viernes, 4 de diciembre de 2009

4 de diciembre

Sospeitei que a lúa estaba chea, a claridade do ceo aloumiñaba a noite de onte mentres conducía de regreso á casa. Neste tempo parece que sempre é noite. Este ano estou comezando a verlle o encanto a este feito... á fermosura de cada ciclo desta vida. Entre tanto, escoitei na radio unha rapaza que falaba da desaparición da súa irmá… deu detalles e describiuna e, mantendo o temple ata ó final onde non puido evitar as súas bágoas. Parece incríbel, pero oín a través da radio como as súas bagoas brotaban espesas de dor. Sentinas tanto que foron capaces de trasladarse ó meu espazo. Está maña escoitei que a atoparan…morta.
A tristeza aterrou a miña alma.
noite da noite… fíxose noite.

*****************************************

Lo anterior lo escribí ayer. Fue una noticia que me afectó mucho, ¡cuanto más a la familia y a su gente cercana!. Hay tantas cosas que me cuesta aceptar..y eso, agota mi energía.
Llevo tanto tiempo sin escribir que parece que me cuesta horrores expresarme, las palabras parecen amarradas a algún lugar al que yo no accedo… y hoy solo quería dejar aquí algo para volver algún día y ver como pasé a mis 33. Voy a decir que no sé, un vaivén la mejor definición. Decir que hay mucha gente (lo de mucha es un decir...pero haber la hubo, que es lo importante) que se ha acordado de mí en este día, y eso me ha hecho saltar alguna que otra lagrimilla… si es que… estoy con las emociones a flor de piel.
Nada, que estoy escasa, no sé que más decir… no me reconozco. ¿será la vejez?

Deciros blogeros con los que habitualmente intercambio palabras, que de vez en cuando me paso por vuestros blog, no tanto como quisiera, pero volveré! (en unos meses)
Abrazos, abrazos y más abrazos.

8 comentarios:

Meiguiña dijo...

Creo entender que hoy estás de cumpleaños amiga pasaxeira. si es asi felicidades

Con respecto a la noticia que comentas me uno a tu dolor, al de su familia, soy madre y me imagino como lo estara pasando esa familia

amiga tomate tu tiempo pero regresa, te estare esperando

ali onde estes, fagas o que fagas no esquenzas a esta pequena meiga

bicos meigos, maxia e moita forza

Marisa dijo...

Eu tamén me sumo a dor que debe estar a pasar esa familia pola morte da súa filla, un non se debe acostumar nunca a estes feitos.

Inda que tomes uns días de descanso, non deixes de escribir a tua volta.

Que pases uns felices trinta e tres.(Inda eres unha nena)


Biquiños.

Susi DelaTorre dijo...

Qué necesitas? Toma aire, tiempo...
lo que sea...

Aquí estaremos, no importa la decisión que lleves a cabo, al fin, lo importante es que estés bien...

Afecta. Claro que llena de tristeza, cada historia, cada muerte, cada dolor, cada soledad... así vivimos!

Esta vida, por momentos es una tortura, pero seguimos, tozudos, porque rendirse a ella, sería mucho más que un pecado, sería un renuncia que sabemos, tiene un fin.

Sé que no te animo nada, amiga, pero... aquí estamos!


Abrazos!

una más... dijo...

Evidente que de la primera parte no entendí nada.. pero de la segunda, como meiguiña creo entender que fue tu cumple??
33? FELICIDADES! para mí han sido nefastos.. sólo me faltan 4 meses para soltarlos..uff, esto del suma y sigue es una jodienda pero aún gracias no?
Un abrazo de aquellos necesarios y un beso de los sonoros, el tirón de orejas lo dejamos para los 34:P
Muak mi niña! espero que disfrutaras el dia.

merce dijo...

Tómate tus tiempos, para el sentir, meciendo todas las palabras que te habitan, en estos 33.

Mil felicidades y aquí te esperamos.

Un abrazo bien grande.

Elen dijo...

Desde el otro de la ventanita te deseo mil felicidades en este día. Son hermosos los 33 y merece la pena vivirlos con todas las ganas.
¿Las ausencias?. Buenoo.. entonces ya somos dos las que estamos escasas de palabras. Esperemos que nuestros comunes amigos sepan perdonarnos.
Besucos mil.... y regresa con muchas fuerzas.

Zeltia dijo...

parece que encontré tarde tu blog, que te retiras.
será la vejez!
:-)
a los 32 cerré yo definitivamente una etapa y empecé otra. así que a tu edad tenía yo un añito
cuantas cosas se viven en esa década maravillosa en la que te encuentras:
suficiente mayor para valorar cosas,
suficiente joven para que te queden inmensidades por vivir.

feliz cumpleaños con retraso, pero que te valga para todos los venideros,
desde aquí,
un punto microscópico en la red.

Chousa da Alcandra dijo...

Cando somos capaces de interpretar as imaxes sin velas é que acadamos a licenciatura en interpretar emocións. Dito doutro xeito: medramos.

Non te preocupes. Esa capacidade tamén vale para cousas boas...

Unha aperta dende a Chousa