Nube

Un paso entre otros tantos y palabras que se van o que vienen, depende de la posición de cada uno. Escribir por escribir, mientras se aparcan los problemas y los sueños a la vuelta de la esquina. Ellos seguirán allí.


La cena cocinándose en la cocina y mientras tanto, retomo viejos hábitos. Un pitillo liado y una cerveza en la mano. Una nube de nicotina y algo más, sale de mí y del pitillo de mi mano…una nube se forma fuera de todas las previsiones meteorológicas…

Bueno, tal vez en la dos…¿es esa la que siempre acierta?

**
Son meus ollos que te miran, por mirar… ti, nube, unha nube que tende a subir, nalgún viaxe por descubrir que eu vixío dende a guarida alén da caverna …vas tomando formas suxeridas, debuxando debuxos e agrupando letras nunha danza lenta, orixinalmente su-real, que me afasta da miña lembranza, que me leva máis aló da imaxinación, na miña consciencia, leo os segundos que perduran nesa nube do tempo, acaso parecera maxia… na maxia duns ollos e unha mente que procesa. Na maxia dun coello branco saíndo dun sombreiro, a miña nube é o coello que fica inquedo, atisbando a maxia de desaparecer en calquer momento… retornar ó sombreiro alén do eterno...pola mesma maxia coa que aparece no caprichoso sombreiro dun mago feiticeiro...
...ou en calquer nube formada fora da previsión.