lunes, 27 de abril de 2009

sábado, 25 de abril de 2009

Si me dejases dibujarte...

... con la electricidad de mi cuerpo
añadiría cada línea fusionandome en ella.

miércoles, 22 de abril de 2009

Ombliguismo

Ayer estuve a punto de ponerme a despotricar sobre el “ombliguismo” muy duramente(supongo que ya conocen esta palabra, aunque en el diccionario no aparece) ...al final no lo hice, y menos mal…creo que sería bastante cruel, tal vez haciendo uso de mi propio “ombliguismo”, pero es que hay situaciones que me dejan pasmada.
En mi entorno laboral se padece mucho de eso y tampoco es que sea para ponerme a criticar en plan malvado, pues está claro que todos tenemos ombligo, faltaría más (…bueno, si alguien no lo tiene que levante la mano y nos centraremos en su caso)
Hay muchos tipos de ombligos, ombliguitos y ombligones, más que muchos, muchísimos,…puf, puf, puf…. que les voy a contar! …todos hemos hecho uso de él como UNICO SUSTENTO VITAL cuando todavía no habíamos nacido.

peeeeeeero coñ*!
…es que ya somos mayorcitos para seguir usándolo de la misma manera!

(Le debo la inspiración a un compañero que va de mosquita muerta… nada más lejos de la realidad)

martes, 21 de abril de 2009

Si al pasar por tu lado te miro y no estás,
sin hablarte te hablo,
y si tú quieres
volverás,
sin tu sentido que no me das
y si al hablarte mi voz tiembla
mientras tu mirada me observa
si este aire no existiera
y tu caricia me diera
gritaría a la tierra entera
que sin amarte te amo
y que me digan lo que quieran.

lunes, 20 de abril de 2009

¿Hay vida...

...antes de la muerte?

jueves, 16 de abril de 2009

anodino

¿pasa algo con esta palabra?

es que no paro de oirla o de leerla

miércoles, 15 de abril de 2009

Formas de hablar

se me ha abierto tanto la cabeza, que no alcanzo a verla

lunes, 13 de abril de 2009

Rosa

Me hierve la sangre
en mi desesperanza,
mis impulsos se aceleran
me bloquean,
me desasosiegan,
laberinto de vida que se pierde entre mil veredas,
mil piedras del camino que lapidan cada paso, cada aliento.


Bloqueados los circuitos:
mi isla se hunde…

y en un último suspiro

… atisbo la fragancia que me atrapa y me saca, su olor me une al origen, que busco y encuentro entre las piedras:

es una rosa

habla callada desde su olor, y yo la oigo …

la isla se para…

Dime rosa,
Como haces que me traes
desde mi lejana ausencia?

*************
Versos para ella:

…yo la veía rosa blanca
alma bella, de una mañana en calma

tiempo pasó
y en la tarde
su flor eligió:

Rosa negra
*
mis versos ya enhebrados se congelaron...
...de nuevo, la contradicción
*
Si entre espinas
danza el AMOR
en un olor
fragancia que se va
entre pétalos de suavidad
para penetrar a dondequiera que va ...

no importa el color…
la bautizaré: ROSA DE AMOR

*
Para ti, que llegas,
aunque no lo veas,
tu fragancia te lleva,
para ti que te entregas,
aún entre tus penas,
para ti, que a la puerta esperas,
a poder entrar
suspendida en el aire
con el hechizo de tu tierna suavidad
Para ti, lazos envueltos por mis torpes dedos,
aquí te dejo:
fragancias del sincolor de rosa negra, de rosa blanca…
para ti…
palabras calladas que viajan en el olor:
son los lazos de tu fragancia… ROSA DE AMOR

jueves, 9 de abril de 2009

Abandono

No fluxo da vida. Outra vez volvo aquí, a enchelo espazo en branco, a tender lazos e tecer palabras, nas paradoxas cotiás, onde o vínculo que as une, quizais séa o máis forte dos sostés.

Saín dalo paseo, como sempre que poido, pola beira do meu río, e que se entenda, digo meu, polo que para min significa. Saín na miña mente anubrada, tal cal o día que hoxe vai… ai, miña mente, miña mente…que estraño atoparme nela…paso a paso, fago e desfago nos meus labirintos, sen perder de vista a auga pasaxeira que acompaña o meu momento. Un refol de vento afástame do pensamento e vira a miña vista cara o ceo… de ben certo, comezará a chover en calquer momento. O rio deu o sinal, marcando nas súas augas as ondas que provocan as primeiras gotas. Din a volta e apresurei o paso ata atopar refuxio no ruinoso muíño vello.

Escuro…

non entendo como os veciños podían moer con tanta escuridade, hoxe decátome de que non hai unha mísera ventá
ai...canto alí se moeu! ...canto trigo, canto maínzo! …cantas faladurías, cantas risas, cantos contos, cantos amores!

Hoxe, a pedra de moer esta fora do sitio, a roda xa non xira, o cano da auga so leva terra e bouza, a madeira está podre, as silvas e enredadeiras entremétense polo medio do tellado…ata as enormes teas de araña están abandonadas … sinto medo…

quizais a dor do medo

mais…se ben o penso… a qué?

ó temor do paso do tempo?

...tal vez á dor da misteriosa ferida que provoca o abandono

jueves, 2 de abril de 2009

simply the best



… qué nos empuja hacia a un lado o a otro… qué nos empuja a perdernos o a encontrarnos…? mientras suena la canción que alguna vez le canté…me siento en la cima de la colina oteando el horizonte circular que me rodea, de día el cielo azul, de noche las estrellas entre la oscuridad … soy el centro del circulo, ya no hay lugar para cantar…se rompen las notas y las letras al caminar… retrocedo atrás, debiera de pedir perdón a los que ya no están…ya da igual…. mis manos están vacías, esperando poder dar… rompo a llorar. ¿Alguien se encontró con la soledad y perdió su identidad? …ya no tengo ganas de pensar más, ni de entender, ni de sentir… que la gente me perdone si no sé reír… que encadene mis actos si no sé fingir…que me explique lo que es vivir…

… que hoy me perdonen si por una vez hago algo que nunca hice, si por una vez intento recuperar mi propio amor propio…si por una vez…

cambio de tema y me canto esta canción a mí.

desvariando

He querido verte
cielo azul de mi tiempo…

Te veo y no lo creo...
aguardiente de mi deseo

Me muero a veces
…otras convaleciente
escucho los susurros
de un alma hiriente

…amanece a veces
entre veredas del inconsciente