sábado, 31 de enero de 2009

Fumes

Xanelas abertas, que pecho ca mesma chave de aire que as abriu. Chave brillante de fíos suntuosos ante os meu ollos…
pecho os ollos, cérranse as xanelas…
pensamentos de fume discorren entre as madeiras, quedo na esquina mirando o seu pasar, e vexo onde eu son o comezo e tal vez remate… aínda que os vexo pasar polo sobrado adiante e xuraría que se van sen mirar atrás, sen saber sequera que eu fun o lume da súa creación, vanse tal vez hacía outro espazo onde eu non existo…
adeus fumes
adeus

Conto do día

Comezou na madrugada e rematou na noite.

lágrimas blancas

Larvas de miel
lagrimas blancas
caminos por andar
aventurera de mi piel
se aproxima mi papel

jueves, 29 de enero de 2009

temes la respuesta?

nos creemos

nuestros engaños
y me sorprende enormemente
la capacidad de engañarse que tiene la gente
y de creerse sus propias mentiras
pero
eso yo no lo sé
¿realmente las creen?
apuesto fuerte a que la mayoría sí
incluso puede que yo tambien

miércoles, 28 de enero de 2009

martes, 27 de enero de 2009

dende o lado escuro

Remato os meus deberes profesionais. Dispóñome a saír cara a miña escura madrigueira [ …como tantos outros galegos,
non digo nada máis, pois dabondos comentarios hai xa polo sucedido e as posturas e actuacións posteriores...]

Agora so me pregunto se o chegar hoxe, tamén terei que volver a prendela vela e mentres derrete a cera quedar á espera na escura noite deste doente inverno, vendo transcorrer a quietude do tempo, esa quietude inquiétante que só hai cando todo é escuramente negro. Desenrolo os instintos dos vellos de antano, volvendo ao salvaxe lado humano…animal…instinto primario, convértome nunha fera muda sen medo nin piedade.








velas necesarias
ceas románticas
min con min
necesariamente malévolas
necesariamente perversas
no escuro da noite
son coitelo ferinte
que mata con dor
rebumbios do interior
ensanguentan a miña voz
saborean o sabor
do vermello solpor

non me toques
non te acerques

son fera que quebra
que mata e envelena

maldita séa a luz

nas teneblas
na calma da escuridade
atopo tranquilidade
disipando sombras…

son espectro marchante
pensamento desafiante
xordo berro serpenteante
que se medra na tenebla
buscadora de sangue
feridas que abren
rotas as veas, o sangue sae

vermello sen vela
é negro viscoso…

gusto dese sabor
sabor da tenra aspereza
no doce amargo
do sangue da presa

…na tenebla
son fera sen pena
en busca de presa.

viernes, 23 de enero de 2009

día

de invierno

de los de antes

jueves, 22 de enero de 2009

¿qué pasa?

Esta tarde te estoy sintiendo demasiado...

miércoles, 21 de enero de 2009

Arquitecto de sueños

Me tiro a la piscina...
posiblemente la más recomendable,
estoy en la antesala, a puntito de entrar en el trampolín...
todavía hay vuelta atrás... pero no creo que vuelva...
NO. Estoy decidida... además, siento que hacerlo me alargará la vida... cojo aire y me preparo... ¿cerraré este blog y abriré otro? ¿enterraré esta etapa como si no hubiese existido? pudo ser millones de cosas, pero fue así, un suspiro que duró año y pico.
No es para tanto, la piscina tiene muy buena pinta...¡y el agua parece calentita!

sis fo MORTA ME




Revoloteando entre frías y húmedas rocas tiendo un hilo, volando, danzando…

Entre cuevas

suaves giros
suaves bruscos

bellas mis alas
lucen más que el sol

vueltas mudas
mareos espirales
preciosas piedras
llueve a raudales

abrazando
violetas
sin sentido…
saltaría cantando
danzando

danza
corro y salto,
me poso…

un lazo
no pétalo
dos lazos
rosa sin abrazos…

ahoga

marchita mi vida

…a mis alas

ya no brillan

se apagan

apagando

"
"
"
"

cansada del camino
en un último suspiro
…me salgo…

..............
cansada de aletear
vuelve su vista atrás
cansada de no cesar
cansada de caer
pliega sus alas e intenta sollozar
la mariposa ya no puede volar
ahondando hondo
donde ya no hay fondo
brota agua en manantial
violetas del más allá
pesan en su pesar
huecos gramos
de más de un quintal
embadurnan poros rotos
vacían días
sin vida
ya no mía
ya no guía
violetas resbalan…
escalofríos en la espalda
asoballan
aproximan nada
caen vínculos
del vacío lugar
y
resbalan
resbalan
resbalan
llenan
poros
mariposa
cansada de volar

abandona alas

para ya no más volar

SE
VUELVE
GUSANO

gusano
gusano
gusano

enterrado
revolcado en espanto

en su gravado
sigue bajando
visualizando
paredes resquebrajadas
aparecen y desaparecen
avermelladas
picos claros

ojos opacos

larva deshojada
encapuchada
soterrada
espalda helada
marchitada
sin alas
surcos de hielo abren paso interno
despliegan piel
erizando poros
poco a poco
entre dermis y ser… manto gelido de grises brumas deslizan su descenso
abriendo paso
levantando cuero
al aire
despegando su vientre
viscoseando
densas aguas
bombean a oscuras
un nuevo ser


olvida el viento
olvida flores…
roe horrores

revuelca tierra
arrastra pena
se entierra en ella

quedan atrás los días
olvidados soterrados
en los que pudo volar
…su pesado volar

domingo, 18 de enero de 2009

Desletrada

ni puestas ni sueltas

no las llevo

sin letras
desletrada
no sé de esperezanza
no preguntes…
ya no sé de nada

la callada

la sin palabras


me llaman
la sin nombre
me dicen
la sin palabras

desvergonzada

que calla
y cuando habla
no dice nada

ven,
asomate a mi ventana
mira... ¿qué ves?
...ves lo que soy?
pues no soy lo que ves

soy agua entre dedos
de enredos y desenredos

sin raíles
ni perfiles

perdida de fines en fines

me viste y te perdiste

Blanco

Dio la vuelta, cabizbajo masticó su dolor.
Preguntas en blanco, respuestas en color.
Cuenta sus números, almacena papel.
Remolino blanco del negro aire lo aparta.

viernes, 16 de enero de 2009

Divagando...hacia abaixo.

Rematando a semá, o ritmo vai suavizando

amodiño

...nesta liña de tempo na que vou que ás veces parte, ás veces sobe, ás veces baixa, ás veces desaparece, ás veces anudase ou cruzase con outras liñas... e moitas máis cousas podería seguir dicindo… seguramente máis do que eu poida escribir neste momento, pero non quero pararme niso, pois esa liña tendese agora aquí para pasar a esta escritura improvisada, que só tenta sostelo meu equilibrio e levala calma a este meu espazo. Pasar estes minutos mergullada nestas letras tras unha estresada semá de picos e baixos.
Non sei... podería comezar a expoñer as miñas preguntas, aínda que só fose para saber eu cales son. Pero mellor que non, non quero liar a ninguén.
Penso na miña unidade, na miña soidade, na que a vida me fixo nacer ou na vida na que eu nacín, na que ata agora fun medrando ata alcanzar isto que agora son.Considero esta unidade e soidade, e vexo que aínda que envolta nunha gran ansiedade, é a que me está facendo medrar... parece que soa ben iso de medrar, sen embargo, este medrar non ten o xeito das medras normais, pois este medrar de agora, medra hacia abaixo…
… agora quedei pensando nisto, mergullando-me aló no fondo, fondísimo do que eu medrei…

...en calma, outro día sigo…

vai un bico

jueves, 15 de enero de 2009

Por la calle

Si es que no hay, no hay.
Camino paso firme en la acera. Cuadros grises. Zapatos de paso se cruzan. Vamos desfilando.
Volvería a soñar una y otra vez con aquel día.
Parece mentira, pero me olvido de mi misma. Cables se cruzan en mi cabeza que me atormenta. Hubiese sido mejor no seguirlo y no saberlo.

hoy ando perdida

Preparo la mirilla…
Los trajes desfilan
son de seda fina
untados de alquitrán.

miércoles, 14 de enero de 2009

Descargando cansancio deprestress

Al fin paro. Hoy me presento aquí arrastrando el cansancio de todo un pesado día, cuando al fin, puedo decir "entre comillas" que tendré un descanso.


moriré lentamente en cada gota de esta oscuridad, mientras pasa cada segundo


y a mi mirar, sin ser yo consciente, algo lo hace vacilar y mi cansancio no para de aumentar. Los párpados ya no pueden más, se me cierran los ojos y noto los lazos caer sobre mi cabeza, absorbiendo la última gota del néctar de vida...
me llevan de nuevo a la soledad que me destripa y me aisla, isla perdida... no puedo abrir los ojos...
este ser interno en soledad que me inquieta y atosiga me pide clemencia...

y yo no sé...no puedo... sin fuerza, ni siquiera tengo un lamento para un débil sollozo, ya no hay más...
solo un pequeño golpe de aire que sale de mi... en un aborto de débil sollozo



¿cómo hacer?

... estallar, romper, desbordar la presa del peso de sus lágrimas...


martes, 13 de enero de 2009

Jamón esencia petroleo

Esto empieza a ser grave. Me he cortado el dedo dos veces seguidas en el mismo sitio. Y eso que sé que está mal cortar el jamón como lo hago yo, pues hay un riesgo muy elevado de autolesión. Que me corte una vez, pasa, pero que acabe de lavar la herida, y me vuelva a cortar al primer intento en el mismo punto de mi dedo... no puede ser ¡¡¡¡dueeeele!!

Hay que centrarse. Hay que cambiar o un día cometeré una muy muy gorda.


Está claro que hay cosas con las que mi rudimentaria lógica no puede. La única conclusión a la que llego con mis preguntas existenciales (de las que también quiero ser respuesta) es que no puedo con ellas, que soy una dispersa, que solo consigo agotarme, angustiarme y liarme más y más , no estar atenta a lo que hago y vivir como una zombie... y no estoy dispuesta a seguir perdiendo el tiempo ni los dedos. Esta vez de verdad ¡se acabó!

¡y que nadie me líe más!

Pues lo dicho, que decido mandar todo a paseoooo!!!

Cambiando… yuhuuuuuuuuuu!!!!!


Mi adicción sana más satisfactoria es el dibujo y la pintura.
Decido ponerme con ello en serio.
(antes dibujaba y pintaba más o menos bien… pero desde que estoy en el caos, puf, puf, puf… sin comentarios)

pues hala! a aprovisionarse!


SUPER OFERTA:
LIQUIDACIÓN-Esencia de Petroleo

Cogí todos los botes.
Cuando vio la señora de la tienda toda aquella mercancía encima del mostrador, entusiasmada por librarse al fin de todos aquellos botecitos llenos de polvo del año de la polca, toda contenta se puso a contarlos. Y con los ojos super-aabiertos me mira y me pregunta:

Peeero??…¿Qué es La ESennCIA?


Oh Dios!!!
Por favor, señora
nooooOOOOOOOO!!!!
DEJEME EN PAZ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Acabo de dejarlo.
Si es que así no hay manera
.


Mis elucubraciones se amontonaban en el dispositivo de salida, sorteándose entre ellas cual sería la más adecuada en esta ocasión, pero por suerte, ella misma se respondió, en medio segundo, quedando más que pancha, panchísima… dejando la expresión de mi cara hecha un cuadro y la suya toda resignada porque yo no había entendido su pregunta o tampoco sabía exactamente lo que era... en cualquier caso ¡qué razón tenía!

Mezcla de aguaceros de mares intensos

Sin aguas no quiero
sin pasaporte no puedo

domingo, 11 de enero de 2009

sábado, 10 de enero de 2009

palabras no consuelo

Este día en calma ya se va para nunca más volver, otro de tantos que vimos amanecer.

Frío día de invierno, te paseo con un incierto pensamiento en un paisaje teñido por la luz de esta luna llena. Mientras en el río se deslizan las aguas, suelto mi alma que quiere dejar de sentirse estancada y ser la que va fluyendo tranquilamente por este cauce, por el que se va y ya no se vuelve más.

Vuelve ese pensamiento, de lo que quiero pero no puedo, que todavía no sé por que me duele tanto lo ajeno.

Hoy quisiera ser poeta y poder hacer una dulce madeja de palabras bálsamo para almas, sin embargo, sé que no lo conseguiré.

Tejer una madeja de dulce lana y tiernas palabras que penetrase en tu mirada y te abrazase en la nada, acariciando el amor de tu ser en suave calor…susurrarte que todo pasa o que no pasa nada, que la vida tanto va como viene, buscar entre mil cuadernos de mil verdades y hallar las palabras capaces de abrazarte y consolarte.
Pero no puedo, pues ni mil madejas de tiernas palabras, de bellas estrellas o ciertas verdades podrían secar la cuarta parte de la lágrima que brota sincera, cuando de verdad, es el ser lo que duele.

¿puedes devolverme mi corazón?

Necesita una buena reparación. Está visto que solo yo entiendo de sus cuidados. ¿Puedes callarte un rato? No volveré a dejártelo hasta que se encuentre en buen estado. Vale, está bien, después podremos subir a los tejados, disfrazarlo de la llave de paso que regula el caudal amado y jugar con él un rato. Pero antes debiera anestesiarlo, sin embargo el condenado... no me deja ni tocarlo!

Lecciones de vida

Fugaces estrellas
cruzando estelas.

Creí ayudarle,
ironías de la vida,
en realidad
fue él quien me ayudo a mí.
Ahora que de su rastro ya no queda ni su estela, es cuando me vengo a dar cuenta.

ingenua de mí!!

viernes, 9 de enero de 2009

desvariando

Dicen los aires que hay colores en rojo y azul, que tú te fuiste, como siempre en ti…
Que yo te dije que no te dije, que no era así…
Y si es tarde y no me duermo. Pienso en ti… pájaros de amor sobrevuelan rondando mi corazón. Mas yo no lo quiero. Yo te dije… ¿qué te dije?
Soy de nombre pasajera… creo que, más bien por querer creerlo y verlo que por serlo...

jueves, 8 de enero de 2009

letras sin dueña

porque todavía lloro entre pétalos amargos ante mis pies bastardos, que no me llevan ni a duras penas ni a blandas castas
y si me arrastran…sin piel me llevan a casa de la flor soñada rosa en condena amada…
y si me traen…me traen a tierra inhabitada y aquí me dejan con el aire de mi pena de somnolienta mirada
lanzando el eco de mi sin palabras
ahogando estas letras
de las que jamás…

….jamás quisiera ser dueña

martes, 6 de enero de 2009

Outro día máis

Sen pensamentos puidera quedar expectante neste ser que levo dentro, que a miúdo me rexeita e me queima…
puideran eses tres paxaros voar máis preto, os cas ladrar máis lonxe, o ceo azul intenso semellar cercano, puidera o corvo soar lonxano e os xílgaros máis preto, a brillante lúa votar un sorriso dende o sol ata min…puidera bicar aquela estrela única no ceo, que din que non é estrela, senon un planeta… puidera sentilo frío que hoxe vai… poidera sentila ilusión que senten hoxe moitos pequenos ou a desgrazas de outros tantos… máis non sinto, nin unha pinga, nada do que é, nin sequera sabería o día ou ano no que vivo se non foran leves aprendizaxes soterrados nalgún lar dos meus miolos, o mínimo para sobrevivir nesta danza que me leva, que nos leva…

Pasan os días

Supoño que este ano podería pasar tal cal o pasado, nos días que agora parecen non existir, parece que o vivir neste inverno se converteu nunha noite continua.
Hoxe foi un día gris que vin de milagre nunha ollada que desperdiguei hacia a ventá da oficina, mentres no pasar de cada minuto sentía como unha sospeita de virus me iba afondando na cabeza, no fuciño, na gorxa e no pulmón…
Outro hoxe, mentres na noite se acumula un novo mañá que dará lugar a outro hoxe e un onte máis, confundido entre tódolos ontes… nun circulo vicioso no que circulan os días, os anos e a vida.

lunes, 5 de enero de 2009

Historia deNADA

Hay tantas historias encerradas en cada abrir y cerrar de ojos! …cargadas de sentimiento, emoción y vida. Historias dignas de ser contadas y escuchadas.
Historias que dependen de la mano del que las cuente, la misma historia puede contarse de mil maneras, sin tener nada que ver la una con la otra. Tanto pueden llenarse de algo bello o… no tan bello, o darle la vuelta y cargarla de nada. No sé muy bien si esto último será posible... debiera de serlo, pues hay casos en que eso es lo único que vieron los ojos en ese abrir y cerrar: la nada.

La nada es un juego en el que la moneda solo tiene una cara:
la que hay en nuestra cabeza.

…y sin ni siquiera lanzar la moneda al aire ya sabes como acabará la jugada…pues tocaba jugar con la nada.

domingo, 4 de enero de 2009

Nuestras cartas

Yo los sueños, él la fuente, unidos por la intensidad…con un interior lleno de cargas… esas fueron nuestras cartas…

Somnolienta

Suele pasarme, cuando digo que haré una cosa, no la hago, o hago otra que no tiene nada que ver… estoy somnolienta, por algo parecido al catarro y por haber estado abstraída, y malgastando mi energía, iba a escribir una despedida emotiva, sin embargo no puedo, es por mi modo de escribir, que ahora solo me pide esto que va fluyendo… una nada y ganas de meterme en cama, y ojala tardase muuuuuuuuuuuuuuuuuuuucho en despertarme, ojala no tuviese pesadillas, ojala no me despartasen mis pensamientos obsesivos… ojala que… nada fuese realmente nada.... y mañana no tuviese que trabajar.

Soledad

sábado, 3 de enero de 2009

al entierro de mi corazón


Back To Black - Amy Winehouse -

Y aunque no quieras…

mejor

pues no quiero
que de mi algo quieras

me huyen mis pasos
se me escapan
sin poder remediarlo
mal encaminados
se tuercen en cualquier lado
por ser tú mi mal pecado
hoy los seguiré,
cayendo y tropezando
volveré a mi lado…
como siempre llorando
ahogando
tapiando…
oscura sombra de los bastardos…
fui
soy
y seré
un corazón mal amado
deshojado sin cuidado
destripado

pecharé la puerta y miraré por la ventana, mientras los días van pasando, y las espinas se siguen clavando, más, más y más…. Y digo adiós, adiós, adiós…suelto tu mano y me voy del mundo … no estoy no estoy no estoy…nunca debí de salir y tirar mi muro… nunca nunca nunca

fue tu astucia de genero contrario
hoy odio todos tus halagos
hoy odio todos tus regalos
hoy soy un sordomudo trapo

soy parida bastarda
de una bella dama
que murió sin dejarme calma
calumniada, despreciada y desesperanzada

bastardas palabras
acuchillan mis entrañas
tumba de mi corazón
sin entierro
no estoy no estoy no estoy
caja de descosidos
rotos sin sentido
ponzoñoso pañuelo
de amarguras
en locuras
no hay no hay no hay
nada nada nada
me voy me voy me voy
ya no te siento
murió mi corazón
dejando un tunel oscuro vacío que se derrite y que derrama sus gotas pintando el todo de un sin color…
…sin volver atrás, no return, allá a la tierra donde se muere…no, no, ya no más
por eso mis pasos me huyen, por el miedo que yo encierro, por mi hiel y mi veneno…
soy bastarda de pensamiento palabra obra u omisión
soy Diosa Hiel
en negro sobre negro del negro
al entierro de mi corazón no hay invitación
D.E.P.

viernes, 2 de enero de 2009

Mendigando por la calle

Parece estar en peligro de extinción, parece valer más que el dinero... se va soltando a centimos, hay que buscarlo por todas las esquinas...
Hoy ando mendigando calor humano... y algo voy sacando...

Un buen comienzo

A punto de desaparecer la noche, venía hasta mis ojos la luz de las farolas en una entremezcla de amarillo y naranja. Venía de regreso por el reflejo en aquella humedad que había quedado en las piedras de la acera...fue entonces, sentí el momento, trasladé mis pensamientos solo a ese momento...y así pude sentir pleno el comienzo del 9. El bienestar se iba acomodando en mi interior, por saberme cerca de la que sería mi cama esa madrugada, por la tranquilidad de la calle, por el canto de los pájaros de Belvís que entonaban su ilusión por la ya no muy tardía luz del sol...
...por la piedra compostelana, por sus casas y por su humanidad...por TODO y por MI
...un momento en el que me quedaría para siempre...pero no pude.
Simplemente fue un buen comienzo.