viernes, 27 de febrero de 2009

Alzando la vela

Hoy no entiendo de amores, ni de horrores, ni de errores, hoy soy pirata navegante, princesa almirante, a la vanguardia de mi navío errante, corto el viento y surco mares…

…sin horizontes, alzo mi vela a la vida que me lleva.

jueves, 26 de febrero de 2009

Viaje en plata



....despeja … prepárate...prepara tu estación, despeja todas las nubes, todas tus brumas...que voy...voy a por ti…… prepárate y te llevaré en mi nave, flor de acero, bordes de plata, llaves diamante…

es un viaje al otro lado...nunca creí poder llevar a nadie...prepárate,aparta las burbujas y cierra tus ojos, necesito que estés en ti, solo en ti…si no, no podré dar contigo, hazme la señal cuando sintonices mi canal, y te pasaré el control…...veras por donde yo suelo navegar, sabrás donde me suelo encontrar...

despegando

espiral de acero nos arranca del cristal...nubes purpurina, entremezclan cuerdas diamantes y abren paso a flor de plata....una entrada sin puertas, la salida es la entrada, grises brillantes, negros distantes... nos hacen paso... millones de mundos por descubrir… la velocidad cobra un sentido distinto, el espacio es completamente extraño e inmune a todo... sin sentidos ...millones de llaves diamante, navegan en perlas...
...entre tuneles y cuerdas, espirales y mantantiales, todo da vueltas mientras seguimos adelante... ahora no te pares...

...ya estamos, mírate

...sal de la nave y flota, sueña y vuela, que aquí y ahora el tiempo fluye a nuestra merced...

martes, 24 de febrero de 2009

rios

En ríos perdidos
navegan los días del olvido
diamantes rasgan la piel del pétalo

el centro del universo

un bulto en una mano

de mi mano
se ha convertido en el centro de mi universo

Azar

Cruces de caminos, hilan destinos.
Extraña vida nos toca hilar.
La noche de las burbujas, azul claro sobre negro, donde se encerraba todo aquello que quisimos agarrar con los dedos. Ya nunca volveré a ser igual.
Matemáticas exactas, caprichos del destino.

lunes, 23 de febrero de 2009

armonía

Al fin.

Lo maravilloso del día… eres tú.
Y esa es la única clave, la clave de mi sol, que tatuaré en mi corazón.
Hoy dibujaré toda la armonía que existe a mi alrededor, entre mis líneas me disfrazaré de un nuevo color, color en mí.
En mis primeros pasos no lo comprendí. A veces sí, a veces no, lanzo un susurro insonoro de alegría que envuelve al corazón, a la sinrazón, donde la bruma se disipa entre los dos, donde muero en cada instante y resucito en el mismo momento que aparece tu voz…amor… ese es mi yo, el sol de mi corazón.
Mientras el mundo me abraza su eco me calma…se llama amor, se llama vida.

Danzo mi baile, encuentro mi onda, enciendo la luz, saboreo el día…mi día…

¡bendito día fuera de mi jaula de cemento!

domingo, 22 de febrero de 2009

pestañas heladas

Donde conecto conmigo… conexión necesaria de lo íntimo con intimidad, a donde me arrastro porque realmente me quiero arrastrar, donde aparto todo el mal, y me quedo a solas en mí, donde quiero estar. A veces suelo soñar, porque lo quiero hacer. A veces me despierto y me duele, donde hubo una gran herida que no se puede cerrar… y que hoy necesitaría expulsar y sanar
…el diamante resbala puntiagudo arañando la piel de mi rostro…lastima…y abre el surco del dolor.

La gota en mi dedo
sangre del miedo
voló la muerte
en corazón latente
diamante resbala
dolor de lágrima
pestañas heladas
coraza de entrañas
que ya no sienten

arranqué mis sienes
y avancé sin rieles

jueves, 19 de febrero de 2009

Os voy a contar un cuento...

...esto fue hace ya tiempo, cuando vuestros ojos todavía no se habían abierto la primera vez. Es una historia que recorrió sueños durante varios años, entre ellos, los míos.
Las cosas siempre se veían distintas, las cosas eran belleza en plenitud y siempre se miraba con el corazón abierto a aquello que rodeaba los días...


(de textos encontrados en una olvidadísima caja de cartón de 1997)
..........

Una mirada que descubre algo que provoca una acción, y esa acción acaba provocando otro descubrimiento… resulta curioso a veces donde te puedes encontrar a ti misma, en cajas de cartón olvidadas bajo el polvo, entre letras y palabras de… 1997!
El caso es que, ahora mismo… solo yo misma soy capaz de sorprenderme… y no paro de hacerlo entre mis propios y desconocidos escritos.

miércoles, 18 de febrero de 2009

y el sabor de tus labios

...envelve en ensueño mis parpados... desaparazco a quien sabe donde arrastrandote conmigo...a la ilusión de una unión donde suena la canción...

fuente de inspiración

DES-PRE-OCUPATE

vamos a cambiar el orden:

Ocupate-pre-des

para qué vas a perder el tiempo en algo de lo que te ocuparas después?...en el caso de que ocurra, claro. Entonces ocupate ahora del ahora. Y el pre lo mandamos al carajo... pues es un inútil.

noches

aaaaaaNoches de ámbar
mmmmmmmalcanzan miradas
aaaaaaaaaaaaaaaa bañan lágrimas
mmmmmmm almas destapan
eeeeeee noches se pasan
......en un siempre
...que no vuelve
.suenan campanas

martes, 17 de febrero de 2009

Aquí estoy

Ayer vi un destello y a unos tipos de verde en un coche…me pilló el radar… limitado a 50 y yo iba a 70, me da ganas de ir a arrancar la señal, pues de verdad que no pinta nada allí.

Pues nada! …me temo que pasaré una buena temporada trabajando para tráfico (espero no dar la imagen de conductora temeraria)

El jueves me reuniré con el arquitecto y sus bocetos… son ese tipo de sueños que me hubiese gustado compartir, para poder duplicarlos… pero sin compartir, hasta pierden la calidad de sueños.

Vuelan las historias

Vuelan las historias en el cielo blanco, ellas me esperan. Sentada y encorvada, bajo mi mirada, observo mis manos…
…alcanzarlas y enhebrar un sueño con cada una de ellas.

lunes, 16 de febrero de 2009

Otra noche

Brillaba la luna
ladraban los perros
yo callada los miraba
yo… quiero
Salto al vacío
peso de vida
Yo… cierro

Arco iris de amor,
aviones de papel,
yo…te veo.

Al mundo entero, yo deseo: felices sueños.

sobre direcciones de correo electrónico

¿como se mira a una persona que tiene la siguiente dirección como email para ir dando por ahí (en entidades, empresas, etc…)?

nacidopasufrir@lo que sea.com

¿con cara de pena?

Vale, tiene un pase, pero…¿y este?:

Comemeladosvecesseguidas@lo que sea.com

¿con cara de…


..vergüenza..


…ajena?



(retales de mis horas de trabajo extra en una asociación, cara al público)

domingo, 15 de febrero de 2009

de lata




Regalo dormido
frías piedras
latón oxidado
corazón desalmado

me río en el olvido

hay un mundo soterrado
al que yo no doy llegado

abrazos de espino

aplastaré las latas
romperé tus puentes

y este muro que levanto, esta vez, será para siempre

Llorando

Me desmorono en una columna de lágrimas, ahogandome en ellas…recorro los vasos de cristal, donde se ahogan mis penas…que soy la que soy, cuento, bebo, mientras la vida se va viviendo.

Lejos de mí.

La noche se perdió para mí.
Ni siquiera sé por que lo intento.
Solo consigo alejarme más. Perder el total contacto con lo que me rodea. Me alejo de mi misma. Sigo estando en mí, pero de otra manera… a punto de sentirme paralizada. Alejada del mundo exterior, sin yo quererlo, entro en un extraño trance desconocido por mí. El resto de sombras siguen con sus rituales… yo no estoy con ellos, apenas los veo, apenas los oigo, y sin embargo nunca he estado tanto en mi… y este estado solo puede acabar fatal, una noche para llorar, y una fatal depresiva tarde de domingo, en la que sigo sin estar.

sábado, 14 de febrero de 2009

Ilusión e esperanza

So onde houbo un gran baleiro pode haber unha grande plenitude.
Isto me digo a min mesma…e desta vez, creo que estou a dicir a maior verdade que de min pode saír. Iso creo eu. Pero xa se sabe que non hai verdades absolutas, se non as propias que nós queiramos crer.
Penso.
Deberan levar unha carga especial as palabras ilusión e esperanza, unha carga que fose capaz de expandirse coma unha onda no océano, desembocando a súa forza naquelas praias que estean a súa espera, empapandoa ca súa auga, e calándose entre os buratos non visibles da area…
Así enchería eu as praias…
…palabras ilusión e esperanza.

Calquer día, hoxe mesmo, o sol pode brillar, os paxariños piar, mentres ti te estiras no teu despertar, con un día por diante no que pensas como o podes encher…pensando, pensando…unha brisa acaricia meu rostro e provoca un lixeiro sorriso…pois recoñézoa: é a brisa que precede á onda.

como unha gota chega ó lago

Como unha gota chega ó lago, esperando o seu remanso,no fin da sua caida, eu hoxe chego á casa…
día longo, moi longo… morta de sono.
Xa non farei as maletas…nin izarei a miña vela.
É increíble como poden cambiar a tornas en cuestións de segundos…
...cambio de plans.
Sei que só hai unha nana posible para min: a escritura. Tal vez me enganche no teclado, e non pare de escribir por escribir ata o luns, cando haiba que regresar a ese lugar que me deixa sobrevivir.

jueves, 12 de febrero de 2009

Hunting humans

algún día hablé del caos? No, creo que no… es una de las cosas que no haces cuando estás en él…
…algún día…
…algún día te puedes levantar con otro pie, pisando firme… regocijándote…en cielo o infierno, da igual, vaciando tu moral, reconociéndote ante el espejo, sonriéndote…vacilándote, guiñándote el ojo, sintiendo el impulso de la fuerza del universo y de la vida que mana y se rebusca en su interior

…algún día enfermaré, algún día moriré, hoy no…

…y ante el espejo desatas tu dulce ironía, avispando tus sentidos, alcanzado el néctar de tu poder, te despiertas provocadora…miras al mundo como si te lo pudieses comer…una alfombra dispuesta a tus pies...y a estas alturas, el mejor juego que jamás me podría imaginar…

…con-ciencia ante el espejo, ya no existe el miedo, sabes lo que quieres, destapas toda la nebulosa de adjetivos que contigo combinan y te distinguen…te miras firmemente y te dices:
hoy es otro día
no, mejor:

HOY ES EL DÍA


Hunting Humans (Insatiable) - Rainbow

HOY ES EL DÍA
sin duda mi día
lo pienso
y me digo:
siempre lo es


me visto
ajusto el cinturón
perfilo mis ojos, adjetivando mi mirada
camuflo mi olor
humedezco mis labios…

preparo las armas

calzo mis botas
… me guiaran hasta tus huellas…

no me verás llegar
camuflada entre los demás

el viento sopla a mi favor
no tendré compasión

tú… no tú…no tú…

…encontraré tus huellas
…no escaparas

…demasiado lejos de tu madriguera
… prepárate, amor, será la primera y última vez que me veas, prepara tus palabras, que no te servirán de nada
…prepara los argumentos, tus justificaciones, planea la huída, planea tu salida… no conseguirás librarte de mis redes y detendré siempre tu camino…

…puedes cerrar la puerta, saltaré por la ventana, cierra la ventana, no importa, encontraré la manera….

…prepárate, amor, que hoy te encontraré…
y precisamente no tengo ganas de hablar…

Quizás no me quisiste entender, o yo no me expliqué, no lo volveré hacer, de la misma manera, digo…pues hoy…

…se lo explicaré directamente a tu piel… a tu sed… y a tu ser

…prepárate a sentir
... amor

te enviaré al cielo …

… sabrás lo que significa morir

...por mí.

miércoles, 11 de febrero de 2009

en el hueco



el hueco
vacío
sin luz
no volví a ver a nadie desde el día de la caída
me temo que ha pasado mucho tiempo
no hay salida
aproximo mi vista
distingo varias tonalidades de negro
las paredes son de roca dura, muros de piedra,
paredes húmedas
pasos con sigilo
instinto perdido
cavernas
cuchillos de aire helado en la espalda
algo
no humano
no mundano
late en este lugar
extrañas fuerzas en el estomago
revuelven
fuerza sube
garganta
paralizo
entumezco
…no, no…no hay nadie
trago
mi respiración
paro un instante
ojos cerrados
Respirando…olvidando todo lo que fui… y aquello que conocí…
ahora solo soy este pensamiento que me mantiene alerta
una inexplicable fuerza helada recorre mi espina dorsal
seguir
mantenerse aquí
nada que hacer

escuchar

martes, 10 de febrero de 2009

sinestar

Ansio la necesidad de tus brazos
y repelo el miedo que ello me produce…
en mi copa probaré todos los colores del universo para no verte
beberé hasta desmayarme porque ya no soy capaz de sentirte…

dorado verde cristal entre mis labios,
por beberte sin tenerte
a diario me visita la muerte,
desconectando los parpados de esta que quiere ver y no puede…
mirada cruzada, mirada perdida…
todavía sigo aquí
aprendiendo el infinito camino hacia ti…
entre mil laberintos espirales,
hoy se clavan todos mis cristales…
sangra el rio y yo sonrio
viendo el camino que guía mi destino
entre charcos y malabares…
me sonrio entre pequeñas luces que me guían entre más y más mentiras…
y al mirarme, conmigo brindo y me digo:
hey !…sigues en pie!

Nunca pensé en este sinestar…

yo! Profeta de vida, amor, cercanía, alegría y sinceridad!

Yo…

Yo ya está cansada.

Yo desvela en esta soledad la oscura realidad… de que no hay nada de lo que pensaba.

Yo descubre la verdad

lunes, 9 de febrero de 2009

y si miro atrás

Envolviendo mi coraza, entre las nieblas de esta noche, una mirada se me escapa hacia la claridad desprendida por la luna…
...puede ser que quisiera volver atrás, no lo niego, simplemente para una cosa:
BESAR MIS ERRORES

domingo, 8 de febrero de 2009

Pinceladas de amor

Pinceladas de amor
que se escapan entre tanto
entre viento
y tiempo,
retiras tu manto
y yo me pierdo en desencanto

Hoy te siento,
sigue el invierno
y yo te sigo queriendo
…la verdad…
nunca dejé de hacerlo.

sábado, 7 de febrero de 2009

Cosas extrañas.

Simplemente estaba ordenando un poco, recoger algunas cajas y tirar otras. Encontré correspondencia sin abrir, típicas cartas de publicidad y de tarjetas de crédito, correspondencia que ya me tiene saturada…no sé por que demonios me dio por abrir una de ellas….
increíblemente increíble!!!!:
un talonario con ocho noches gratuitas en un hotel para dos personas!!!!
… pero por Dios! donde está el truco? la magia? los duendes?
Lección: ordena tu casa más a menudo.
Y una llamada inesperada de una chica de Pontevedra que conocí hace un año, siendo esa la primera y última vez que la vi… me propone que el próximo fin de semana quedemos a medio camino y nos hagamos una escapada sin rumbo ni mapa…

Cosas extrañas para una tarde en la que puedo decir que eran necesarias.

chorima choraba


Choraba
flor de dor
espiño do seu destino
flor de toxo
chorima
chorou.

Llovía

Llovía aquel día.
nubes de rosa, que cuentan historias.
ríos desbarran
aguas no soñadas
mirando sin mirar
rosas de invierno

viernes, 6 de febrero de 2009

borracha... yo??

Me embriago en la noche y encuentro para ello, no uno, sino mil motivos, rubí y amarillo, mil colores yo destilo, como la pinta de mi destino… entre borrones de tinta china, pasados y venideros…
Cautelosa sin cautela, yo soy, la que no tiene estrella, gente de paso, moradas de aliento… y como algún día me dijeron….una constante de tiempo.

Soy veleta sin viento, sin embargo, me veo entre mil vientos

mil huracanes

Siembro luces y recojo…. puf! que recojo?? roscón?? Jajajaja

Uy, creo que el alcojol recorre mis venas…y con ello mis asideras.

Soy romántica soñadora, bendita endiablada, condenada al mí sin palabras, mas el problema es que de ello soy consciente, y por ello anhelo seguir durmiendo, embriagarme en tus labios y en tu abrazo, desmoronarme ante tu mano, yo soy… soñadora de tu amor,
no obstante, no más daño, por favor…
AMOR
Algún día hablaré del amor, un amor…¿hablé alguna vez del amor?
Tal vez no.
YO SOY LA DUEÑA DEL AMOR.
No cabe aquí el amor.
Me faltan palabras, tal vez no palabras, sino conceptos, LLEGAR A TI.
AMOR, de un sinamor
...desfalco

Debieras tenerme miedo… y tú te atreves?
Te lo advierto, no juegues.
Me siento fuerte.
Tan fuerte!!!!
Si al fin y al cabo, te conozco desde siempre, y ya no, no me sorprendes…
pero sí me puedes, pues tú me tienes en la realidad de tu subconsciente, y sí, así soy yo…

miércoles, 4 de febrero de 2009

Divagaçao portuguesa

Bem-vindo novo seguidor, uma honra chegar até tão longe.
Muito obrigada.

A desculpa perfeita para tentar umas palavras em Português. Disculpen meus erros, si fosse oportuno, agradeço correção.

Sigo então com esta língua, com todos meus respeitos, gusto muito de seu som

Justificativas para as minhas divagações
...às vezes pensei em escrever em português, pensava que no dia que o fizesse, começaria com uma frase com a palavra “criança”, por todo o que me sugere quando a penso, no entanto, hoje não é esse dia.
...e caio na conta que qualquer justificativa serve para mim...
…jogo dos días, que me leva entre vías… desde min
...e isso que levo tempo sem ir no comboio, e se vou, eu não o sei, e vaite tu saber, tal vez estou no Orient Express…se é assim, peço por Deus, que alguém me acorde, seja como seja.

Mas todos não somos assim.
A Deus obrigada.
como somos então?

quero um espelho!

algum espelho puidera nos dizer quem mesmo somos
quem sabe se há tal espelho?


Com freqüência olhamo-nos só pelo ângulo mais propício,
mas aos que gostam de olhá-lo tudo
fazem-no também pelo ângulo contrário ou o menos propício...

Mas que é um espelho?

...que quer dizer o fundo de um espelho, senao é a nossa propia interrogação?

martes, 3 de febrero de 2009

Día da candelaria (por onte día 2)

"Se a Candelaria chora medio inverno está fora, pero chore ou deixe de chorar
medio inverno está por pasar
"


pensando coma galegos
que tanto da unha cousa como a outra
vamos
que o caso é que estamos no medio.

un poco de yo que sé

cada vez se me hace más rara la conducta del ser humano... y tal vez sea yo, la rara, puede ser... pero es que no paro de alucinar, y lo peor de todo es que no tengo con quien compartirlo...
y COMPARTIR es VIVIR...
me estoy acostumbrando a no hacerlo, por que no hay un igual, y es ahí donde radica mi soledad...

conduzco sola en la noche, duermo no sé donde, pienso, pienso y pienso

vidas pasadas

... y ahora sí, decidido, mi fúturo en una partida, las cartas echadas, ya las tengo en mi mano, solo falta el modo, cuando, el orden... no son las mejores, pero tampoco las peores, depende del juego... espero poder ver como termina la partida, y hacerlo lo mejor posible. Anuncié el palo del triunfo, repaso mis cartas, este es el momento de máxima expectación... me esperan días agotadores.

lunes, 2 de febrero de 2009

Día de la marmota

esta vez anunció mal tiempo...

y yo, como Bill murray, me siento atrapada en el tiempo

a menudo, casi casi, digo que

todos los días

muero y resucito

el mismo día

domingo, 1 de febrero de 2009

miradas de miel

Lo acaricie con mi mirada de miel… y él me respondió.

Divagando un domingo

Debera baixar máis a miúdo.
O dia aquel non me percatara de que os teus ollos eran de pedra.

Hoxe quixera poñerme a escribir todo o día, hora tras hora, permanecer escribindo, no meu silencio, escoitando o interno, transcribindo, falando e dirixíndome a min, ó tempo, á vida… ó que séa… abandonarme sen resistencia a todo o que queira saír de min. Mais non por querelo realmente, senón por necesidade, pois en verdade hoxe quixera converterme nunha tecla ó servizo da xema do meu dedo, permanecer caladiña na tranquilidade, pulsada unha e outra vez pola suavidade da miña pel dactilar.

Vendo pasteis azuis, que ninguén quere, son cor do ceo, din os tolos que vendo o ceo…
Mergullome no branco da pantalla, no negro das letras… que aparecerá en outros ollos…nos teus ollos…

...falan os merlos, e contan que vendín o ceo… que valeirei os meus petos, que o quedar sen nada, rasquei o peto e esfiañei a tela, e que sen máis, os fíos saíron, dereitos do corazón…e que son eles os que a traizón, anaquiño a anaquiño a min me venden, sen pena nen compaixón.
Por iso é que eu desaparecín, en min... vendida polos fíos do meu corazón.