Eu que sei

Poñerse a escribir…algúns din, algúns contan… eu que sei. Vivo nunha aldea, na que naceu un neno e morreu unha vella. Vivo nesta historia de xente que se vai, eles fan a miña historia que eu coso a remendos. Eu que sei. O outro día vin un cura poñerse no medio da vía, esperando o tren, dicíndolle ós fieis que esa era a salsa da vida. Eu que sei. Unha velliña está a morrer, unha nova a parir. Din…


Caín na conta do cotián, do sufrimento que conleva o balcón dun fermoso ollar.
Caín na conta dun vello vermello que olla ós nenos, na historia que levan cada un deles… caín na conta do inquietante de atopar un semellante enfronte, observador que tensa o ambiente … caín na conta de pensar o que conleva caer na conta, nunha mente que reverte, e que non atopa o oco que lle axeite
Nos papeis en branco que están por escribir, nunha imaxinación por explotar, nunha vida que xorde do gris… nunha vida que caeu nun furado de amor e que pasado o tempo quebrou nun espiral de dor, nun vermello solpor
Nos ollos que ferven ó mirar o fermoso, no xeito en que me afasto do cotián, remexo a miúdo as voltas do ir e vir, en cada momento que paso sen vivir en min, anclo a vida, e voto pola borda calquera faladuría, mollo as miñas mans nas bagoas dos que sofren.
Din…
Eu que sei.