jueves, 18 de diciembre de 2008

non se vaia, fique na Lisboa

Si es la noche, la misma, y es distinta…
Caminando, avanzando, soñando, danzando…
vuelvo a empezar a escribir sin saber a donde llegar, solo son letras, que me acompañan en mi soledad, estos días he pensado en cosas sobre las que escribir, sin embargo llegado este momento no tengo ganas de escribir sobre nada. Me gustaría contar una historia con la voz
(cambio al gallego)
daquel velliño lisboeta da pensión Beira Minho, da praza da Figueira, que para sorpresa dos inquilinos nas mañas o portal aparecía convertido nunha herboristería artificial. A voz daquel velliño era feita para contar historias, con ese acento que teñen algúns portugueses i eu adoro…algunha vez él i eu cruzabamos palabras, pero máis ben, entendiámonos coa mirada. O último día tras pagala conta, ollou pra os meus ollos coma se unha bagoa quixese esvarar polo seu arrugado rostro, e cun profundo sentimento cargou lentamente estas palabras:
“non se vaia, fique na Lisboa”

E de súpeto a bagoa cambiou de dono, e apareceu rebosando no balcón do meu ollo

a piques estiven de quedar…

Si eu tivese esa voz, contaría fermosas historias cargadas de dulces emocións.

Vai por vostede Señor… casi me mata naquel instante con esa frase da que non ovidarei nin as palabras nin o son…non fiquei, pero voltarei.

4 comentarios:

Susi DelaTorre dijo...

Qué emocionante...
A veces dan ganas de cumplir los deseos de los otros, adoptándolos como propios o sabiendo que era tuyo, en realidad, aunque sin voz.

Eu, ficaría.

Unknown dijo...

Cada dia me gusta mas leer y escribir en gallego. Claro, no me extraña llevo a Galicia en mi sange. Me encanta Lisboa, y la conozco mucho, pero no tuve la suerte de encontrar algo asi.
Eu, voltaria, e faria o viaxe logo.

Moitas apertas.

Fran dijo...

Non sei como é a túa voz Pasaxeira, pero o que é indubable é que xa contas fermosas historias cargadas de dulces emocións.

Bicos

pasaxeira dijo...

lasosita, como me gusta lo que has dicho, así es, claro que sí... en verdad pensé en la opción de quedarme y empezar allí una nueva etapa de mi vida...me enamoré de Lisboa más intensamente que de ningúna otra ciudad, yo creo que este señor se dio cuenta...

lobito, a mi tambien me gusta el gallego, pero el que yo sé, el de mi madre, el de mi aldea, el de mis vecinos...de hecho no me gusta oir mi voz grabada si no es en gallego...y a Lisboa quisiera volver lo antes que pueda...y poder conocerla mejor.

Paladin: gracias, gracias, gracias... a veces cuando me pongo escribir, me imagino que tengo esa voz, y entonces la historia fluye sola... tal vez la historia es de la voz, no mía... ¿?

Muchas gracias y besos a los tres