martes, 30 de marzo de 2010

Ahogada

Ayer y anteayer eché tanto de menos poder escribir! coger un teclado y lanzar gritos silenciosos que me apartasen de las cuatro paredes que me contenían, de mi vida y mi realidad. Pero sigo sin ordenador (este es de la empresa donde trabajo). Y se me hace raro volver al blog después de tanto tiempo. Quizás desenfundar un texto que valga la pena leer para anunciar un retorno sería lo idóneo, pero… que podría valer la pena? Historias, cuentos… no estoy para cuentos, la verdad. Pero, qué es esto sino mi espacio, mis diálogos, mis notas alternadas mi y MI. Al menos, ese fue su origen, un tubo de escape liberando residuos al espacio, un espacio donde yo podía librarme de las lágrimas ahogadas.
Me he mudado a un pequeño piso en Ferrol mientras duran las obras de rehabilitación de la casa. Solo llevo dos noches, en la primera la melancolía me hizo su presa. A punto estuve de ahogarme en una lágrima que no consiguió salir. No es tan raro esto que digo, es que era una lágrima muy grande, que por gigante no cupo por los conductos lacrimales. Me pregunto si algún forense sería capaz de desvelar esta causa de mi muerte. 33, era joven para morir, dirían algunos. Todo se terminaría ahí. Ay, esta vida… tanto sufrir para nada, ninguna autopsia revelaría la verdad.

10 comentarios:

d2 dijo...

Me gusta. Gracias

Susi DelaTorre dijo...

Encontrarte con ganas de escribir... no puede ser sino una llamada para aliviarte y compartir.

Lo bueno de la melancolía, pasaxeira, es que en algún momento...
se esfuma!!


Besiños y un abrazo!

Leola dijo...

Es muy bonito lo de la lágrima, y tan triste... yo no sé qué decirte, tantas veces me siento identificada con tus letras que hoy te envío lo que creo que yo quisiera: un gran abrazo.

Marisa dijo...

Desahogarse de las penas
que uno siente y dejarlas
entre las letras, es una
forma bella de que esa
lágrima ahogue menos.

Un abrazo de cariño.

Jose Ramon Santana Vazquez dijo...

...traigo
sangre
de
la
tarde
herida
en
la
mano
y
una
vela
de
mi
corazón
para
invitarte
y
darte
este
alma
que
viene
para
compartir
contigo
tu
bello
blog
con
un
ramillete
de
oro
y
claveles
dentro...


desde mis
HORAS ROTAS
Y AULA DE PAZ


TE SIGO TU BLOG




CON saludos de la luna al
reflejarse en el mar de la
poesía...


AFECTUOSAMENTE
CAOS

ESPERO SEAN DE VUESTRO AGRADO EL POST POETIZADO DE EL NAZARENO- LOVE STORY,- Y- CABALLO, .

José
ramón...

Vagamundo dijo...

¿A qué la segunda, la tercera, o una de las noches siguientes, se esfumó doña melancolía por la ventana, harta y frustrada por no hacer mella en su huésped pasaxeira?

Zeltia dijo...

xa facía tempo que non pasaba por aquí (como non actualizabas as entradas...) e hoxe, mira, tiven o impulso de darche un clic. e aquí estás: retomando o blog que nacera para os desafogos,
para que as bagoas non chegasen a ser tan grandes como para non caber polo lacrimal...
se o blog naceu para iso, pois que iso sexa o único que che importe.
ata paga a pena poñelo privado, ou inhabilitar os comentarios,
calquera cousa que che impida usalo para o que o creaches.

unha aperta forte dende a coruña cara ese pisiño de ferrol sen internet!
:-)

Zeltia dijo...

xa facía tempo que non pasaba por aquí (como non actualizabas as entradas...) e hoxe, mira, tiven o impulso de darche un clic. e aquí estás: retomando o blog que nacera para os desafogos,
para que as bagoas non chegasen a ser tan grandes como para non caber polo lacrimal...
se o blog naceu para iso, pois que iso sexa o único que che importe.
ata paga a pena poñelo privado, ou inhabilitar os comentarios,
calquera cousa que che impida usalo para o que o creaches.

unha aperta forte dende a coruña cara ese pisiño de ferrol sen internet!
:-)

pasaxeira dijo...

No sé si alguno leerá este mi comentario. De todas formas tengo que decirlo: GRACIAS.
porque en momentos de super-bajón leer vuestros comentarios parecen consolarme...qué cosas! sin siquiera conocernos...pero os echo de menos.
Gracias y un abrazo.

Zeltia dijo...

pues mira sí que te lemos ¿ves?

no medio deste mar de blogs,
pasa coma na vida,
as persoas crúzanse,
e hai veces que se miran ós ollos,
e queda na retina ainda que sexa un breve pestaneo...
e outras pasamos de largo, e non son máis ca sombras á nosa beira.

Alédame ter mirado para tí, e que tí viras a miña mirada.