miércoles, 29 de septiembre de 2010

Rasgos de una femme fatale. Solo como juego. ¿Verdad o mentira? ¿Dónde está la luz? Alguien debió de cambiar las bombillas o intenta hacerlo.
Es que en realidad soy más Shrek.

domingo, 26 de septiembre de 2010

Querido blog, ojala pudieras hablarme, ojala pudiéramos entre los dos discernir. Sabes, te estoy queriendo contar tantas cosas que no sé por donde empezar. Ojala pudieras protegerme de alguna manera. El mundo de ahí afuera acojona un poquito.
De alguna manera parece que las cosas que es mejor que no pasen, pues no pasan. Y pasan otras, blog, ¿tú ya sabías eso? Debiste de advertírmelo pues, las tantas veces que recurrí a ti en busca de desahogo y consuelo. Pasaxeira no existe, tú lo sabes, pasaxeira solo existe entre tú y yo. Sabes, pasaxeira me da mucha pena, mucha, no te puedes imaginar cuanta. Hoy tengo ganas de llorar por ella…porque es… ¿qué te podría decir de ella? Te podría decir tantas cosas, pero no lo diré, sabes como es, y se emocionará si ve por algún momento lo tanto que la quiero, aunque pocas veces se lo dijese o se lo demostrase, entre ella y yo hay un pequeño rifi rafe que nos mantiene separadas, deberíamos de quitar ese muro e unirnos de una vez para siempre. Creo que soy demasiado cruel con ella, y no se lo merece, no, ella se merece ser feliz, pero es tan volátil, quiere que la quieran pero sin embargo le cuesta tanto dejarse querer, y sufre, sufre en su encerramiento. Ella a veces también me hace daño, sé que lo hace inconscientemente, pero… lo hace, de ahí que estemos separadas. Sé que en el momento que nos unamos, todo eso pasará a la historia. Por favor, blog, házselo saber cuando vuelva por aquí.
A veces nos equivocamos con las personas y nos equivocamos en nuestras decisiones. Hace falta chispa, hace falta algo más, no te voy a dar detalles, tú ya sabes todo esto que tengo en la cabeza que se haría muy largo de reflejar en estas letras.
La bondad me emociona, aunque venga del más tonto del pueblo, o al que dicen que lo es. Solo porque no pueda expresarse con la destreza de otros, no deberíamos de etiquetarlo, porque al final el mismo se lo creerá. Y es así, entre todos creamos tontos, siendo todos una gran panda de tontos. Blog, ¿estoy siendo dura con los mamíferos que dominan la tierra? Puede que sí, pero sabes, es que ellos también los son entre ellos. Por eso los actos de bondad me emocionan, porque sí, y porque en ella me veo reflejada y cuando lo veo…siento pena de mi misma porque veo a una pobre tonta que me gustaría que espabilase de una vez.
Si la incapacidad de sentir amor fuese considerada una disminución psíquica… uf, no te quiero ni contar. Y estoy hablando de amor en general.
Blog no te he contado nada de lo que yo pretendía. Entonces ¿debería hacer esto, lo otro, o lo otro más? Ya sé, voy a confiar en que lo que es mejor que no pase, no pasará. No me doy cuenta en el momento, pero cuando echo la vista atrás, parece que de alguna manera la vida me va protegiendo (pero los palos me los dio igual). Debería de confiar en ello…es bello ¿verdad? Como un sueño de los buenos.
Gracias blog, gracias por hablarme, me has ayudado un montón, y ahora me voy al mundo de ahí afuera y que sea lo que Dios quiera.

sábado, 25 de septiembre de 2010

Todavía no he hecho nada de lo que me prometí hacer. Salvo el desayuno. Escribir resulta lo más satisfactorio que encuentro en estos momentos. Seguramente me equivoque, seguramente no haga lo que debo, pero es que de alguna manera tengo que vivir en estos momentos. Tal vez algún día alguien (o yo misma) me reprochará todo esto.

La ética doblega y el instinto toma la cabeza.

La noche me confunde, ya no tengo 18 años.
¿Y ahora qué?
Eres un cabrón y un mujeriego, me dices.
Valiente sinceridad.
¿Y ahora qué?
Yo en mis tardes canto al amor, pero esto nada tiene que ver con eso.
Solo tienes un problema, la noche, me dices.
Y me susurras las mieles del placer.
Valiente adulador.
La transparencia de intenciones me gusta.
No quiero que apartes tus ojos de mí.
Tampoco quiero que acabe esta noche.
No quiero los días donde el camino me pesa tanto.
Los horas en que te extrañaré, aunque no me gustes nada o casi nada.

Hace semanas ya, y hoy me llamas. Y yo no sé.

Tú ya no te enamoras, y yo tampoco te dije. Pero sabes que detrás de esas afirmaciones se esconden muchas razones. Sabes? Cuando yo sufro de una especie de enamoramiento, toda mi persona se nubla, y huyo. Descubrí que hay una forma de enamorarme que lo único que hace es hacerme daño. Quizás tú también lo sabes. Así que, como dijimos, tanto tú como yo ya no nos enamoraremos.

-¿y lo has estado alguna vez?
-Sí, dos veces. Pero ellas tenían la cabeza un poco alocada…bla,bla,bla… no sabían lo que querían.
Y pensé, querido cabrón, espero que hayas escarmentado de esas dos veces que te has enamorado, porque es probable que yo cumpla ese perfil.

En el fondo, sí sabían lo querían.

Common People





Oh, yes…

Gente común, se te olvido que tú eres uno más, y no más. Quiero vivir como la gente común, quiero ser una más. No más, ni menos.

Oh, yes

Donde estás? Acabo de llegar del cine, de tomar unas copas, de involucrarme en la física de la búsqueda, como ella.
Yo no soy la caótica… es el mundo el que lo es. Yo no. Esto mío que está forjado en un sufrimiento existencial no puede estar equivocado. Después del foso se encuentra el castillo al que casi nadie llega. ¿De qué sirve entonces? Encontrarse en un castillo, uno solo, siendo el propio rey y al tiempo el vasallo, el soldado, el esclavo y más.
Si ahora quiero volver atrás tendré que cruzar el foso de nuevo. Total ¿para qué? únicamente para poder decir “yo estuve allí” y eso no servirá de nada. La gente solo entiende… entendemos nuestras palabras. No busquemos más… y así tal vez hallemos y entendamos.
Debo estar delirando… ni caso, es la noche que me confunde y muchos pensamientos atropellándose. Ni caso. Mañana lo olvidaré. Mañana será otro día y otra noche, tal vez deje de pensar, tal vez me importe todo un bledo. Tal vez tome alguna cerveza de más y me deje llevar por vuestro caos.

On, no, i´m no sure.

Es fin de semana. No los mismos fines de semana de antes, de tu adolescencia o de tus veintitantos

Mañana despertaré sin despertador y me plantearé si vale la pena poner un pie fuera de esta cama. Mañana iré al supermercado. Mañana alguien me llamará para un café y yo no sé lo que diré. Es un café de esos que traen cola, you know? I don´t know… no sé lo que diré. Mañana me prometí recoger este cuarto, la cocina y el baño y aspirar el coche. Common people. Mañana me depilaré. Mañana me pondré favorecida para ti y para mi. Common people. Quiero estar ahí, ni más ni menos, ser común, aunque fosos me aparten de ello, yo los cruzaré.

jueves, 23 de septiembre de 2010

Otoño

Entró el otoño.

Me gusta el otoño.

Hoy hay luna llena.

Me gusta la luna llena.

Sonreír al mundo, sonreír a la vida. Pediré un deseo, es el día perfecto para ello:

Encontrarte y que me encuentres y así te encuentres y yo me encuentre... y vivir en paz.

Mientras tanto viviré de cualquier manera, tal vez sin ningún tipo de ética, solo el caos. La idea de que existes y de que nos encontraremos, es la que me mantendrá en pie. Y con esto gasto el último cartucho de fe que me queda para seguir tirando, un motivo para darle sentido a todo esto. Espero que este cartucho no tenga temprana su fecha de caducidad, en caso contrario… pues quien sabe.

Me encanta el otoño. Me da la sensación de hogar y eso me gusta. Tranquilidad, pausa y belleza.

Elegante otoño.

miércoles, 22 de septiembre de 2010

En tres segundos se roba un beso

Juro que no fui yo.

Fue él quien me lo robó.

¿Cómo iba yo a sospecharlo?

Su amigo loco por mí.

Y él con su guapísima novia.

Me robó un beso… me pilló desprevenida.

Yo jamás se lo daría.

Yo solo lo estaba pasando bien.

No fui yo.

Su amigo me dice cosas preciosas y lo intenta… pero no, mejor no, no tenemos nada que ver.

Él está con Nía, guapísimos los dos, muy buena pareja.

Nía se va.

Él me quiso convencer de que me liase con su amigo.

Yo sonreí y dije que NO.

Ya se iban, él remoloneó sus pasos para quedar el último, y en vez de salir, cerró la puerta quedándose dentro y sin testigos aseguró su hurto. Así… sin más, sin previo aviso, sin yo intuirlo siquiera…me lo robó.

Tres segundos y se dio a la fuga.

Casi sin tiempo de reacción, me pilló indefensa y confiada.

Atrapé su brazo mientras huía para darle su merecido... pero al traerlo frente a mí, la vergüenza de lo ocurrido me hizo esconder
mis labios entre mi pelo y su oído
purgando un susurro de cobardes palabras:
“no se lo digas a nadie” …
y solté su brazo al mismo tiempo que le arrebataba
a su boca lo que era mío.

lunes, 20 de septiembre de 2010

vida y muerte

Tengo miedo.
Miedo cuando me giro en mi cama y noto que mi corazón salta en mi pecho como queriendo escaparse… y pienso, llegó mi momento.
Miedo cuando esta tos me puede y pienso que este vicio que detesto me está pasando ya la factura. Debería de dejarlo…ya!
Miedo a esa muerte que a todos nos llega, miedo de vivirla en soledad, miedo de sentirla sin sentir que estoy viviendo.
Miedo de no ser capaz de dejar de pensar en esto.

Preguntaría a todos los que ya se han ido ¿Cómo fue?


"Cuando naces, todos a tu alrededor sonríen orgullosos y tú lloras. Ve y vive tu vida de forma que, cuando tú mueras, seas tú el que sonrías y todos a tu alrededor lloren"

sábado, 18 de septiembre de 2010

insulso

De vez en cuando una brisa de viento se levanta y la persiana golpea en la ventana. De vez en cuando pasa algún coche, alguna moto…alguna mosca. Temperatura perfecta. Lo que hace el aburrimiento y la ausencia de ganas. ¿playa? ¿cine? Las dos, una o ninguna. Ganas sí que hay… ganas insulsas.
Intentaba dirigir un cuento de un monstruo de mil cabezas, ahí, yo misma, como si fuera su voz de la conciencia, pero termino huyendo, una menda no puede dirigir un cuento con un ingenio de mil demonios.
Sería estupendo charlar un rato contigo de estas insulsas ganas y matar el tiempo, este tiempo que nos mata. La única condición que no me lo tengas en cuenta…tú sabes, esta es una cabeza de mil demonios…inocuos. En realidad todo es mentira, lo que yo diga, digo, pero no respires tranquilo, pues también todo es verdad. Sí, es probable que falte cierta cordura en todo esto. Debería centrarme y saber que es lo que estoy diciendo, y pensar en lo que tú estás oyendo, pero entonces, me quedaría callada… y es que callada estoy más guapa. Debería de dejar de perder este tiempo, de escribir por escribir y
ya que no vamos a charlar pues yo soy la única que habla… mejor me voy.

Ciaooooo

Vale, ya que me lo preguntas… no, no sé como he llegado hasta aquí, ni como he llegado a sentir como siento y a ser quien soy. Bueno, tal vez sí lo sé, pero es un camino de mil demonios, es como contarte algo insulso, pero no lo es tanto…en tanto que me ha traído hasta aquí. Deberías irte, a no ser que quieras perderte conmigo… entonces llama a la puerta, golpea tres veces y sabré que eres tú. Hablaremos, no más, sin pretensiones de hallar. La verdad que si alguien ha seguido leyendo hasta este punto…no me lo puedo creer, ni yo misma pienso leer esto una vez terminado…es…insulso??? un punto cualquiera de un caos anodino. Aunque dicen, dicen por ahí… que el caos es un orden por descifrar, y bueno, muchas más cosas se dicen…búsquese y se encontrará. Debería ponerme en pie e ir a cerrar esa ventana…la persiana sigue golpeando de vez en cuando. Debería levantarme y descifrar el orden. Todavía sigues leyendo? Entonces debería de decirte que no voy a contar ningún cuento, todo se queda en las ganas…o no, me iré a la playa y después me iré al cine.

viernes, 17 de septiembre de 2010

"Envases maxi ahorro", "pack familiar", "lleve 3 y pague 2"... para las 3 primeras cosas de mi lista de la compra, y "producto agotado" para los 3 últimos.Me encuentro con quien quiere encontrarme pero yo no quiero, me hago la despistada una vez, para luego chocar de frente, hay días que mejor no ir al Super, que o te traes el super entero o no te compras nada…y aún encima, eso, que yo no quería verte.
A veces este mundo parece funcionar al revés, ahora me he puesto a hacer el pino, a ver si es que las cosas vuelven a su sitio.

jueves, 16 de septiembre de 2010

Malandragem

Eu só peço a Deus
Um pouco de malandragem

No lo sé. Hoy escribo distinta, no soy yo, la habitual que se muestra aquí. ¿Qué estoy haciendo? No lo que quisiera, porque por algún motivo me falta la capacidad de hacer lo que realmente deseo. Y mi corazón quiere estar tranquilo pero mi cabeza …qué quiere mi cabeza? No sé si sabría exactamente lo que quiere. Abrazar una seguridad por un lado y vivir la aventura de una vida fascinante por otro. La vida puede ser mágica si sabes mirarla como tal, y no es fácil porque requiere librarse de viejos esquemas mentales. A veces pienso demasiado y otras veces no pienso nada. Pero quien sabe si esta forma de lo que parece razonamiento es la acertada. Y tengo miedos, estoy cargada de miedos, aun por mucho que me diga la gente que me rodea que soy fuerte, que soy valiente, y etc etc. Tengo miedo a todo cuando se habla de corazón. Por el mío y por el de los demás. He desarrollado cierta alergia al dolor o a la presunción de él, y eso hace que mi cabeza se ponga a mil.

Eu sou poeta
E não aprendi a amar

Solo quisiera amar, amar con tal certeza que no cupiese el miedo. ¿Solo es el sueño de una utopía? Porque la vida real es distinta. Hay dolores, muerte y desgracias. La vida idílica solo está en nuestros sueños, y cuanto más grandes los sueños, más irreal e utopico es.
No lo sé. La gente no se complica tanto (la gran mayoría).

Me abro, y despliego mi alegría capaz de inundar un estadio.
Me cierro, y el mundo entero oscurece conmigo…
...y me voy, me voy lejos de todo, me encierro en esto que a veces odio tanto y a veces necesito, mi soledad.

Hay gente sencilla, sin más, y gente que se llena la vida de mentiras y fantasías. Y me encanta colarme entre los primeros y reír con ellos... y colarme entre los segundos y fantasear con ellos.
Pero me falta algo.

sou criança
E não conheço a verdade

Debato en mis adentros tanto sobre ti, tanto sobre mí.





Quem sabe eu ainda
Sou uma garotinha
Esperando o ônibus
Da escola, sozinha...

Cansada com minhas
Meias três quartos
Rezando baixo
Pelos cantos
Por ser uma menina má...

Quem sabe o príncipe
Virou um chato
Que vive dando
No meu saco
Quem sabe a vida
É não sonhar...

Eu só peço a Deus
Um pouco de malandragem
Pois sou criança
E não conheço a verdade
Eu sou poeta
E não aprendi a amar
Eu sou poeta
E não aprendi a amar...

Bobeira
É não viver a realidade
E eu ainda tenho
Uma tarde inteira
Eu ando nas ruas
Eu troco um cheque
Mudo uma planta de lugar
Dirijo meu carro
Tomo o meu pileque
E ainda tenho tempo
Prá cantar...

Eu só peço a Deus
Um pouco de malandragem
Pois sou criança
E não conheço a verdade
Eu sou poeta
E não aprendi a amar
Eu sou poeta
E não aprendi a amar...

Eu ando nas ruas
Eu troco um cheque
Mudo uma planta de lugar
Dirijo meu carro
Tomo o meu pileque
E ainda tenho tempo
Prá cantar...

Eu só peço a Deus
Um pouco de malandragem
Pois sou criança
E não conheço a verdade
Eu sou poeta
E não aprendi a amar
Eu sou poeta
E não aprendi a amar...

Quem sabe eu ainda sou
Uma garotinha!

martes, 14 de septiembre de 2010

Pues no, mi corazón no está bien. Está roto por todas las esquinas. Yo lo ignoro, y así es como si no existiese. Cuando insinúo el tocarlo, se vuelve loco del pánico ¿qué le voy hacer? si mis manos no las quiere, ya curará solo.
Podría pasarme tanto tiempo hablando por hablar e intentando explicar lo que ocurre aquí dentro que no creo que nadie tenga el tiempo ni la paciencia suficiente de escucharme.
No se pueden simplificar tanto las cosas ni deducir ni opinar ni juzgar en detrimento del prójimo como si nada.
Pues sí, me voy del hilo, y es la forma en la que más segura me siento, porque esa soy yo. En cuanto intento algo que no va conmigo, me pierdo, y ahí la inseguridad me hace su presa hasta puntos que no soporto. Menos mal que para situaciones insoportables tengo un salvavidas: Rosa Blanca
Hace unos días la llamé, para confesarle con la sombra sobre mi ser, el alma en los pies, entre lloros y balbuceos, cayéndome en un pozo porque la desdicha más grande del universo había caído sobre mí …la llame para confesarle que…no soy normal.
Claro que no eres normal, y por eso te quiero tanto.
...y me sané.
Porque ella es todo corazón, rosa de amor y por eso la quiero tanto yo también.

lunes, 13 de septiembre de 2010

Parque de Atracciones Caos 2010 (I)

Me quedan menos de 3 meses para los 34, cómo pasa el tiempo! no me lo puedo creer, si es que he de hacer algo que sea digno de escribir en mis memorias de los treinta y tantos, debería de empezar cuanto antes.

Se supone que soy una mujer libre fuerte independiente autosuficiente buena simpática guapa… en la flor de la vida y que debería disfrutar de ello (dicen mis amigas para levantarme). A veces trato de hacerlo, muy pocas… y esas pocas suelen traer nefastas consecuencias para mi salud mental. He llegado a la conclusión de que hay formas de “disfrutar” que no quiero. Debería buscar algo que me llene realmente, como lo hacen las religiones.
A diferencia del año pasado, salgo más, ya no me siento un bicho raro haciéndolo y en vez de buscar abrazos… bueno, las cosas van cambiando. La verdad, que si me paro a pensar, este año lo catalogaría como el año del parque de atracciones. No, no he ido a ningún parque de atracciones, es más, desde mi viaje a Lisboa en 2008, aún a mi pesar, me muevo dentro de un círculo de apenas 40 km de radio. Esto es Caos 2010 Parque de Atracciones. Atracción tras atracción. Barullo, cada uno con lo suyo, tíos vivos, casas del terror, montañas rusas, troncos en el agua, payasos, cocodrilos y caimanas, divas y divinos…
¡ALTO en el camino, pasaxeira, por Dios ¿A dónde vas? que te me pierdes!

****
“si la gente follara más y jodiera menos”, esto lo dice mucho una amiga, y esta fue la que un día, después de escuchar mi letanía, me aseguró que lo que tenía que hacer yo, es follar más. Puede parecer evidente que ese es el único consejo que podría salir de su boca. Yo aquel día ni me paré a pensarlo. Le mostré mi sonrisa de gratitud por su luz y buena fe, aclarándole de paso que la palabra “más” sobraba. Si eso era todo, no me parecía un imposible.

Ingenua de mí… la realidad es siempre la que menos te imaginas… hay despropósitos, despropósitos que convierten las funciones en tragicomedias.

sábado, 11 de septiembre de 2010

habrá alas



Me da igual. Ahora solo escucho y disfruto con las bellas canciones, tan suaves como no alcanzo a imaginar la idea del amor.
Ella era frágil, fácil de amar, si el amar era real. Pero la raza humana siempre quiere más.
El mundo de cristal es diferente. Un vaso de cristal quiebra si no lo saben tocar.
Y me emociono si hablo de ella, porque nunca lloró si no eran con los actos de amor que le acariciaran el alma.
Habrá alas para ti
mi lágrima
Habrá alas
Donde las olas te esconderán
Donde el viento te mecerá
Habrá alas
Donde desaparecerás
Donde nunca llorarás
Habrá alas
Entre las arenas de playa esperanza
Entre los mansos refugios que tiene el mar
Habrá alas
Y yo te dejaré escapar
de la maldita soledad
Habrá alas
Para no volver jamás

viernes, 10 de septiembre de 2010

¿Algo importante que decir?

Pues no la verdad, iba a decir que el amor no existe, y que me quito un peso de encima con eso, pero luego empecé a darle vueltas a eso del amor y acabe hecha un lío. La verdad no me veo en posición de afirmar una cosa o la otra.
Y que he tenido un mensaje de un desconocido en facebook, porque me confundió con otra y que casualmente tenía un amigo con un nombre que…bueno, que últimamente hay cosillas que me conducen a un lugar preciso. Tampoco creo que sea muy relevante pues soy medio jurelito y solo puedo ver por un ojo.
Y que he estado paseándome por blogs al azar y que me quedo alucinada con el talento que hay por ahí, de verdad que sí… y que acabé viendo este mi blog bastante ridículo. Pero ¿qué me importa? Nadie me examinará que no sea yo misma. Con algo tengo que llenar este tiempo y este espacio.

miércoles, 8 de septiembre de 2010

Pobre jurel

Ya estoy enferma otra vez. Yo y mis catarros.
Algunas corrientes de filosofía china dicen que el órgano relacionado con la tristeza es el pulmón. Voy a tener que darles la razón.

Sobres de sopa de pollo. Aunque dudo que tengan el mismo efecto sanador que aquellas que me preparaban de pequeña.

Y también tengo antojo de pescado

Me da un jurel?
Un jurel?
Sí, uno.
Uno solo?
Sí, sí, uno solo.

Pues no sé por qué te haces la sorda, o te choca tanto, si son júreles más bien grandes. ¿Tan raro es el ser solitario, que hasta se mira con asombro a un (1) puñetero jurel muerto? Pobre jurel, si es que él no tiene la culpa, la culpa es mía por hacerle pasar por este apuro.

Ese… sí, el más pequeño.
Le falta un ojo, debe de ser por la manipulación...pero...es fresco, eh?
Perfecto ese.

Murió hace unas horas y lo dejaron chosco… y ahora está solo, en manos de una depredadora griposa que disfrutará devorándolo.

Esta gripe viene a rematarme, apenas logro pensar con claridad, y mermo, mermo, mermo si es que algún día tuve, mi poca capacidad intelectual… creo que me estoy convirtiendo en un jurel chosco y muerto.
La calles están desiertas. Las obras en la carretera han llegado a esta altura, la letanía de los coches de esta siempre circulada ha parado. En la noche todo se queda silencioso, y eso es extraño aquí, ya me había habituado al ruido, quizás por eso no duermo… y por la fiebre… y porque soy un jurel.
Pobre, le faltaba un ojo, y tenía la boca entre abierta… creo que quería comunicarse conmigo desde el más allá. Me temo que la gripe ha coartado mis habilidades de médium, no conseguí conectar con él. Seguro que su intención era de la de hacerme una sopita para mi resfriado o darme alguna nueva receta. Pobre jurel, al final tuve que freírlo, la única receta que sé.

martes, 7 de septiembre de 2010

Probiña da tola

No estoy bien, esto no puede ser, así no puedo estar o acabaré loca, loca de atar.
Estoy profundamente triste y con un sin sabor y un sin sentido de vida que me están ganando la batalla de querer seguir adelante. Demasiado tiempo intentandolo. Estoy cansada.
Tambien tengo un facebook, en realidad no lo tengo yo, es de la otra, de la que tiene nombre y apellidos y pone la cara por mí.
Esta mañana, la que ayer era pequeña pequeñita, se ha vuelto al balcón de mi mirada, leyendo y releyendo (en el facebook)
a traves de un amigo (en realidad es conocido) esto:

(por cierto, al buscarlo luego en google para ponerlo en mi blog, me mostró el enlace de uno de los blogs que sigo –y de ahí lo copié- ¡qué pequeño y bueno es a veces internet!...retomando paranoia, espero que a mí no me encuentre nadie que yo no desee)



PROBIÑA DA TOLA
Ramón Cabanillas


Non teño parentes,
amores nin chouza,
de aldea en aldea,
parroquia en parroquia
ando polo mundo
arredada e soia,
e xanto, cando atopo
cunha almiña boa
que polos seus mortos,
bótame de esmola,
a cunca do caldo
e o anaco de broa.
Durmo nos camiños
érgome coa aurora,
lávome nas fontes
de crara auga morna,
e as noites que a lúa
loce briladora,
como nun suspiro,
paso as horas mortas
mirando pra ela,
cantándolle copras,
lúa, lúa branca,
como me namoras,
Lúa, lúa branca,
como me namoras...

Os cans que me ladran
e os nenos que xogan
tirándome pedras,
chamándome tola,
atraveso veigas,
rubo corredoiras,
e salto valados
cobertos de roxas
espiñas de estripos
e ortigas treidoras,
que fírenme a carne
e ráchanme a roupa...
...A roupa dos probes,
que nunca foi nova.

A xente do mundo
que din que está corda
marmura ao toparme
"probiña da tola",
E non é verdade.. .
Abofé... Abofé que estou corda.
Si a xente o soupera...

Cando camiñando
paso po-las hortas,
a tempo que a xente
turra da espiocha,
ou cava patacas,
ou pranta cebolas,
sempre hai un que diga
"Onde vades Rosa"
E eu que nunca quixen
andar con parolas.
"Demo de xudío"...
A ti que che importa.
E sin máis palique,
vírome de costas,
mais ben me percato
facéndome a sorda,
que queda decindo...
"Probiña da tola"

O conto é que un fillo
(bo mozo) da dona
do pazo da Gándara
andúvolle as voltas.
As cousas do mundo
e o triste da historia
foi que o mozo, o irse,
"deixouna sin honra"...
Eu non me recordo,
bah.. ¿Quen se recorda?
pero eu non acerto
qué ten esa historia,
que cando contala,
tristeiros escoitan,
namentras eu saio
correndo da horta,
os homes salaian,
e as vellas e as mozas,
co mandil nos ollos,
doloridas choran,
decindo en voz baixa...
"Probiña da tola"

A xente do mundo
que din que está corda
marmura ao toparme,
"Probiña da tola"...

E non é verdade...
Abofé que estou corda...
Si a xente soupera...
Que non é verdade,
abofé estou corda,
si a xente soupera
que eu vivo na gloria,
cando a noite cobre
o pinal de sombras,
dúrmome nun leito
de fiunchos e follas,
e a pouco desperto,
e vexo unha pomba
que baixa do ceo,
voa que revoa,
e ven no meu colo
pousarse, e mimosa,
rúbeseme o peito
e bícame na boca,
fálame dos anxos
da Nosa Señora.
E todas as noites,
ven a branca pomba,
e comigo fala,
e comigo xoga.
Até que alumeando
o pinal a aurora,
rube cara ao ceo
voa que revoa
Por eso me río,
cando "Meigas fora"
A xente do mundo
que din que está corda...
Marmura ao toparme...
" Probiña da tola"

lunes, 6 de septiembre de 2010

Ya está, hoy casi he llorado… el día que empiece no sé si voy a poder parar.
Tengo una espina clavada en el costado, un callo adoquinado en la garganta, un frenesí alborotado en los lunares de mi espalda, un “sin ton ni son” instalado en el meollo del me acuerdo de mi razonamiento.
Hoy una lágrima ha brotado, pequeña, pequeñita que casi no me ha mojado.
Perdida la cuenta de pasiones frustradas que quisieron acompañarme hasta mi cama… ya no sé nada…living alone, all by myself.
Era pequeña, pequeñita...mi gran lágrima abortó la salida. La estampida requerida. Abortó para mi desdicha.

¿Por qué me preocupo tanto-tantísimo por lo que menos debería?
Especialista en los martirios que corroen el alma mía.

sometimes i feel so insecure
sometimes i feel so afraid
All by myself

Huiré de la arrogancia desmedida de ciertos individuos. Huiré aunque mis pies sean de plomo y las burlas nacidas en la idiotez martilleen mi trasero.

Porque la expresión, la comunicación, la alegría y la cercanía quiero que sean mi pan de cada día. Quiero hacer aflorar la vida…sin que luego tenga que repatearme la cabeza por haberlo hecho.
No, no soy de aquí. Hay más mundo.
Porque a algunos… mi cercanía los imanta a mi presencia, porque a otros mi sonrisa los enamora. Algunos rendidos a mis pies, otros con el juego de mírame y no me ves, y otros que se escandalizan.
Y todo es fugaz… todo se evapora. Un juego, el juego de la vida. SEX. Donde unos solo juegan si se siguen las normas del lugar y otros solo si juegan a romperlas.
Y yo cargada de manchas de soledad que nadie consigue atisbar, manchas que no consigo limpiar.

Aquí estoy, escribiendo para librarme de los meollos de espinosos pensamientos, que siempre hay más. Y gritar un ¡me da igual! un ¡a la mierda! A ver si es que el grito se clava en mi mollera.
Soy lo que soy.
Esta es mi vida, perdida…en mi caos.

viernes, 3 de septiembre de 2010

Justificando paranoias.

Deambulo y me semi-angustio mientras decido que hacer con mi tiempo libre. Finalmente, he ido a la piscina a bucear y nadar entre mis burbujas. Entre tanto remanso de paz en la piscina de mi montaña, cómo no, pensé muchísimas cosas. Pensé que si algún día soy millonaria voy a construir una gran piscina. Pensé en la estabilidad/seguridad que tiene o siente mucha gente y en como yo ando sin ton ni son por el mundo. Pensé en la nostalgia de la tranquilidad de un hogar, pensé en mi escrito “hogar” … y ahí comenzó la paranoia de que esa entrada había sido leída por él o por ella y pensé en los prejuicios, en las malas interpretaciones y pensé que por mi causa se rasgaría aquel salón corazón…y ese pensamiento se me hizo insoportable. Fue una pesadilla. Alegué tantas cosas en mi defensa, alegue que soy una cuentista, que soy una embustera, que soy un bicho raro, una torpe e idiota soñadora, una incomprendida, … y con todo mi empeño intenté decirles telepáticamente que la base es real y el resto producto de un banal sueño…que no importan en si las historias, sino lo que se siente con ellas.

jueves, 2 de septiembre de 2010

Bailas amor?



A donde vas?
Vengo ya


Nunca me llamaste.
Esperaba que lo hicieras tú.

Desde la terraza se podía ver toda la ciudad y los horizontes camuflados por el calor. Solo el verde de una vid enredada separaba el suelo del cielo.

Bailas amor? Porque hoy solo quiero sentir amor, añoro sentir amor. Añoro dar amor. Añoro lo que nunca hice, bailar una canción que me transporte al más allá. Hoy todo es blanco, blanco mi vestido, blanco mi corazón, blancos pensamientos a mi alrededor.
Bailas amor? Hoy he mirado al sol y de blanco me vistió.
Bailas amor? Solo cerrar los ojos y sentir, corazón con corazón.
No he visto ninguna nube alrededor, el cielo está despejado para salir a volar.
¿Podrías despojarte de todo y solo sentir, sentir amor?
No te asustes si ves alguna lágrima brotar, necesitaban ver al sol e integrarse en el mundo.

Sin saber quienes somos, yo hace tiempo lo olvidé, y no tengo más que el blanco que ofrecer, vengo pobre, pobre de ideas, pobre de alma, pobre de corazón… y manos vacías, manos vacías que solo quieren el tacto de tu piel en mil compases en este atardecer.

Bailas amor?

Quiero el cambio



Hay cosas que solo pasan en ciertos pueblos, un día matas un gato, y pasas a ser la matagatos. Puede ser que pase en todos. No debería importarme, o mejor dicho, no debería de condenarme. Hay pueblos llenos de guapos y guapas y eso condena al resto a ser reyes o reinas, pobres o pobriños. Hay cosas que pasan y deberían ser olvidadas.
Y hay cosas sobre las que no debería dar tantas vueltas.
---
Quiero un cambio, un cambio. Y por eso estos rayos de sol parecen iluminar el camino porque ya no me importa nada de lo que vaya a dejar atrás. Salir de los teclados de oficina, alzar mis pasos hacia el otoño enredando mis pensamientos entre las hojas que vea caer, abrir mi corazón a nuevas ilusiones, y amanecer de nuevo en otra vida. Dar pasos que quiero dar, y no andar por andar. Quiero un cambio, el cambio que avecina, espero poder hacerlo realidad.