imaxinación por explotar, nunha vida que xorde do gris… nunha vida que caeu nun furado de amor e que pasado o tempo quebrou nun espiral de dor, nun vermello solpor
Nos ollos que ferven ó mirar o fermoso, no xeito en que me afasto do cotián, remexo a miúdo as voltas do ir e vir, en cada momento que paso sen vivir en min, anclo a vida, e voto pola borda calquera faladuría, mollo as miñas mans nas bagoas dos que sofren.
Din…
Eu que sei.

martes, 5 de mayo de 2009

morir de amor....should i?

Hubiésemos pasado la vida juntos. Las tardes como la de hoy estarían llenas de ilusión, de vida por vivir, de cosas por hacer …compartiendo nuestras risas, nuestras emociones, nuestra visión, nuestro corazón…

Porque las cosas se acaban aunque no quieras verlo, porque cuesta desprenderse de un trozo de corazón, porque la ilusión se esfuma de tu vida, porque…demasiados los porqués…de hecho hay millones de páginas, de libros con porqués.

Ahora, el día es un continuo día, una tarde que enlaza con el mismo minuto de la tarde de ayer del día de mañana. Un ocaso que me deja sin piel y me llena de canas, un sub-tiempo invivible, un profundo pozo vacío que me conduce entre mil laberintos, pasados y venideros.


Entre lejanos días a veces surgen paréntesis, paréntesis que me llevan a otro yo, quizás al de siempre, quizás al que vive.





De vez en cuando se pasaba por allí. Ella se había convertido en una obsesión. Entre aquel humo de anarquía que se respiraba en el local, pudo entreverla sentada entre otras caras con un pitillo en su mano…había vuelto a fumar. Al verla contuvo la respiración, se giró y se dirigió a la barra sonriéndose por el impacto de la visión, no esperaba verla aquel día, en aquel momento, en aquel lugar. Ella lo vio más tarde, haciendo caso omiso a su presencia, esta vez no le intranquilizaba verlo ni la idea de una conversación con él, le había hecho la promesa a su corazón de no volverse a enamorar.
-i´m touched by this show of emotion-
Separados por cabezas, humos y manos, intentaban verse, no directamente, sino en ese espacio donde está a punto de terminar la visión, en ese contorno difuso de la imagen que nos dan nuestros ojos cuando no miran, un espacio en el que dos miradas no podrían encontrarse.
Tras pasar el tiempo de un par de copas, decidió acercarse al lugar que ocupaba ella, necesitaba poseer el aire que la rodeaba, aproximándose, la miraba pensando en todos aquellos muros imposibles que los separaban, tan imposibles y cercanos como sus propios muros internos.
–we stand face to face-
Al fin, la tuvo en frente, hacía mucho tiempo que sus ojos no se encontraban. Ella, no le vio venir. Llegó junto a ella y la miró como siempre lo había hecho, sin pasado ni futuro. Ella, al sentir su presencia, abandonó su nube de palabras y risas. Lo miró. El tiempo se detuvo. Se olvido por completo de donde estaba y de quien era, aquella forma de mirar traspasaba sus defensas, se había olvidado, de que aquella mirada… la mataba.

sábado, 2 de mayo de 2009

Tristeza

Te veo venir,
siento tus primeros pasos,
suenan sobre el piso de madera vieja,
lentos pero amplios,
te siento llegar a mí.
Una sombra lenta que penetra en mi estancia,
que encoge mi rostro y mustia mi alma.
Te reconozco, eres tú, tristeza.
Parece haberte gustado mi alcoba.
Parece que te satisface verme temblar ante ti.
Aunque ya no tiemble, pareces quererme, por eso vienes a verme.
Hoy te sonreiré.

viernes, 1 de mayo de 2009

corazón...

levántame tú, que yo ya no puedo