título? ... sabe Deus! pasaxeira, tal vez

Parece que rematou o inverno. Aló vai… pois que vaia. (…qué remedio!)
Bendita primaveira.
Unha das cousas máis fermosas dende que quebrou a miña estabilidade é escoitalos paxariños, resulta incrible, pero a veces sinto que dende que era unha nena non os volvín a oír. Hoxe soan coma si estivesen cheos de vida, nesta luz do sol que leva días quentando, parecen volverse tolos, mostrando cada un o que máis a súa ledicia por estar aquí. Quen sabe o que se están a dicir, so sei o que me din a min, e de seguro que é moito máis do que eu podería expresar, aínda que o intentase, por desafogar toda a intensidade coa que sinto, sei que polo de agora non atopei a vía que se axeite á total expresión do que quero dicir. Quizais máis adiante, cando sea capaz de poñerlle orden ó meu caos, aínda que tal vez daquela xa non sinta deste xeito que sinto agora, pois hoxe o sentido do meu nome lévame a pensar no cambio incesante, nunha única cousa constante que reside no máis fondo dun baleiro, lonxano das portas da percepción…